Μία σειρά άρθρων του Joseph Hoffmann για τα προβλήματα του σύγχρονου μουσουλμανικού κόσμου και τον μαινόμενο ισλαμικό φονταμενταλισμό. Η άποψή του έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς έχει ζήσει και έχει διδάξει πολλά χρόνια σε πανεπιστήμια σε μουσουλμανικές χώρες. Το δεύτερο άρθρο θα βρίσκεται σε λίγες μέρες εδώ, το τρίτο εδώ και το τέταρτο εδώ. |
04.04.2013 © Joseph Hoffmann

Οι τρεις από τους τελευταίους τέσσερις πάπες υπήρξαν καθηγητές πανεπιστημίου, μαζί με τον τρέχοντα, που ήταν καθηγητής Θεολογίας και Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Σαν Μιγκέλ στην Αργεντινή, πριν ανέλθει στην ιεραρχία της εκκλησίας. Κάποιοι πάπες, όπως ο Βενέδικτος ΙΣΤ΄, ο Πίος ΙΒ΄, ο Παύλος ΣΤ΄ και ο Ιωάννης Παύλος Β΄, ήταν γνωστοί κυρίως ως λόγιοι με εκπληκτικές γλωσσικές ικανότητες. Όπως έδειξε ο Βενέδικτος και ο Παύλος ΣΤ΄, η χαρισματικότητα δεν είναι απαραίτητη. Ενίοτε εκλέγεται ένας, όπως ο Ιωάννης ΚΓ΄, ο οποίος ανέρχεται κυρίως ως “πάστορας” ή διαχειριστής. Αλλά η ιστορία του παπικού θεσμού είναι η ιστορία ευφυών ανθρώπων που τους δίνουνε να φορέσουν λευκά άλλοι ευφυείς άνθρωποι που φοράνε κόκκινα.
Ακόμα κι αν διαφωνείτε με τη θεολογία τους (και ποιος δεν το κάνει άλλωστε;) είναι δύσκολο να βρει κανείς ελλείψεις στην παιδεία και την ευφυΐα τους. Κι ενώ η “νέα αθεΐα” διαρκώς αποδεικνύει την ιστορική άγνοιά της σε σχέση με τη διατήρηση του πολιτισμού και της παιδείας, θα ήταν λάθος να πούμε πως η Καθολική Εκκλησία δεν σήκωσε τα βάρη που της αντιστοιχούσαν.