[Κπκ] Επίλογος

« Προηγούμενο Άρθρο [3γ]

• Περιεχόμενα

---

Εν κατακλείδι, τι έχουμε; Ένα σύνολο επιστολών των οποίων οι συγγραφείς δε φαίνεται να γνώριζαν τις ιστορίες των ευαγγελίων. Μια ομάδα απολογητών του 2ου αιώνα που θεωρούν πως μια ακριβής εικόνα του Χριστιανισμού δεν είναι απαραίτητο να περιλαμβάνει την ενσάρκωση· ένας μάλιστα την αρνείται. Ένα σύνολο ευαγγελίων που γράφτηκαν σε ύφος φανταστικής ιστορίας και παρουσιάζουν πληροφορίες που οι συγγραφείς τους δε θα έπρεπε να ξέρουν. Και τέλος έχουμε την πλήρη απουσία πρωτογενών αποδείξεων για την ύπαρξη ενός ανθρώπου ονόματι Ιησού Χριστού.

Advertisement

Read Full Post »

[Κπκ] 3γ. Προβλήματα με τα Ευαγγέλια

« Προηγούμενο Άρθρο [3βv]

Επίλογος »

• Περιεχόμενα

---

Ο κήπος της Γεσθημανή

Αναλογιστείτε τη σκηνή στον Κήπο της Γεσθημανή. Όλοι οι Συνοπτικοί λένε την ιστορία περίπου το ίδιο (εκτός από τον Ιωάννη που την παραλείπει επειδή δεν του αρέσει να δείχνει τον Ιησού σε στιγμές ανθρώπινης αδυναμίας). Τη νύχτα πριν τη σύλληψή του, τη νύχτα πριν τη σταύρωσή του, ο Ιησούς νιώθει για μία φορά στη ζωή του ανησυχία, ίσως και φόβο για το μέλλον. Σε έναν κήπο ονόματι Γεσθημανή αφήνει τους περισσότερους μαθητές του πίσω, παίρνοντας μαζί του μόνο τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη και τους λέει να τον φυλάνε ενώ πάει να προσευχηθεί. Όταν επιστρέφει τους βρίσκει και τους τρεις να κοιμούνται. Αυτό συμβαίνει άλλες δυο φορές για έμφαση και έπειτα έρχεται ο Ιούδας με τους στρατιώτες για να τον συλλάβουν. Η ιστορία βρίσκεται στον Μάρκο στο κεφάλαιο 14, στον Ματθαίο στο 26 και στον Λουκά στο 22.

Το πρόβλημα είναι το εξής: τα ίδια τα ευαγγέλια λένε πως ενώ ο Ιησούς προσευχόταν, οι μαθητές είχαν μείνει πίσω με εξαίρεση τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, που και αυτοί κοιμόντουσαν. Εν ολίγοις, κανείς δεν παρακολουθούσε τον Ιησού να προσεύχεται. Ωστόσο τα ευαγγέλια καταγράφουν τη σκηνή σαν να μην αποτελεί αυτό πρόβλημα! Πώς γίνεται αυτό; Ποιος τα κατέγραψε αυτά;

Read Full Post »

[Κπκ] 3βv. Σχόλια για τους απολογητές

« Προηγούμενο Άρθρο [3βiv]

Επόμενο Άρθρο [3γ] »

• Περιεχόμενα

---

Προσπαθώντας να εξηγήσουν αυτή τη σιωπή των πρώτων Χριστιανών για έναν ιστορικό Ιησού, ακόμα και την κατάφωρη άρνηση του Φήλικος, κάποιοι σύγχρονοι απολογητές καταφεύγουν σε πραγματικά παράλογες στρατηγικές. Η πιο συνήθης είναι ο ισχυρισμός πως οι αρχαίοι απολογητές θεωρούσαν πως το κοινό τους θα έβρισκε πολύ ακραίο το δόγμα της ενσάρκωσης, οπότε δεν προσπάθησαν να το υπερασπιστούν.

Σκεφτείτε όμως τι σημαίνει αυτό. Πραγματικά πρέπει να πιστέψουμε πως οι αρχαίοι απολογητές αμέσως εγκατέλειψαν το πιο σημαντικό δόγμα ολόκληρης της θρησκείας τους φοβούμενοι την κριτική; Το κάνουν οι σύγχρονοι ευαγγελίζοντες αυτό; Άλλωστε, όπως θα έλεγαν σίγουρα οι σύγχρονοι Χριστιανοί, χωρίς το δόγμα της ενσάρκωσης δεν υπάρχει Χριστιανισμός. Αν δε επρόκειτο να υποστηρίξουν τον ακρογωνιαίο λίγο της θρησκείας τους, τότε γιατί καν κάνανε τον κόπο να γράψουνε;

