[AoR:III] 2. ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΤΟΥ ΛΑΝΤΑΦ (α.Γένεσις)

◄◄	◄	Ακριβής ιστορία των Θεοφιλανθρώπων	▲	Περί των ονομάτων της Γενέσεως	►	►►
(CC) 2009 EvanT

 

Το παρόν κείμενο αποτελείται από αποσπάσματα από την απάντηση του συγγραφέα στον Επίσκοπο του Λάνταφ, Richard Watson, ο οποίος είχε γράψει μια κριτική για το 2ο μέρος της “Εποχής της Λογικής”. Ο Carlile, στον πρόλογο του κεφαλαίου αυτού (σελ.263) αναφέρει ότι την απάντηση αυτή την παρέδωσε ο συγγραφέας στη σύζυγό του φίλου του και ομοϊδεάτη, Elihu Palmer, ο οποίος παραδόξως αντέγραψε αυτό το απόσπασμα (ο Carlile εικάζει ότι ο Palmer εντόπισε κάποια λάθη και θέλησε να τα διορθώσει). Η απάντηση αυτή παραδόθηκε από την Κα Palmer στον εκδότη του περιοδικού “Theophilanthropists” (Θεοφιλάνθρωποι), όπου και δημοσιεύτηκε το 1810.

ΓΕΝΕΣΙΣ

Ο Επίσκοπος λέει: “το παλαιότερο βιβλίο του κόσμου είναι η Γένεσις”.[31] Αυτό είναι μια απλή δήλωση χωρίς στοιχεία και θα την καταρρίψω δείχνοντας ότι το βιβλίο του Ιώβ, που δεν είναι εβραϊκό, αλλά εβραϊκή μετάφραση ενός Εθνικού βιβλίου, είναι πολύ παλαιότερο της Γενέσεως.

Στο βιβλίο της Γενέσεως, που σημαίνει το βιβλίο των Γενεών,[32] έχουν προστεθεί δύο κεφάλαια, το πρώτο και το δεύτερο, τα οποία περιέχουν δύο διαφορετικές κοσμογονίες, διηγήσεις της Δημιουργίας του Κόσμου δηλαδή, και έχουν γραφτεί από δύο διαφορετικά άτομα όπως έδειξα στο προηγούμενο μέρος αυτού του έργου.[33]

Η πρώτη κοσμογονία ξεκινά με τον 1ο στίχο του 1ου κεφαλαίου και τελειώνει με τον 3ο στίχο του 2ου κεφαλαίου, κι’αυτό γιατί ο συμπερασματικός σύνδεσμος “τοιουτοτρόπως”[34] δείχνει ότι οι τρεις αυτοί στίχοι ανήκουν στο προηγούμενο κεφάλαιο. Η δεύτερη κοσμογονία ξεκινά με τον 4ο στίχο του 2ου κεφαλαίου και τελειώνει στο κεφάλαιο αυτό.

Στην πρώτη κοσμογονία ο Θεός αναφέρεται χωρίς κάποιον “τίτλο” επανειλημμένα 35 φορές. Στη δεύτερη κοσμογονία ο Θεός αναφέρεται πάντα ως “Κύριος ο Θεός” που επαναλαμβάνεται 11 φορές. Αυτό το διαφορετικό στυλ έκφρασης δηλώνει ότι τα δύο αυτά κεφάλαια είναι έργα διαφορετικών ατόμων και οι αντιφάσεις που περιέχουν δείχνουν ότι δεν μπορεί να γράφτηκαν και τα δύο από το ίδιο άτομο.

Στο 3ο κεφάλαιο, το ότι διατηρείται το στυλ “Κύριος ο Θεός”, εκτός από το διάλογο της γυναίκας με τον Όφι (αφού στο υπόλοιπο βιβλίο όποτε μιλά ο συγγραφέας το κάνει πάντα ως “Κύριος ο Θεός”), μας δείχνει ότι είναι τμήμα της δεύτερης κοσμογονίας.

Αυτό το κεφάλαιο δίνει τη διήγηση της επονομαζόμενης “Πτώσης του Ανθρώπου” που δεν είναι παρά μύθος δανεισμένος από τον Ζωροαστρισμό των Περσών για την κίνηση του ήλιου στο ζωδιακό κύκλο. Η πτώση του έτους[35] και η προσέγγιση του κακού Χειμώνα, που σηματοδοτείται από την εμφάνιση του φθινοπωρινού αστερισμού του Όφεως του ζωδιακού κύκλου, είναι το κλειδί στην αλληγορία του μύθου που δανείστηκε η Γένεση και όχι η πτώση του ανθρώπου.

