“Η Ώρα του Διαβόλου” – Το έχουμε ξαναδεί το έργο

Άλλη μία νέα περίπτωση όπου οι Χριστιανοί Φονταμενταλιστές εν Ελλάδι χρησιμοποιούν το νόμο για να ταλαιπωρήσουν καλλιτέχνες και δημιουργούς.

• Παλιά είχαμε το “Corpus Christi” (μπορείτε να διαβάσετε για το περιστατικό εδώ). Νομίζω αθωώθηκαν, αλλά δεν παίρνω κι όρκο γιατί δεν βρήκα πηγές που να το αναφέρουν. Μπορεί και να μην έχει καν τελεσιδικήσει ακόμη.
• Μετά είχαμε τον “Γέροντα Πασίτσιο” που τελικά καταδικάστηκε το 2014 σε 10 μήνες με 3ετή αναστολή (εδώ ο ίδιος ο πρωταγωνιστής διηγείται την ιστορία του.
• Έπειτα είχαμε το Διονύση Καβαλιεράτο, του οποίου η “βλάσφημη” έκθεση (εδώ) δέχτηκε την εισβολή από πάνω-κάτω τους ίδιους ανθρώπους, οι οποίοι τον έσυραν κι αυτόν στα δικαστήρια το 2013. Ευτυχώς αυτός αθωώθηκε, προς μεγάλη θλίψη τους.

Και τώρα έχουμε μια νέα υπόθεση να προσθέσουμε στη λίστα. Πριν μερικές μέρες ένας Παλαιοημερολογίτης μοναχός, γνωστός για τα εν μέρει αστεία, εν μέρει ανησυχητικά καμώματά του* ηγήθηκε μιας μικρής ομάδας διαδηλωτών κατά “βλάσφημης” θεατρικής παράστασης στη Θεσσαλονίκη· της “Ώρα του Διαβόλου” του Πορτογάλου συγγραφέα Φερνάντο Πεσόα (γραμμένο στις αρχές του 20ου αι. Ο Πεσόα πέθανε το 1935).

Blasphemy charges against “The Hour of the Devil”

Yet another case where the Christian Fundamentalists in Greece can use the law to abuse artists and creators.

• First there was “Corpus Christi” (you can read about it here, here and here) I think they were acquitted, but I’m not entirely sure; I can’t find any sources to that.
• Then there was “Elder Pastitsios” (here, here and here) who was eventually convicted in 2014 to 10 months in prison (suspended for 3 years).
• Then there was Dionysis Kavalieratos (here) who had his art exhibit invaded by more or less the same people who got offended and dragged him to court as well in 2013. Thankfully, he was acquitted.

And now there’s a new case to add to this list. A few days ago an Old Calendarist monk, well-known for his semi-hillarious, semi-worrying antics* led a small group of people in protest against a “blasphemous” theatrical play in Thessaloniki; “The Hour of the Devil” by Portuguese playwright Ferndando Pessoa (written in the early 20th c.; Pessoa died in 1935).

12χρονος στην Αθωνιάδα Ακαδημία

Ο κεντρικός τίτλος:
Όμορφοι και ελεύθεροι νέοι
με ορθόδοξη περιβολή

 

Ο κακός χαμός από σήμερα το μεσημέρι στην ελληνική αθεόσφαιρα. Ο ελληνικός τύπος ανακάλυψε περσινό άρθρο σε ρουμάνικο περιοδικό ενός 12χρονου (λογικά 13χρονου φέτος) μαθητή ρουμανικής καταγωγής που έγινε υποτίθεται μοναχός στο Άγιο Όρος.

Η αλήθεια είναι βέβαια πως το παιδί δεν έγινε μοναχός, αλλά απλώς γράφτηκε στην Αθωνιάδα Ακαδημία, ένα οικοτροφείο με Γυμνάσιο και Λύκειο στις Καρυές. Ουσιαστικά πρόκειται για εκκλησιαστικό γυμνάσιο/λύκειο, απλά μέσα στο Άγιο Όρος και με καθηγητές μοναχούς και με μοναστικό περιβάλλον (η σχολή έχει ένα είδος μοναστικού ενδύματος ως στολή). Το ωρολόγιο πρόγραμμα είναι του κανονικού σχολείου συν τα μαθήματα ειδικού ενδιαφέροντος των εκκλησιαστικών σχολείων και φοιτούν εκεί περίπου 50 παιδιά. Οι ξένοι, όπως ο μικρός Πέρλεα/Μιχάλης, διδάσκονται εντατικά και την Ελληνική Γλώσσα.

Βέβαια, ποιος είδε τον Κύριο και δεν εφοβήθηκε. Τα σχόλια κυμαίνονται από ήπια ως εμετικά.

Μαλβίνα Κάραλη – Saved for Posterity

Αναγνώστες μου φακάτοι, κάθομαν τις προάλλες και χάζευα παλιές μου αναρτήσεις (λαϊκιστί, πόστια) και τι ανακαλύπτω; Όλα τα βιντεάκια στο Γιουτούμβιον με τα οποία είχα κάνει ζεύξη (ελληνιστί, λινκ) έχουν σβηστεί και έχει μείνει η παλιά μου ανάρτηση με τη Μαλβίνα Κάραλη ορφανή, ταπεινή και καταφρονεμένη. Και λέω “δε θα περάσει αυτό” και έφαγα, πιστέψτε το αν θέλετε, κοντά ένα ολόκληρο απόγευμα, μέσα σε ότι βίντεο έχει ξεμείνει στο Γιουτούμβιον με τη Μαλβινάρα, για να ξαναβρω ό,τι μπορούσα να βρω. Τα έχωσα στο δικό μου λογαριασμό στο τρισκατάρατο ιντερνετικόν βιντεοκλάμπ, τα έκαναν κι ένα μπακάπ στο σκληρό μου και τώρα σας τα παρουσιάζω.