Το έργο του Αθηναγόρα γράφτηκε με αποδέκτη τον αυτοκράτορα, με στόχο να τον πείσει να σταματήσεις τους διωγμούς και τις δολοφονίες των Χριστιανών. Δε θα εκνευριζόταν πολύ περισσότερο ο αυτοκράτορας αν μάθαινε αργότερα πως ο Αθηναγόρας έγραφε ψέματα για τη βάση της θρησκείας του; Ομοίως πολλοί από τους άλλους απολογητές γράφανε με σκοπό να προσηλυτίσουν. Ακόμα και να δεχτούμε πως φοβόντουσαν να υπερασπιστούν το δόγμα της ενσάρκωσης, τι νόημα θα είχε να προσηλυτίσουν κάποιους σε μία θρησκεία που έμοιαζε ελάχιστα με το Χριστιανισμό; Μετά τον προσηλυτισμό μήπως θα παίρνανε το νεοφώτιστο στην άκρη και θα του λέγανε “Αχ, ναι… ξέχασα να σου πω κι αυτό” και μετά θα του ρίχνανε στη μούρη ένα δόγμα που αλλάζει τελείως τη νεόδμητη πίστη; Όχι, είναι παράλογο να θεωρήσουμε πως οι αρχαίοι απολογητές κάνανε κάτι τέτοιο. Αν αφήσουμε τα γραπτά τους να μιλήσουν μόνα τους αντί να τους επιβάλλουμε τις δικές μας ευαγγελικές προκαταλήψεις, το προφανές συμπέρασμα είναι πως οι άνδρες αυτοί επιχειρηματολογούσαν λες και πράγματι δεν πίστευαν σε έναν ιστορικό Ιησού Χριστό. Πίστευαν σε ένα Λόγο, αλλά δεν θεωρούσαν πως ο Λόγος είχε ενσαρκωθεί ποτέ στη Γη.

Read Full Post »

[Κπκ] 3βiv. Μινούκιος Φήλιξ

« Προηγούμενο Άρθρο [3βiii]

Επόμενο Άρθρο [3βv] »

• Περιεχόμενα

---

Για το τέλος κράτησα τον πιο “διαφωτιστικό” απολογητή που υπάρχει. Ο Μάρκος Μινούκιος Φήλιξ (Marcus Minucius Felix) έγραψε μεταξύ 150 και 200 Κ.Χ. το έργο του “Οκτάβιος” που είναι ένας φανταστικός διάλογος μεταξύ του φανταστικού Χριστιανού χαρακτήρα Οκτάβιου και του παγανιστή χαρακτήρα Καικίλιου.

Ο Χριστιανισμός του Μινούκιου Φήλιξ, όπως παρουσιάζεται από τα λεγόμενα του Οκτάβιου, είναι πολύ πιο παράξενος από εκείνον όλων των άλλων απολογητών. Μιλά εις μάκρος για τον μονοθεϊστικό Θεό χωρίς να αναφερθεί καθόλου στον Ιησού ή καν στην έννοια του Λόγου. Όταν ο Καικίλιος λέει ως πρόκληση στον Οκτάβιο “Υπάρχει έστω και ένα άτομο που να επέστρεψε από τους νεκρούς… ως παράδειγμα για να πιστέψουμε;” ο Οκτάβιος δεν δίνει την προφανή απάντηση. Για την ακρίβεια δε δίνει καμία απάντηση.

Αλλά δεν είναι αυτό το σημείο-φωτιά. Στο κεφάλαιο 9 ο Καικίλιος επιτίθεται στους Χριστιανούς με μια μεγάλη λίστα συκοφαντιών· κάνουνε, λέει, ομαδικά όργια σε κάθε συγκέντρωση, λατρεύουν το κεφάλι ενός γαϊδάρου ή τα αχαμνά των ιερέων τους, σκοτώνουν και τρώνε μωρά στις τελετές τους κ.λπ. Ο Καικίλιος λέει επίσης αυτό:

Read Full Post »

[Κπκ] 3βiii. Τατιανός

« Προηγούμενο Άρθρο [3βii]

Επόμενο Άρθρο [3βiv] »

• Περιεχόμενα

---

 

Στο έργο του “Προς Έλληνας”, γραμμένο περί το 160 Κ.Χ., ο Τατιανός παρακινεί τον αναγνώστη να ασπαστεί τη χριστιανική πίστη. Όπως και ο Θεόφιλος και ο Αθηναγόρας, αναλίσκεται στο να περιγράφει διεξοδικά το Λόγο, αλλά ποτέ δεν αναφέρεται σε κάποια ενσάρκωση, ούτε αναφέρει το όνομα του Ιησού και ισχυρίζεται πως η σωτηρία βασίζεται στη γνώση του Θεού. Αργότερα αποκόπηκε από τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό και έγινε μέλος μιας αίρεσης, ενώ συνέθεσε και ένα κράμα των τεσσάρων κανονικών ευαγγελίων, με τίτλο “Διατεσσάρων”. Αυτό ίσως υποδηλώνει πως άλλαξε πεποιθήσεις ή μπορεί να σημαίνει κάτι άλλο· το ζήτημα των ευαγγελίων και του πώς τα έβλεπε ο Τατιανός θα το συζητήσουμε διεξοδικότερα παρακάτω.

Read Full Post »