Η πτώση του ανθρώπου στη Γένεση οφείλεται στο φάγωμα ενός συγκεκριμένου καρπού, που γενικώς θεωρείται ότι ήταν ένα μήλο. Η πτώση-Φθινόπωρο του έτους είναι η περίοδος που ο κόσμος μαζεύει και τρώει τα νέα μήλα του έτους. Η αλληγορία, λοιπόν, έχει σχέση με το φρούτο, κάτι που δε θα μπορούσε να γίνει σε κάποια άλλη εποχή. Επίσης σχετίζεται και με τον τόπο. Το δέντρο υποτίθεται ότι βρισκόταν στο μέσο ενός κήπου. Αλλά γιατί στο μέσο και όχι σε κάποιο άλλο σημείο. Η τοποθεσία στην αλληγορία αυτή δίνει την απάντηση· επειδή το Φθινόπωρο, όταν τα μήλα και τα άλλα εποχιακά φρούτα ωριμάζουν, οι ημέρες και οι νύχτες έχουν ίδια διάρκεια και είναι η εποχή που βρίσκεται ανάμεσα στην Άνοιξη και το Χειμώνα.[36]

Σημασία έχει και η θερμοκρασία του αέρα. Στη Γένεση λέει: “Καὶ ἐποίησε Κύριος ὁ Θεὸς τῷ ᾿Αδὰμ καὶ τῇ γυναικὶ αὐτοῦ χιτῶνας δερματίνους καὶ ἐνέδυσεν αὐτούς.”[37] (Γεν 3,21) Γιατί όμως αναφερονται δερμάτινοι χιτώνες;[38] Αυτό δεν μπορεί να έχει σχέση με το ηθικό κακό. Η αλληγορία δίνει και πάλι τη λύση· το κακό του Χειμώνα που ακολουθεί την πτώση του έτους, που στη Γένεση ψευδώς αναφέρονται ως πτώση του ανθρώπου, καθιστά αναγκαία τα ζεστά ρούχα.

Αλλά γι’αυτά θα μιλήσω περισσότερο σε ένα άλλο τμήμα όπου θα ασχοληθώ με τη αρχαία θρησκεία των Περσών και θα τη συγκρίνω με τη σύγχρονη θρησκεία της Καινής Διαθήκης.[39] Για την ώρα θα περιοριστώ στη σύγκριση της αρχαιότητας των βιβλίων της Γενέσεως και του Ιώβ, αναφέροντας οτιδήποτε τεχνητό ανακαλύψω στην πορεία για το βιβλίο της Γενέσεως. Κι αυτό γιατί αν η πτώση του ανθρώπου είναι αλληγορία, τότε η σωτηρία της Καινής Διαθήκης δεν μπορεί να είναι γεγονός. Είναι ηθικά και φυσικά αδύνατο ένα ηθικό [ή ιδεατό] καλό να λυτρώσει ένα φυσικό [ή υλικό] κακό. Επιστρέφω στον Επίσκοπο.

Αν η Γένεση είναι, όπως ισχυρίζεται ο Επίσκοπος, το παλαιότερο βιβλίο του κόσμου και συνεπώς το πρώτο και παλαιότερο βιβλίο της Βίβλου και αν όντως συνέβησαν όλα όσα γράφονται εκεί μέσα -η δημιουργία του κόσμου σε έξι ημέρες, το δέντρο της ζωής, του καλού και του κακού, η ιστορία της Εύας και του ομιλούντος Όφεως, η πτώση του ανθρώπου και η εκδίωξή του από τον παράδεισο- και οι Εβραίοι πίστευαν πως όντως είναι αλήθεια, τότε θα έπρεπε να αναφέρονται σε αυτά ως βασικά πράγματα με μεγάλη συχνότητα στα βιβλία που γράφτηκαν από μετέπειτα συγγραφείς. Αντ’ αυτού όλοι οι συγγραφείς, από την εποχή που υποτίθεται ότι ο Μωυσής έγραψε το βιβλίο αυτό μέχρι τον Μαλαχία, όχι μόνο δεν κάνουν έστω μια αναφορά σ’ αυτά, αλλά ούτε καν τα υπονοούν. Πώς θα λύσει ο Επίσκοπος αυτό το πρόβλημα, που είναι μια ένδειξη κατά της [αρχικής] δήλωσής του;

Δεν υπάρχουν παρά δύο τρόποι για να λυθεί το πρόβλημα:

