Το αθροιστικό αποτέλεσμα των προηγουμένων καταπνίγουν τη μυθικιστική θέση, η οποία ξεκίνησε από τη ριζοσπαστική νεοδιαθηκική παράδοση στην Ολλανδία, Βρετανία και ΗΠΑ στα τέλη του 19ου αιώνα και στη Γερμανία νωρίτερα. Ως γνώστης αυτών και των ύστερων μυθικιστικών θεωριών, μπορώ να πω με ασφάλεια ότι στην προσπάθεια να περιθωριοποιηθούν τα ευαγγέλια, καμία γωνία δεν έμεινε αφώτιστη. Τώρα πλέον έχουμε φωτίσει αυτές τις σκοτεινές γωνίες ξανά και ξανά χωρίς αποτέλεσμα και χωρίς να βρούμε κάτι κρυμμένο εκεί.
Παρά την ενέργεια της μυθικιστικής σχολής, από τον Drews, τον Robinson, τον Couchoud και τον van Eysinga μέχρι και τον Wells, τον τελευταίο αξιόλογο εκπρόσωπό της,[124] τα συμπεράσματά της έχουν καταστεί λανθασμένα από την ιστορική έρευνα του τέλους του 20ου αιώνα.[125] Παραμένει μεν μια χαριτωμένη, παράξενη, ενδιαφέρουσα, αλλά εν τέλει μη εντυπωσιακή αξιολόγηση των στοιχείων -ή για να μεταφέρω την ετυμηγορία του James Robinson, ένα “χάσιμο χρόνου” με ατζέντα. Μεθοδολογικά ξεφορτώνεται ό,τι είναι αντίθετο με τον πυρήνα της –ο Ιησούς δεν υπήρξε– σε ένα λάκκο άρνησης και μισομαγειρεμένων θεωριών συνωμοσίας που δίνουν κακό όνομα στο σκεπτικισμό και την καχυποψία. Όπως όλες οι αποτυχημένες υποθέσεις, φτάνει στο ζητούμενο διαισθητικά, επιλέγει τα στοιχεία όπως θέλει για να δείξει πως η αμφισημία, η αβεβαιότητα και η περιπλοκότητα των κειμένων και των παραδόσεων στερούνται νοήματος και εφευρέθηκαν από τις νεοδιαθηκικές σπουδές και υπερασπίζεται τα “συμπεράσματά” της μέσω force majeure. Εν ολίγοις, ο Μυθικισμός είναι δόγμα σε αναζήτηση υποσημειώσεων. Οι περισσότερες που συνεχίζει να εκμεταλλεύεται ως αναφορές, ευθείες και πλάγιες, και προβλήματα είναι ηλικίας άνω των 100 ετών. Αν και θα ήταν λάθος να πούμε πως η θεωρία δεν έχει εξεταστεί σοβαρά από υπεύθυνους μελετητές, και τότε και τώρα οι πιο φανατικοί υποστηρικτές της ήταν και είναι ερασιτέχνες των νεοδιαθηκικών σπουδών και εκείνοι με τα λιγότερα εφόδια, παιδεία και διάθεση να εξετάσουν το τεράστιο και μπερδεμένο σύνολο των αποδείξεων.
On the way to Ithaca 