[BC] Ποικιλίες Μυστικισμού

Varieties of Mysticism 30.10.2012 © Benjamin Cain

Ευρετήριο κειμένων του Benjamin Cain

Μυστικισμός είναι το δόγμα πως η κρυμμένη σοφία της μονιστικής θεολογίας, σύμφωνα με την οποία όλες οι ψυχές είναι ενωμένες με το Θεό, μπορεί να αποδειχθεί με άμεση εμπειρία αυτής της ενότητας μέσω διαλογισμού ή μιας διαφοροποιημένης κατάστασης συνείδησης. Αν ορίσουμε το “Θεό” αρκετά χαλαρά για να καλύψουμε τον πανθεϊσμό, που ορίζει το Θεό ως την απρόσωπη δημιουργικότητα της φύσης, μπορούμε να δούμε πως ένας αθεϊστικός μυστικισμός είναι δυνατός. Πράγματι, ο Βουδισμός είναι ένα άλλο είδος αθεϊστικού μυστικισμού. Αλλά πέρα από τη διαφορά θεϊστικών και αθεϊστικών μυστών, υπάρχει και μια διαφοροποίηση μεταξύ αισιόδοξων και απαισιόδοξων μυστών. Οι πρώτοι υπόσχονται ένα χαρούμενο τέλος για όλους, ενώ οι δεύτεροι θρηνούν το γεγονός ότι ο χρόνος μας στο πάλκο της ζωής είναι “γεμάτο βουή και αντάρα χωρίς νόημα” και πως το μεγάλο μας φινάλε είναι η ντροπιαστική εξαφάνιση μαζί με τα υπόλοιπα άλογα ζώα. Εδώ θα διερευνήσω τις συνέπειες της δεύτερης διάκρισης.

Advertisement

Read Full Post »

[BC] Ψήγματα μιας γενναίας Μεταμοντέρνας Θρησκείας

Inkling of an Unembarrassing Postmodern Religion 28.01.2012 © Benjamin Cain

Ευρετήριο κειμένων του Benjamin Cain

Σε κάποια άρθρα-παραληρήματα έχω αγγίξει αδρομερώς τη νιτσεϊκή άποψη ότι η κοσμική κοινωνία, μετά το θάνατο του Θεού, είναι η έλλειψη ενός προφανούς υποκατάστατου που μπορούμε να νιώσουμε βαθιά μέσα μας πως είναι ιερό (βλ. Νίτσε και Κοσμικός Φιλελευθερισμός.) Όταν οι επιστήμονες ανακάλυψαν την πραγματική απάνθρωπη κλίμακα του σύμπαντος και την πλήρη ζωώδη φύση του σώματός μας και της εξελικτικής μας ιστορίας, το αποτέλεσμα ήταν η απομυθοποίηση του κόσμου που απειλεί να διαλύσεις τις ψευδαισθήσεις που μας κρατούν λογικούς. Οι μεταμοντέρνοι κυνικοί λένε πως δεν μια τέτοια μη θεϊστική θρησκεία δεν χρειάζεται, πως μπορούμε να ζούμε με άπειρα επίπεδα ειρωνείας, να μετατρέψουμε τον πολιτισμό μας σε ένα τεράστιο σκετς του Stephen Colbert, όπου η κάθε δημόσια δήλωση είναι το λιγότερο ένα λευκό ψέμα και χειροκροτιόμαστε αναμεταξύ μας για τον ξύπνιο πραγματισμό μας, την απέχθειά μας για φιλοσοφική αναζήτηση και τις μηδενιστικές μας πόζες.

Αυτοί οι κυνικοί μπορεί να κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους, αλλά εμένα δεν με ξεγελάνε. Βάλτε ένα πιστόλι στο κεφάλι ενός μέλος της οικογένειας του μεταμοντέρνου υποκριτή και θα δείτε κατά πόσον θα διατηρήσει την ημι-βουδιστική του αποστασιοποίηση και κατά πόσον πράγματι δεν θεωρεί τίποτα ιερό στη γη. Φυσικά, ως το ζώο που είναι, ο μεταμοντερνιστής θα θυσίαζε τον εαυτό του για έναν αγαπημένο του. Οπότε η θρησκεία του είναι καθορισμένη βιοχημικά. Χρησιμοποιείται όχι από έναν υπερβατικό Δημιουργό, αλλά από άνοια, αναπαραγόμενα γονίδια που μας κάνουν να νοιαζόμαστε περισσότερο για εκείνους με τους οποίους μοιραζόμαστε γενετικό υλικό. Το ερώτημα προς τον μεταμοντερνιστή είναι αν κάποια αισθήματα μπορούν να θεωρηθούν ανώτερα από άλλα σύμφωνα με ιδεώδη που δεν έχουν χαθεί μαζί με τις προ-μοντέρνες, θεϊστικές κοσμοθεωρίες. Ο Νίτσε θεωρούσε πως αν και η παραδοσιακή ηθική καθίσταται αμφίβολη με το θάνατο του θεϊσμού, τα αισθητικά κριτήρια εξακολουθούν να είναι αξιόλογα. Το πρόβλημα με την συναισθηματικής φύσεως υπεράμυνση των μελών της οικογενείας μας (ήτοι η ενστικτώδης αντικατάσταση των παραδοσιακών θεοτήτων με φυσικά επιλεγμένα είδωλα) είναι ότι από αισθητικής φύσεως πρόκειται για μια πρωτόγονη θρησκευτική παρόρμηση που μετά από εκατομμύρια γενιές έχει γίνει πλέον ένα γελοίο κλισέ.

Read Full Post »