Ο πρώτος είναι ότι το βιβλίο της Γενέσεως δεν είναι αρχαίο· ότι γράφτηκε από κάποιο άγνωστο (πια) άτομο μετά την επιστροφή των Εβραίων από τη Βαβυλώνια Αιχμαλωσία, περίπου 1000 χρόνια μετά από την περίοδο που έζησε ο Μωυσής, και τοποθετήθηκε ως εισαγωγή στα βιβλία που αποτέλεσαν τον κανόνα [των εβραϊκών γραφών] κατά την περίοδο του δεύτερου Ναού και δεδομένου ότι δεν υπήρχε όταν γράφτηκαν εκείνα, δεν θα γινόταν να υπάρχουν αναφορές σ’αυτό σε εκείνα τα βιβλία.

Ο δεύτερος είναι ότι, αν πιστέψουμε ότι ο Μωυσής όντως έγραψε τη Γένεση, οι Εβραίοι δεν τα πίστευαν αυτά ως γεγονότα, και επειδή δεν μπορούσαν να τα γράψουν ως γεγονότα, προτίμησαν να μην τα γράψουν ούτε ως μύθους. Η πρώτη λύση αντίκειται στην αρχαιότητα του βιβλίου, η δεύτερη στην αυθεντικότητά του και ο Επίσκοπος μπορεί να επιλέξει όποια θέλει.

Αλλά όποιος κι αν είναι ο συγγραφέας της Γενέσεως, υπάρχουν αρκετά στοιχεία, τόσο από τους πρώτους Χριστιανούς συγγραφείς, όσο και από τους ίδιους τους Εβραίους, που δείχνουν ότι αυτά που είναι γραμμένα στο βιβλίο δεν γίνονταν δεκτά ως γεγονότα. Το ότι έγιναν πιστευτά ως γεγονότα έκτοτε, παρά τη διαθέσιμη καλύτερη και πληρέστερη γνώση των περιστάσεων, μπορεί να αποδοθεί μόνο στην επιβολή του ιερατείου.

Ο Αυγουστίνος, ένας από τους πρώτους σπουδαίους δασκάλους της Εκκλησίας, παραδέχεται στην “Πόλη του Θεού” ότι η Εύα, ο Όφις και η ιστορία του παραδείσου θεωρείτο γενικώς ως φανταστική ή αλληγορία. Και ο ίδιος πίστευε ότι είναι αλληγορία, χωρίς να επιχειρήσει να δώσει εξηγήσεις, αν και υποθέτει ότι θα μπορούσε να βρεθεί κάποια εξήγηση καλύτερη [από τις ήδη προτεινόμενες].

Ο Ωριγένης, ένας άλλος σπουδαίος διδάσκαλος της πρώιμης Εκκλησίας λέει: “Ποιος λογικός άνθρωπος θα μπορούσε να πειστεί ότι υπήρξε μια πρώτη και μια δεύτερη και μια τρίτη ημέρα που ακολουθήθηκαν από νύχτα όταν δεν υπήρχε ακόμα ο ήλιος, το φεγγάρι και τα αστέρια. Ποιος μπορεί να είναι τόσο ανόητος ώστε να πιστεύει ότι ο Θεός έκανε τον κηπουρό και φύτεψε έναν κήπο στα ανατολικά ή ότι το δέντρο της ζωής ήταν ένα αληθινό δέντρο με καρπούς που είχαν την ιδιότητα να κάνουν όποιον το έτρωγε αθάνατο”;[40]

Ο Μαϊμονίδης,[41] ένας από τους σπουδαιότερους και πολυμαθέστερους Εβραίους ραβίνους, που έζησε τον 11ο αιώνα (περί τα 700 ή 800 χρόνια πριν) και στον οποίο με παραπέμπει ο Επίσκοπος,[42] είναι πολύ σαφής στο βιβλίο του “More Nebachim”[43] για το ότι οι περιγραφές στο βιβλίο της Γενέσεως δεν είναι αληθινές.

