Καλή χρονιά στους αναγνώστες μου, έστω και καθυστερημένα. Το τέλος του 2016 και οι αρχές του 2017 με βρήκαν τόσο απασχολημένο, που χάλασα τις καλές μου συνήθειες όσον αφορά το μπλογκ μου και το παραμέλησα αρκετά (δυστυχώς, το να στήσεις νέα καριέρα από την αρχή δεν είναι καθόλου εύκολο). Αλλά οι εξελίξεις τον τελευταίο καιρό με αναγκάζουν να ασχοληθώ με ένα θέμα που θα περίμενε κανείς πως εν έτει 2017 δεν θα έπρεπε καν να τίθεται υπό συζήτηση. Αλλά να που ξανά και ξανά, την τελευταία δεκαετία, το κεκτημένο της ελευθερίας του λόγου, ίσως από τους βασικότερους πυλώνες στις δυτικές κοινωνίες τελεί υπό αμφισβήτηση. Δεν συμπεριλαμβάνω και την Ελλάδα γιατί σε μια χώρα με νόμους κατά βλασφημίας και Παστίτσιο, είναι ελευθερία του λόγου δεν είναι δεδομένη ακριβώς.
Όποιος παρακολουθεί τα διεθνή τεκταινόμενα θα έχει σίγουρα παρατηρήσει μια αυξανόμενη διάθεση φίμωσης του ιδεολογικού αντιπάλου. Η Δεξιά και ιδίως οι Ακροδεξιοί και οι θρησκευόμενοι Φονταμενταλιστές πάντα είχαν μια διάθεση λογοκρισίας, αλλά φαίνεται πως το κακό χούι αυτό έχει περάσει και στην Αριστερά, σε σημείο που ο αυταρχισμός από μεριάς της έφερε στο προσκήνιο τον όρο “Regressive Left” (=Οπισθοδρομική Αριστερά).
On the way to Ithaca 