Και φτάνουμε στην τελευταία ενότητα του Φιλιππίδη για τους Κέλτες. Για αυτούς δεν έχει να μας πει και πάρα πολλά πέρα από ένα λιτό…
| Και σ’ αυτούς η γέννηση Θεού προσδοκόταν απ’ την παρθένα θεά Ίσιδα, την οποία αυτοί λάτρευαν στα άδυτα των θυσιαστηρίων τους κατά την εποχή της συγκρητιστικής ανάμιξης των θεών. |
Ούτε καν παραπομπή δεν έχουν διατηρήσει οι επιμελητές για αυτή την τρομερή δήλωση, οπότε θα πρέπει να στραφούμε αλλού για να την ελέγξουμε. |
Δυστυχώς ελάχιστα στοιχεία υπάρχουν πέρα από νεοπαγανιστικές πηγές, οι οποίες δεν μπορούν να θεωρηθούν και οι πλέον αξιόπιστες. Είναι γεγονός ότι η λατρεία της Ίσιδας είχε φτάσει μέχρι τις βρετανικές νήσους την περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά κατά πόσον η Ίσιδα θεωρούνταν ότι θα γεννήσει μελλοντικά το Θεό δεν μπορώ να το ελέγξω.
Οι Κέλτες νεοπαγανιστές φαίνεται να προσπαθούν να συνδέσουν την Ίσιδα με την κέλτικη θεότητα Μόριγκαν, θεά του πολέμου, της διχόνοιας και της κυριότητας (αλλά και της νύχτας, της προφητείας και του πνευματισμού, στους New Age κύκλους).
Επίσης ενδέχεται σε χαμένη τοιχογραφία της Πομπηίας να απεικονίζεται η Ίσιδα μαζί με την Επόνα, θεότητα της γονιμότητας και των ζώων. Η σχέση της Ίσιδας ως θεότητας της νεκρανάστασης με την Επόνα, ως θεότητα της φύσης, δεν φαντάζει ιδιαίτερα παράδοξη.
Ελλείψει πηγής και αδυναμίας επιβεβαίωσης, θα πρέπει να κατατάξω αυτό τον ισχυρισμό στους εντελώς αστήρικτους.
On the way to Ithaca 