“Δεν θα έπρεπε να κατανοούμε (λέει) αυτά που είναι γραμμένα στο βιβλίο της Δημιουργίας ούτε κατά γράμμα, ούτε να έχουμε τις ίδιες απόψεις με τον απλό κόσμο, αλλιώς οι αρχαίοι σοφοί δεν θα προσπαθούσαν με τόση επιμέλεια να κρύψουν τα νοήματα και να μη σηκώσουν το πέπλο της αλληγορίας που καλύπτει τις αλήθειες που περιέχει. Το βιβλίο της Γενέσεως αν διαβαστεί κατά λέξη παρέχει την πιο παρανοϊκή άποψη για το Θείο. Όποιος ανακαλύψει το νόημά του θα πρέπει να φροντίσει να μην το αποκαλύψει. Αυτό είναι ένα αξίωμα που όλοι οι σοφοί επαναλαμβάνουν πάνω απ’όλα, ειδικά όσον αφορά τη δημιουργία των έξι ημερών. Μπορεί να τύχει κάποιος με βοήθεια άλλων να ανακαλύψει το νόημά της. Σ’αυτή την περίπτωση θα πρέπει να επιβάλλει στον εαυτό του σιωπή ή, αν μιλήσει γι’αυτά, να μιλήσει συγκεκαλυμμένα και αινιγματικά, όπως κάνω κι εγώ, και να αφήσει τα υπόλοιπα να τα καταλάβει οποιοσδήποτε μπορεί”.[44]

Πολύ παράξενη αναφορά από τον Μαϊμονίδη, αν τη διαβάσει κανείς ολόκληρη.

Πρώτα λέει ότι η διήγηση της Γενέσεως δεν είναι αληθινή και αν θεωρηθεί αληθινή οδηγεί σε εξωφρενικές ιδέες για το Θεό.

Δεύτερον, ότι είναι αλληγορία.

Τρίτον, ότι η αλληγορία έχει ένα κρυμμένο νόημα.

Τέταρτον, ότι όποιος ανακαλύψει το κρυμμένο νόημα πρέπει να σιωπήσει.

Αυτό το τελευταίο είναι το πιο συγκλονιστικό τμήμα. Για ποιο λόγο προσπαθούν οι ραβίνοι αυτοί να κρατήσουν μυστικό το νόημα της Γενέσεως και να εμποδίσουν όποιον το αποκαλύψει να το διαδώσει; Σίγουρα πρέπει να φοβούνται μήπως αποκαλυφθεί κάτι που το Εβραϊκό έθνος φοβάται ή ντρέπεται να μαθευτεί. Πρέπει να είναι κάτι που τους επηρεάζει προσωπικά και όχι κάτι θεϊκής φύσης· κάτι που όσο περισσότερο μαθεύεται, τόσο περισσότερο μεγεθύνει τη δόξα του Δημιουργού και την ευτυχία του ανθρώπου. Δεν φυλάσσουν κάποιο μυστικό του Θεού, αλλά κάποιο δικό τους μυστικό. Θα αποκαλύψω τώρα αυτό το μυστικό.

Το μυστικό είναι ότι οι Εβραίοι έκλεψαν τη διήγηση της Δημιουργίας, την κοσμογονία τους από τους Πέρσες, η οποία περιέχεται στα βιβλία του Ζωροάστρη, του νομοθέτη της Περσίας, και την έφεραν μαζί τους όταν επέστρεψαν από τη Βαβυλώνια Αιχμαλωσία λόγω της μεγαλοψυχίας του Κύρου. Είναι προφανές από τη σιωπή όλων των άλλων βιβλίων της Βίβλου ότι οι Εβραίοι δεν είχαν κοσμογονία πριν από αυτό το γεγονός. Αν είχαν κοσμογονία από την εποχή του Μωυσή κάποιος θα την είχε αναφέρει, ένας από τους Κριτές που κυβέρνησαν για 400 χρόνια ή κάποιος από τους βασιλείς, όπως ο Δαβίδ και ο Σολομών, που κυβέρνησαν για 500 χρόνια ή κάποιος από τους προφήτες και τους μελωδούς που έζησαν ενδιάμεσα. Είτε ως μύθος, είτε ως γεγονός θα ήταν ένα από τα σημαντικότερα θέματα για έναν ψαλμό. Αν και θα ταίριαζε στην πολυλογάδικη ευφυΐα του Ησαΐα ή τον σκοτεινό Ιερεμία, δεν υπάρχει ούτε ένα ψήγμα· ούτε έναν ψίθυρο δε μας δίνουν οι συγγραφείς της Βίβλου για το θέμα.

Για να καλύψουν την κλοπή κυκλοφόρησαν το βιβλίο ως βιβλίο του Μωυσή και επέβαλαν μυστικότητα σε όλους όσους μπορεί να ανακάλυπταν από πού έγινε το δάνειο αυτό. Συχνά οι έμμεσες αποδείξεις είναι αδύνατο να αντικρουστούν. Δεν υπάρχει άλλη εκδοχή που να καλύπτει τα γεγονότα πέρα από αυτήν που παρέθεσα, και αυτή το κάνει ικανοποιητικά.

