[Φλπ] 5. Αρχαία Ελλάδα

« 4. Ζωροαστρισμός

6. Αρχαία Ρώμη »

• Εισαγωγή

---

Προχωράμε στο τμήμα του κειμένου που αναφέρεται σε προφητείες από την αρχαιοελληνική γραμματεία.

Αλλ’ εκεί, όπου η θεανθρώπινη προσδοκία εκδηλώνεται με μεγάλη ενάργεια είναι ο αρχαίος Ελληνικός κόσμος.

Έτσι όπως σχολιάζει ο Φιλιππίδης, θα περίμενε κανείς αυτό το κεφάλαιο να είναι το μεγαλύτερο, αλλά φευ, σχολιάζει μόνο 5 αποσπάσματα και από αυτά τα τρία προέρχονται από τον Πλάτωνα (το ένα από πιθανώς ψευδεπίγραφο).

Μετά από μια μακροσκελή εισαγωγή, η οποία έχει σκοπό να υπενθυμίσει στον αναγνώστη πως οι Αρχαίοι Έλληνες γενικά πίστευαν πως οι θεοί κατεβαίνουν στη γη με ανθρώπινη μορφή, ο συγγραφέας προχωρά στη συζήτηση αποσπασμάτων.

Ένεκα τούτου και η προσδοκία θεανθρώπου λυτρωτού, “σωτήρα”, προβάλλει πιο έντονη και πιο έκδηλη στους αρχαίους Έλληνες. Αυτόν αναζητούντες στο πέρασμα των αιώνων, τον Ένα ύψιστο και μόνο Αληθινό Θεό, και ανικανοποίητοι από τους φανταστικούς θεούς, τους οποίους συνεχώς έπλαθαν λόγω αυτής της αναζήτησης, προσδοκούν και προαναγγέλλουν, ότι θα κατέλθει κάποτε ο Αναζητούμενος υπό μορφή ανθρώπου ως θεάνθρωπος σωτήρας και λυτρωτής, διότι με αυτόν τον τρόπο μόνο δύναται να γίνει γνωστός ο Θεός από τον άνθρωπο: δια της πραγματικής ενανθρωπήσεώς Του και δια της αυτοαποκαλύψεώς Του.

Αρκούν τα αποσπάσματα που παραθέτει ο συγγραφέας για να στηρίξουν αυτή την βαρύγδουπη δήλωση; Ας το κρίνετε εσείς, αλλά η προσωπική μου άποψη είναι ότι τα στοιχεία που παραθέτει είναι ανεπαρκέστατα και στην ένταση και στην ποσότητα. Αλλά ας τα διαβάσουμε:

Advertisement

Read Full Post »

[Κπκ] 3. Η Θρησκεία του Λόγου

« Προηγούμενο Άρθρο [2ιγ]

Επόμενο Άρθρο [3α] »

• Περιεχόμενα

---

Η Παλαιστίνη του 1ου αιώνα ήταν ένα θρησκευτικό και εθνικό χωνευτήρι, ένα σταυροδρόμι όπου πολλοί λαοί, πίστες και κουλτούρες αναμιγνύονταν. Ήταν επίσης μία περίοδος αναταραχών -η εβραϊκή δυσαρέσκεια με τη Ρώμη διαρκώς αυξανόταν, νέες σέκτες δημιουργούνταν παντού και ο μεσσίας αναμενόταν πυρετωδώς.

Από αυτές τις ζυμώσεις προέκυψαν πολλές νέες θρησκείες, αλλά οι πιο πολλές είτε έσβησαν, είτε εξαλείφθηκαν από τους ανταγωνιστές τους ή τις αρχές. Από αυτό τον δαρβίνειο ανταγωνισμό ωστόσο, μια νέα πίστη κατάφερε να επιβιώσει. Αυτή η θρησκεία δε θα ήταν παντελώς αγνώριστη στους σημερινούς ανθρώπους. Στον πυρήνα της ήταν πρωτίστως εβραϊκή, με πίστη στη μονοθεϊστική θεότητα του Αβραάμ και βασιζόμενη εν μέρει στην Παλαιά Διαθήκη. Αλλά δανειζόταν ιδέες και από τον ελληνικό Πλατωνισμό, όπως το ότι τα αντικείμενα του υλικού κόσμου ήταν ατελείς αντικατοπτρισμοί αντικειμένων σε ένα ανώτερο, ουράνιο πεδίο. Πιο σημαντική ήταν η ενσωμάτωση της πλατωνικής ιδέας του Λόγου.

Οι Πλατωνικοί είχαν ένα πρόβλημα: όπως οι Εβραίοι πίστευαν σε μία υπέρτατη θεότητα που κατείχε όλες τις τελειότητες. Αλλά πίστευαν επίσης πως ο υλικός κόσμος αποτελούνταν από ατελή ύλη. Μία τέλεια θεότητα δε μπορούσε να αλληλεπιδράσει άμεσα με την ατέλεια, οπότε βρέθηκε η λύση με τον Λόγο. Οι Πλατωνικοί θεωρούσαν το Λόγο ως απεσταλμένο της θεότητας, έναν εκπορευόμενο μεσάζοντα που μπορούσε να διαμεσολαβήσει μεταξύ Θεού και κόσμου. (Μερικές ιουδαϊκές παραδόσεις περιγράφουν ένα παρόμοιο προσωποποιημένο θεϊκό απεσταλμένο που ονόμαζαν Σοφία· βλ. Παροιμίαι 8, για παράδειγμα).

Read Full Post »