[BC] Ψήγματα μιας γενναίας Μεταμοντέρνας Θρησκείας

Inkling of an Unembarrassing Postmodern Religion 28.01.2012 © Benjamin Cain

Ευρετήριο κειμένων του Benjamin Cain

Σε κάποια άρθρα-παραληρήματα έχω αγγίξει αδρομερώς τη νιτσεϊκή άποψη ότι η κοσμική κοινωνία, μετά το θάνατο του Θεού, είναι η έλλειψη ενός προφανούς υποκατάστατου που μπορούμε να νιώσουμε βαθιά μέσα μας πως είναι ιερό (βλ. Νίτσε και Κοσμικός Φιλελευθερισμός.) Όταν οι επιστήμονες ανακάλυψαν την πραγματική απάνθρωπη κλίμακα του σύμπαντος και την πλήρη ζωώδη φύση του σώματός μας και της εξελικτικής μας ιστορίας, το αποτέλεσμα ήταν η απομυθοποίηση του κόσμου που απειλεί να διαλύσεις τις ψευδαισθήσεις που μας κρατούν λογικούς. Οι μεταμοντέρνοι κυνικοί λένε πως δεν μια τέτοια μη θεϊστική θρησκεία δεν χρειάζεται, πως μπορούμε να ζούμε με άπειρα επίπεδα ειρωνείας, να μετατρέψουμε τον πολιτισμό μας σε ένα τεράστιο σκετς του Stephen Colbert, όπου η κάθε δημόσια δήλωση είναι το λιγότερο ένα λευκό ψέμα και χειροκροτιόμαστε αναμεταξύ μας για τον ξύπνιο πραγματισμό μας, την απέχθειά μας για φιλοσοφική αναζήτηση και τις μηδενιστικές μας πόζες.

Αυτοί οι κυνικοί μπορεί να κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους, αλλά εμένα δεν με ξεγελάνε. Βάλτε ένα πιστόλι στο κεφάλι ενός μέλος της οικογένειας του μεταμοντέρνου υποκριτή και θα δείτε κατά πόσον θα διατηρήσει την ημι-βουδιστική του αποστασιοποίηση και κατά πόσον πράγματι δεν θεωρεί τίποτα ιερό στη γη. Φυσικά, ως το ζώο που είναι, ο μεταμοντερνιστής θα θυσίαζε τον εαυτό του για έναν αγαπημένο του. Οπότε η θρησκεία του είναι καθορισμένη βιοχημικά. Χρησιμοποιείται όχι από έναν υπερβατικό Δημιουργό, αλλά από άνοια, αναπαραγόμενα γονίδια που μας κάνουν να νοιαζόμαστε περισσότερο για εκείνους με τους οποίους μοιραζόμαστε γενετικό υλικό. Το ερώτημα προς τον μεταμοντερνιστή είναι αν κάποια αισθήματα μπορούν να θεωρηθούν ανώτερα από άλλα σύμφωνα με ιδεώδη που δεν έχουν χαθεί μαζί με τις προ-μοντέρνες, θεϊστικές κοσμοθεωρίες. Ο Νίτσε θεωρούσε πως αν και η παραδοσιακή ηθική καθίσταται αμφίβολη με το θάνατο του θεϊσμού, τα αισθητικά κριτήρια εξακολουθούν να είναι αξιόλογα. Το πρόβλημα με την συναισθηματικής φύσεως υπεράμυνση των μελών της οικογενείας μας (ήτοι η ενστικτώδης αντικατάσταση των παραδοσιακών θεοτήτων με φυσικά επιλεγμένα είδωλα) είναι ότι από αισθητικής φύσεως πρόκειται για μια πρωτόγονη θρησκευτική παρόρμηση που μετά από εκατομμύρια γενιές έχει γίνει πλέον ένα γελοίο κλισέ.

Advertisement

Read Full Post »

[BC] Φώτιση και Αυτοκτονία

Enlightenment and Suicide 26.11.2013 © Benjamin Cain

Ευρετήριο κειμένων του Benjamin Cain

Υπάρχει άραγε άτομο πεσιμιστικό, μηδενιστικό ή εν γένει μελαγχολικό που να μην είναι και υποκριτής; Η ερώτηση αυτή βρίσκεται στη ρίζα της συμβατικής κριτικής που καταφέρεται σε όποιον προσυπογράφει κάποια σκοτεινή κοσμοθεώρηση. Η φυσική υποψία είναι ότι το να πιστεύεις ότι η ζωή είναι άθλια και άνευ ελπίδας θα σε έκανε να αυτοκτονήσεις, οπότε αν το άτομο επιλέγει να συνεχίσει να ζει, τότε οι φιλοσοφικές του πεποιθήσεις είναι υποκριτικές. Η φιλοσοφία που αναπτύσσω σε αυτό το ιστολόγιο, που αντλεί στοιχεία από τον υπαρξισμό και τον συμπαντισμό, μεταξύ άλλων, είναι αρκετά σκοτεινή και εικονοκλαστική, οπότε μήπως αυτό υπονοεί πως δεν αξίζει να μένουμε ζωντανοί; Για να προϊδεάσω, η απάντηση είναι “όχι”.

Read Full Post »

9χρονη σε τουρνέ στην Κόλαση – yeah, right!