Ο Διογένης Λαέρτιος, ένας ευυπόληπτος αρχαίος συγγραφέας, τον οποίο αναφέρει και ο Επίσκοπος σε ένα άλλο σημείο, έχει γράψει ένα κείμενο που σχετίζεται με την απάντηση που δίνω εγώ. Μιλώντας για τη θρησκεία των Περσών, όπως την τηρούσαν οι ιερείς ή μάγοι, λέει ότι οι Εβραίοι ραβίνοι ήταν οι συνεχιστές του δόγματός τους. Αφού μίλησα, λοιπόν, για το ότι η διήγηση της Γενέσεως δεν είναι αληθινή και είναι αντιγραμμένη, θα δώσω μερικά επιπλέον στοιχεία ότι ο Μωυσής δεν ήταν ο συγγραφέας του βιβλίου αυτού.

Ο Εμπέν-Έζρα, ένας διάσημος Εβραίος συγγραφέας, που έζησε πριν 700 χρόνια και ο Επίσκοπος θεωρεί πολύ καταρτισμένο, έκανε πολλές παρατηρήσεις, πάρα πολλές για να τις μεταφέρω εδώ, δείχνοντας ότι ο Μωυσής δεν ήταν και δε θα μπορούσε να ήταν συγγραφέας της Γενέσεως, ούτε οποιουδήποτε από τα πέντε βιβλία που του αποδίδονται.

Ο Σπινόζα, άλλος ένας πολυμαθής Εβραίος που έζησε πριν 180 χρόνια, στη διατριβή του για τις αρχαίες και σύγχρονες τελετές των Εβραίων παραθέτει τις παρατηρήσεις του Εμπέν-Έζρα και προσθέτει και δικές του για να αποδείξει ότι ο Μωυσής δεν έγραψε τα βιβλία αυτά. Επίσης λέει, παραθέτοντας αποδείξεις, ότι η Βίβλος[45] δεν υπήρχε ως βιβλίο μέχρι την εποχή των Μακκαβαίων,[46] πάνω από 100 χρόνια μετά τη Βαβυλώνια Αιχμαλωσία δηλαδή.

Στο 2ο μέρος της “Εποχής της Λογικής” μεταξύ άλλων αναφέρομαι σε εννέα στίχους στο κεφάλαιο 36 της Γενέσεως, ξεκινώντας από τον 31ο στίχο “Καὶ οὗτοι οἱ βασιλεῖς οἱ βασιλεύσαντες ἐν ᾿Εδὼμ πρὸ τοῦ βασιλεῦσαι βασιλέα ἐν ᾿Ισραήλ”,[47] το οποίο είναι αδύνατο να το έγραψε ο Μωυσής ή οποιοσδήποτε τον καιρό του Μωυσή, αφού δε θα μπορούσε να είχε γραφτεί πριν αρχίσει η βασιλεία στο Ισραήλ, αρκετές εκατοντάδες χρόνια μετά το Μωυσή.

Ο Επίσκοπος μου το αναγνωρίζει αυτό και λέει “Πιστεύω ότι λες την αλήθεια”. Αλλά μετά συνεχίζει να λέει ότι μια μικρή προσθήκη σε ένα βιβλίο δεν επηρεάζει την αξιοπιστία και την αυθεντικότητά του. Ιδού τι κάνουν οι παπάδες. Μα αυτοί οι στίχοι δεν είναι μια προσθήκη στο βιβλίο, αλλά ολόκληρο κομμάτι που δε μπορεί να το έχει γράψει ο Μωυσής. Ο Επίσκοπος θα απέρριπτε την αρχαιότητα ενός βιβλίου, αν από τα λόγια του μπορούσε να καταλάβει ότι ένα κομμάτι του είχε γραφτεί πολλές εκατοντάδες χρόνια μετά το θάνατο του υποτιθέμενου συγγραφέα. Δικαιούμαι, λοιπόν, να πω ότι η Γένεσις είναι μια πλαστογραφία.

Ας ανακεφαλαιώσουμε τα στοιχεία για την αρχαιότητα και την αυθεντικότητα του βιβλίου της Γενέσεως και τα συμπεράσματα που μπορούμε να βγάλουμε από αυτά.

Πρώτον, κάποια κομμάτια της Γενέσεως δεν μπορεί να γράφτηκαν από το Μωυσή, ενώ τα υπόλοιπα δεν περιέχουν κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει ότι γράφτηκαν από το Μωυσή.

