Προχωράμε στο τμήμα του κειμένου που αναφέρεται σε προφητείες από την αρχαιοελληνική γραμματεία.
| Αλλ’ εκεί, όπου η θεανθρώπινη προσδοκία εκδηλώνεται με μεγάλη ενάργεια είναι ο αρχαίος Ελληνικός κόσμος. |
Έτσι όπως σχολιάζει ο Φιλιππίδης, θα περίμενε κανείς αυτό το κεφάλαιο να είναι το μεγαλύτερο, αλλά φευ, σχολιάζει μόνο 5 αποσπάσματα και από αυτά τα τρία προέρχονται από τον Πλάτωνα (το ένα από πιθανώς ψευδεπίγραφο). |
Μετά από μια μακροσκελή εισαγωγή, η οποία έχει σκοπό να υπενθυμίσει στον αναγνώστη πως οι Αρχαίοι Έλληνες γενικά πίστευαν πως οι θεοί κατεβαίνουν στη γη με ανθρώπινη μορφή, ο συγγραφέας προχωρά στη συζήτηση αποσπασμάτων.
| Ένεκα τούτου και η προσδοκία θεανθρώπου λυτρωτού, “σωτήρα”, προβάλλει πιο έντονη και πιο έκδηλη στους αρχαίους Έλληνες. Αυτόν αναζητούντες στο πέρασμα των αιώνων, τον Ένα ύψιστο και μόνο Αληθινό Θεό, και ανικανοποίητοι από τους φανταστικούς θεούς, τους οποίους συνεχώς έπλαθαν λόγω αυτής της αναζήτησης, προσδοκούν και προαναγγέλλουν, ότι θα κατέλθει κάποτε ο Αναζητούμενος υπό μορφή ανθρώπου ως θεάνθρωπος σωτήρας και λυτρωτής, διότι με αυτόν τον τρόπο μόνο δύναται να γίνει γνωστός ο Θεός από τον άνθρωπο: δια της πραγματικής ενανθρωπήσεώς Του και δια της αυτοαποκαλύψεώς Του. |
Αρκούν τα αποσπάσματα που παραθέτει ο συγγραφέας για να στηρίξουν αυτή την βαρύγδουπη δήλωση; Ας το κρίνετε εσείς, αλλά η προσωπική μου άποψη είναι ότι τα στοιχεία που παραθέτει είναι ανεπαρκέστατα και στην ένταση και στην ποσότητα. Αλλά ας τα διαβάσουμε: |
On the way to Ithaca 