Αυτή τη φορά εκτός από θρησκείες εισαγωγής βρήκα και κατιτίς ντόπιο, αν και λιγάκι σιτεμένο. Μαζί έχωσα και τις παλιές ατάκες, άνευ βίντεου για να είναι όλα μαζεμένα. The year is 1996, για τους νεότερους.

Ρίξ’τα τεμάχια, μάστορη!

[BC] Ο Δαρβινισμός και η Απέθαντη Φύση

Darwinism and Nature’s Undeadness 15.10.2012 © Benjamin Cain

Ευρετήριο κειμένων του Benjamin Cain

Θα πρέπει να σημειωθεί πως στο παρακάτω δοκίμιο, όταν ο Benjamin Cain μιλάει για “Δαρβινισμό” συχνά συμπεριλαμβάνει εννοιολογικά μέσα του και την Αβιογένεση. Αυτό είναι ανακριβές, αλλά δεν επηρεάζει τα βασικά του επιχειρήματα. Το αναφέρω απλώς προληπτικά για τον διορατικό αναγνώστη.

Ακολουθώντας την αρχή του Ξυραφιού του Όκαμ οι επιστήμονες αναζητούν ερμηνείες για φαινόμενα, δηλαδή ερμηνείες που σχετίζονται με όσο το δυνατόν λιγότερες θεωρητικές οντότητες. Έτσι, αντί να θεωρήσει τη Γη ως κάτι το ιδιαίτερο και ξεχωριστό από το υπόλοιπο σύμπαν, ο Νεύτωνας ένωσε τις δύο έννοιες με την θεωρία της παγκόσμιας έλξης, με μια δύναμη που δουλεύει παντού με τον ίδιο τρόπο. Ο Maxwell ένωσε το μαγνητισμό, τον ηλεκτρισμό και το φως, δείχνοντας πως είναι εκφάνσεις της ίδιας δύναμης (του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου). Και ο Αϊνστάιν ένωση το χώρο, το χρόνο και τη βαρύτητα με τη θεωρία για το χωροχρόνο. Σε κάθε μία από αυτές τις ενοποιήσεις ένας περίπλοκος τρόπος θεώρησης μετατρέπεται σε έναν πιο απλό και ανάλογα με τις δυνάμεις ή τις αδυναμίες της περίπλοκης θεώρησης, η απλοποίηση μπορεί να καταλήξεις να εξαλείψει το πλαίσιο αναφοράς της συζήτησης, ώστε η απλούστερη θεωρία να θεωρείται πως ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Θεωρώ πως η θεωρία της φυσικής επιλογής του Δαρβίνου είναι άλλη μια τέτοια περίπτωση ενοποίησης, αλλά κάποιες από τις φιλοσοφικές επιπτώσεις αυτής της θεωρίας δεν έχουν εκτιμηθεί επαρκώς. Αυτό που έδειξε ο Δαρβίνος είναι πως η φύση μπορεί να επιτελέσει το έργο ενός ευφυούς σχεδιαστή, με τη δημιουργία νέων έμβιων οργανισμών. Πριν τον Δαρβίνο η διαφορά μεταξύ έμβιου και άβιου ερμηνεύονταν δυϊστικά: η ζωή προκύπτει από το Θεό ο οποίος είναι διακριτός από τη φύση και ο οποίος εμφυτεύει ένα πνεύμα ή μια υπερβατική, άυλη ουσία μέσα σε ορισμένα υλικά σώματα, ενώ η μη έμβια ύλη δεν έχει τέτοιον υπερφυσικό πυρήνα. Εδώ είχαμε μια απόλυτη διάκριση μεταξύ ζωής και θανάτου, όπως η σαφής διάκριση μεταξύ χώρου και χρόνου από τον Νεύτωνα. Αλλά μετά το Δαρβίνο οι επιστήμονες δεν θεωρούν πλέον ως πηγή των χαρακτηριστικών ενός οργανισμού -την συνείδησή του, τη δράση του, τη χαρά και τον πόνο του- το υπερφυσικό, ήτοι η δαρβίνεια βιολογία είναι μονιστική ως προς τις διαφορές μεταξύ έμβιου και άβιου. Η θεωρία του Δαρβίνου για το πώς τα άτομα ενός είδους αποκτούν τα χαρακτηριστικά τους είναι απλούστερη από τη θεϊστική, δυϊστική εξήγηση. Αντί να αναφερόμαστε σε δύο πράγματα, έναν Δημιουργό Θεό και μια πλασμένη υλική μορφή, έχουμε μόνο τις υλικές οντότητες, όπως το περιβάλλον, τα γονίδια και υλικά σώματα που αναπαράγονται από γενιά σε γενιά, μεταναστεύουν, αλλάζουν περιβάλλον και γίνονται πιο περίπλοκα και εξειδικευμένα στην πορεία.