Δεύτερον, για περίπου 1000 χρόνια υπάρχει παγκόσμια σιωπή σχετικά με τις θαυμαστές διηγήσεις της Γενέσεως, όπως τη Δημιουργία του κόσμου σε έξι ημέρες, τον κήπο της Εδέμ, το δέντρο της γνώσης, το δέντρο της ζωής, την ιστορία της Εύας και του Όφεως, την πτώση του ανθρώπου και την εκδίωξή του από τον όμορφο αυτόν κήπο, μαζί με τον κατακλυσμό του Νώε και τον πύργο της Βαβέλ.

Τρίτον, η σιωπή όλων των βιβλίων της Βίβλου για το όνομα του Μωυσή, από το βιβλίο του Ιησού του Ναυή μέχρι το Δ’ Βασιλειών, το οποίο γράφτηκε μετά την Αιχμαλωσία, μια περίοδο περίπου 1000 ετών. Περίεργο που ένας άνθρωπος που έχει ανακηρυχθεί ως ιστορικός της Δημιουργίας, ο έμπιστος του Μεγαλοδύναμου, ο νομοθέτης του Εβραϊκού έθνους και ιδρυτής της θρησκείας τους, είναι παράξενο, λέω, που το όνομά του δεν εμφανίζεται στα βιβλία τους για χίλια χρόνια, αν όντως τα πίστευαν όλα αυτά σχετικά με το άτομό του ή τα βιβλία που έγραψε.

Τέταρτον, οι απόψεις των πιο σπουδαίων Εβραίων σχολιαστών ότι ο Μωυσής δεν είναι ο συγγραφέας της Γενέσεως, απόψεις που βασίζονται σε στοιχεία που παραθέτουν.

Πέμπτον, η άποψη των πρώιμων Χριστιανών συγγραφέων και του μεγάλου υπέρμαχου της ιουδαϊκής βιβλιογραφίας, του Μαϊμονίδη, ότι το βιβλίο της Γενέσεως δεν περιέχει γεγονότα.

Έκτον, η σιωπή που επιβάλλουν οι Εβραίοι ραβίνοι και ο ίδιος ο Μαϊμονίδης στο Εβραϊκό έθνος να μην αποκαλύψουν την αλήθεια για την κοσμογονία (τη δημιουργία του κόσμου) της Γενέσεως εάν τύχει και την ανακαλύψουν.

Από αυτά τα στοιχεία μπορούν να εξαχθούν τα ακόλουθα συμπεράσματα:

Πρώτον, ότι το βιβλίο της Γενέσεως δεν περιέχει γεγονότα.

Δεύτερον, ότι αφού δεν υπάρχει σε όλη τη Βίβλο καμία αναφορά στα θαυμαστά γεγονότα της Γενέσεως, πρώτα γράφτηκαν εκείνα και μετά η Γένεση, οπότε και τοποθετήθηκε ως πρόλογος στη Βίβλο. Όλοι ξέρουν ότι αν και ο πρόλογος ενός βιβλίου είναι πρώτος, γράφτηκε τελευταίος.

Τρίτον, η σιωπή που επιβάλλουν οι Εβραίοι ραβίνοι και ο Μαϊμονίδης στους Εβραίους για να μην αποκαλύψουν οτιδήποτε σχετικά με την κοσμογονία, αποδεικνύει ότι έχουν ένα μυστικό που δεν επιθυμούν να αποκαλυφθεί. Το μυστικό αυτό, που αποκαλύπτεται μόνο του, είναι ότι ενώ οι Εβραίοι ήταν στη Βαβυλώνα και την Περσία έμαθαν για την κοσμογονία της Zend-Avesta του Ζωροάστρη, του Πέρση νομοδότη, την οποία παράλλαξαν όπως ήθελαν και την μεταχρονολόγησαν για να της αποδώσουν το όνομα του Μωυσή. Δεν μπορεί να υπάρχει άλλη εξήγηση. Όλα αυτά μας δείχνουν ότι η Γένεση δεν είναι το αρχαιότερο βιβλίο του κόσμου, όπως μας λέει ο Επίσκοπος, αλλά το τελευταίο βιβλίο της Βίβλου που γράφτηκε και ότι η κοσμογονία που περιέχει είναι κατασκευασμένη.

