Σαν σήμερα, 15 Δεκεμβρίου, πριν από ένα χρόνο πέθανε από καρκίνο του οισοφάγου ο Christopher Hitchens. Θα μπορούσα να πω πολλά για τον Χριστόφορο (τι ειρωνικό φαντάζει το όνομα) αλλά θα ήταν άσκοπο· ούτως ή άλλως δεν είμαι και οπαδός του, αν και είχε πολλούς. Θα αφήσω τα ευχολόγια σ’εκείνους).
Όποιος θέλει μπορεί να τον ακούσει ανά πάσα στιγμή στο YouTube. Μερικές φορές τα βίντεό του πετιούνται τόσο φυσικά στα αποτελέσματα των αναζητήσεων που θέλει κόπο να θυμηθείς ότι έχει πεθάνει.
Ενώ πέθαινε, ο Χριστόφορος φρόντισε να καταγράψει τις εμπειρίες του και τις σκέψεις του σε ένα βιβλίο με τίτλο “Θνητότητα”, ενώ ετοιμαζόταν για το μοιραίο, ενώ έχανε τη φωνή του από τον καρκίνο, ενώ ένιωθε χάλια από τις χημειοθεραπείες και τις ακτινοθεραπείες, ενώ σκεφτόταν το επέκεινα και το τι θα έλεγε ο κόσμος αφού πέθαινε. Άκουγε ήδη τι έλεγε ο κόσμος ενώ πέθαινε: άλλοι να του εύχονται περαστικά, άλλοι να προσεύχονται για την υγεία του και για να δει το φως και άλλοι να γελάνε χαιρέκακα που ο “μεγάλος” Χίτσενς χτυπήθηκε στο όργανο με το οποίο βλασφημούσε τόσα χρόνια).
Στον επίλογο του βιβλίου του η γυναίκα του, Κάρολ Μπλου, μας γράφει με συγκινητικό τρόπο ότι στην πράξη ο Χιτς μπορεί να πέθανε, αλλά μας άφησε πίσω το καλύτερο κομμάτι του εαυτού του: τις σκέψεις του.
On the way to Ithaca 