▲

 

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

31 ▲	Watson, σελ.36. Προτού καταλήξει σ’αυτό λέει οργισμένα “Είναι παραμύθι ότι οι πρόγονοί μας εξέπεσαν από μια παραδείσια κατάσταση; Είναι παραμύθι ότι ο κόσμος καταστράφηκε από κατακλυσμό και ότι μόνο ο Νώε επιβίωσε στην κιβωτό και επανακατοίκησε τη γη με τους απογόνους του;” Έπειτα προσπαθεί να αποδείξει τις απόψεις του βασιζόμενος στις ιδέες των αρχαίων φιλοσόφων περί δημιουργίας του κόσμου, (χωρίς να κάνει καν ουσιαστική αναφορά σ’αυτές) θεωρώντας ότι κι εκείνοι είχαν δίκιο και υπονοώντας ότι ίσως και να πήραν τις ιδέες τους από την ίδια τη Γένεση. Η αποδεικτική του διαδικασία είναι προφανώς ελλιπέστατη και αυτή είναι και η διαφορά του με τον Paine. O Paine θεωρεί δεδομένο ό,τι βλέπει στον υλικό κόσμο, ο Επίσκοπος του Λάνταφ τα περιεχόμενα της Βίβλου. Μάλιστα δείχνει ότι δεν είναι ουσιαστικά διατεθειμένος να αναλογιστεί σοβαρά οποιοδήποτε επιχείρημα που προσβάλλει την αξιοπιστία της Βίβλου. “Δεν είμαι εχθρός της φιλοσοφίας, αλλά αν προσπαθήσει να μου πάρει τη Βίβλο τότε θα πω, όπως κι ο Κικέρωνας για τους 12 πίνακες* ‘Αυτό το μικρό βιβλίο ξεπερνά σε σοφία όλες τις βιβλιοθήκες όλων των φιλοσόφων του κόσμου σε αξιοπιστία και χρησιμότητα’”. *Οι 12 πίνακες (Lex Duodecim Tabularum) ήταν η αρχαία ρωμαϊκή νομοθεσία στην οποία βασιζόταν το Ρωμαϊκό Δίκαιο.
32 ▲	Προφανές μεταφραστικό λάθος του συγγραφέα.
33 ▲	Απάντηση στον T. Erskine
34 ▲	Στο πρωτότυπο: “thus”. Το δεύτερο κεφάλαιο της Γενέσεως στο ελληνικό κείμενο ξεκινά με τον σύνδεσμο “και”.
35 ▲	Στο πρωτότυπο: “the fall of the year”. Ενδεχομένως ο συγγραφέας να κάνει λογοπαίγνιο με το ότι “fall” εκτός από “πτώση” σημαίνει και “φθινόπωρο”.
36 ▲	Ίσως ο συγγραφέας να παρατραβάει λίγο την αλληγορία. Το μέσο είναι και ένα κατάλληλο σημείο για να τοποθετηθεί κάτι ιδιαίτερα σημαντικό.
37 ▲	“Unto Adam also and to his wife did the LORD God make coats of skins, and clothed them.” (Γεν 3,21)
38 ▲	Η ορθόδοξη ερμηνευτική αποδίδει στους δερμάτινους χιτώνες την έννοια της “…νεκρότητας με την οποία περιβλήθηκε ο άνθρωπος ως δεύτερη φύση μετά την Πτώση. Ο άνθρωπος δεν έχει πια […] ως συστατικό χαρακτηριστικό του τη ζωή, δεν υπάρχει χάρη στη ζωή που αναβλύζει από μέσα του, υπάρχει όσο αναβάλλει το θάνατο.” (Καριώτογλου σελ.60, πρβλ. Επιφάνιος Κύπρου, Πανάριον, 64,18 PG41, 1097)
39 ▲	Αναφέρεται στο χαμένο κείμενο για την καταγωγή του Χριστιανισμού. Στην έκδοση του Carlile του 1824 σημειώνεται “Δεν έχει εκδοθεί”.
40 ▲	Σ’αυτό το σημείο θεωρώ πρέπον να μεταφέρω ένα απόσπασμα από τους πιο γνωστούς βιβλικούς λιτεραλιστές της Ορθόδοξης παράδοσης· του Βασιλείου του Μεγάλου, ο οποίος αρνείται εντελώς οποιαδήποτε αλληγορία στα πρώτα κεφάλαια της Γενέσεως και αρνείται κάποια χρησιμότητα στην επιστημονική γνώση. Φαίνεται, δε, να πιστεύει ότι οι Γραφές είναι περισσότερο υπαγόρευση παρά έμπνευση. Προφανώς διαφωνεί κάθετα με τον Ωριγένη και λέει: “Γνωρίζω τους νόμους της αλληγορίας, αν και δεν τους ανακάλυψα εγώ, αλλά τους γνώρισα όταν διάβασα αυτά που έγραψαν άλλοι. Αυτοί που δεν καταδέχονται τα συνηθισμένα νοήματα του κειμένου, λέγουν, ότι το ύδωρ δεν ήταν ύδωρ, αλλά κάποια άλλη φύση, και το φυτό και το ψάρι τα ερμηνεύουν όπως τους καπνίσει και τη δημιουργία των ερπετών και των θηρίων τα εξηγούν στρέφοντάς τα προς τα δικά τους φαντασιοκοπήματα, όπως ακριβώς οι ονειροκρίτες [ΣτΜ: εννοεί άτομα, όχι βιβλία] που εξηγούν αυτά που ονειρεύτηκε κανείς προς το συμφέρον του σκοπού τους. Εγώ όμως όταν ακούω χόρτο, καταλαβαίνω χόρτο, και το φυτό και το ψάρι και το θηρίο και το κτήνος, όλα τα δέχομαι έτσι όπως λέγονται. “Καὶ γὰρ οὐκ ἐπαισχύνομαι τὸ εὐαγγέλιον” [Ρωμ 1,16) Επίσης, αυτοί που έγραψαν τα περί κόσμου συγγράμματα είπαν πολλά για το σχήμα της γης, αν είναι σφαίρα ή κύλινδρος ή αν μοιάζει με δίσκο και είναι τορνευμένη γύρω-γύρω ως ακριβής κύκλος ή αν είναι λικνοειδής και στο μέσο κοίλη (διότι όλες αυτές τις θεωρίες διατύπωσαν όσοι έγραψαν συγγράμματα περί κόσμου, καταρρίπτοντας ο ένας τη θεωρία του άλλου)· παρά ταύτα δεν πείθομαι να θεωρήσω κατώτερη τη δική μας κοσμοποιία, επειδή δεν είπε τίποτα περί σχημάτων ο δούλος του Θεού Μωυσής, ούτε είπε ότι η περιφέρεια της γης έχει μήκος 180.000 στάδια. Ούτε μέτρησε σε πόση απόσταση εκτείνεται η σκιά της γης στον αέρα όταν ο ήλιος περνά από κάτω της και πώς η σκιά αυτή πέφτει στο φεγγάρι και κάνει τις εκλείψεις. Διότι όσα δεν μας ενδιαφέρουν τα απεσιώπησαν ως άχρηστα σ’εμάς. Γι’αυτό, λοιπόν, το λόγο να θεωρήσω κατώτερα τα λόγια του Πνεύματος από την μωρανθείσα σοφία; Ή να δοξάσω περισσότερο εκείνον που δεν απασχόλησε το νου μας με μάταια πράγματα, αλλά φρόντισε να γραφούν πράγματα για την οικοδόμηση και την κατάρτιση των ψυχών μας; Αλλά νομίζω ότι δεν το αντιλήφθηκαν μερικοί και προσπάθησαν να προσδώσουν στο κείμενο [της Γραφής] κάποια δήθεν “σοβαρότητα” προερχόμενη από τη διάνοιά τους, και χρησιμοποιούν σειρές παραγωγικών αποδείξεων και αλληγορικές ερμηνείες. Όμως αυτό σημαίνει ότι θεωρεί κάποιος τον εαυτό του σοφότερο από τα λόγια του Πνεύματος και με το πρόσχημα της εξήγησης παρεισάγει τις δικές του αντιλήψεις. Επομένως να εννοούνται όπως γράφτηκαν”. (Εξαήμερος Θ’, 2-4, σελ.339-343)
41 ▲	Moshe ben Maimon (30/4/1135-13/12/1204) ευρύτερα γνωστός ως Μωυσής Μαϊμονίδης, επιφανής Εβραίος φιλόσοφος.
42 ▲	Watson, σελ.22
43 ▲	Συνηθέστερα ο τίτλος εμφανίζεται ως “More Nevachim”
44 ▲	Πρβλ. και Μαϊμονίδη, “The Guide for the Perplexed”, Forgotten Books, 1961, σελ.75κ.ε. (books.google.com/books?id=e4GgHMPDok0C)
45 ▲	Εννοεί την Παλαιά Διαθήκη, φυσικά.
46 ▲	164-63 π.Χ.
47 ▲	Πρβλ. εδώ

▲

Advertisement