Αυτή την περίοδο έχει βρωμίσει το Facebook από μια τρομερή είδηση! Ένα κοριτσάκι, η Μαρία Αντωνίου, τραυματίστηκε σε τρακάρισμα στην Εθνική Οδό Αθηνών-Λαμίας, διακομίστηκε στο νοσοκομείο (άγνωστο ποιο) κι εκεί ήταν νεκρή για 11 λεπτά. Στο χρόνο αυτό την πήρε ένας άγγελος και την πήγε τουρνέ στην Κόλαση να κόψει βλέφαρο όλης της γης τους κολασμένους. Αφού έκανε το grand tour, γύρισε στη ζωή και έκατσε και ζωγράφισε τις εμπειρίες της. Το συναρπαστικό αυτό γεγονός το κατέγραψε υποτίθεται ένας δημοσιογράφος του deite-to.gr. Το αρχικό άρθρο βρίσκεται εδώ και αναπαράγεται άκριτα εδώ και αρκετές μέρες από τους γνωστούς-αγνώστους.

Δείτε το άρθρο και τις εικόνες. Εσείς τι λέτε; Ένα 9χρονο κοριτσάκι ζωγραφίζει τόσο εξαιρετικά με 3-4 διαφορετικές τεχνοτροπίες; Ξεχωρίζει την πίσσα; Ξέρει τι μυρωδιά έχει το θειάφι; Χμμ…

Και φυσικά ας μην ξεχνάμε και τη θεολογική σκοπιά: Οι Ορθόδοξοι αποφαίνονται στο Σύμβολο της Πίστεως ότι ο Χριστός “και πάλιν ερχόμενον, κρίναι ζώντας και νεκρούς“. Οι νεκροί δεν έχουν κριθεί ακόμα, ήτοι η Κόλαση έχει μόνο διαόλια αυτή τη στιγμή και όχι κολασμένους. Ίσως η κοπελιά να είδε preview;

Φυσικά όλη η είδηση βρωμάει απίστευτα. Ως ήταν αναμενόμενο, η “είδηση” είναι δημιουργική αντιγραφή και παραποίηση μιας αντίστοιχης είδησης για μια Κορεάτισσα κοπέλα το 2009. Οι δε εικόνες (στις οποίες το deite-to μπλάστρωσε με περισσή άνεση το λογότυπό του επάνω τους) κυκλοφορούν όλες στο διαδίκτυο εδώ και χρόνια. Το Google Images και το Tin Eye είναι φίλοι μας. Ας τις τσεκάρουμε:

Read Full Post »

Christopher Hitchens: Θνητότητα

Σαν σήμερα, 15 Δεκεμβρίου, πριν από ένα χρόνο πέθανε από καρκίνο του οισοφάγου ο Christopher Hitchens. Θα μπορούσα να πω πολλά για τον Χριστόφορο (τι ειρωνικό φαντάζει το όνομα) αλλά θα ήταν άσκοπο· ούτως ή άλλως δεν είμαι και οπαδός του, αν και είχε πολλούς. Θα αφήσω τα ευχολόγια σ’εκείνους).

Όποιος θέλει μπορεί να τον ακούσει ανά πάσα στιγμή στο YouTube. Μερικές φορές τα βίντεό του πετιούνται τόσο φυσικά στα αποτελέσματα των αναζητήσεων που θέλει κόπο να θυμηθείς ότι έχει πεθάνει.

Ενώ πέθαινε, ο Χριστόφορος φρόντισε να καταγράψει τις εμπειρίες του και τις σκέψεις του σε ένα βιβλίο με τίτλο “Θνητότητα”, ενώ ετοιμαζόταν για το μοιραίο, ενώ έχανε τη φωνή του από τον καρκίνο, ενώ ένιωθε χάλια από τις χημειοθεραπείες και τις ακτινοθεραπείες, ενώ σκεφτόταν το επέκεινα και το τι θα έλεγε ο κόσμος αφού πέθαινε. Άκουγε ήδη τι έλεγε ο κόσμος ενώ πέθαινε: άλλοι να του εύχονται περαστικά, άλλοι να προσεύχονται για την υγεία του και για να δει το φως και άλλοι να γελάνε χαιρέκακα που ο “μεγάλος” Χίτσενς χτυπήθηκε στο όργανο με το οποίο βλασφημούσε τόσα χρόνια).

Στον επίλογο του βιβλίου του η γυναίκα του, Κάρολ Μπλου, μας γράφει με συγκινητικό τρόπο ότι στην πράξη ο Χιτς μπορεί να πέθανε, αλλά μας άφησε πίσω το καλύτερο κομμάτι του εαυτού του: τις σκέψεις του.

Read Full Post »

Christopher Hitchens 13.4.1949 – 15.12.2011

Σήμερα το πρωί πληροφορήθηκα πως ο γνωστός και μη εξαιρετέος Christopher Hitchens, που προσπαθούσε να νικήσει σε μια μάχη ενάντια στο ίδιο του το σώμα τον τελευταίο χρόνο, πέθανε χθες το βράδυ από καρκίνο του οισοφάγου σε ηλικία 62 ετών.

Να πω τη μαύρη αλήθεια, δεν τον παρακολουθούσα ιδιαίτερα. Δεν είχα διαβάσει κάποιο βιβλίο του και απλά είχα δει μερικά κλιπάκια από συζητήσεις του και το ντοκυμαντέρ του για τη Μητέρα Τερέζα. Το μπρουτάλ/στοϊκό του δεν με έλκυε ιδιαίτερα, αν και ομολογουμένως ήταν αποτελεσματικό. Στεναχωρήθηκα όταν έμαθα ότι αρρώστησε, βέβαια. Τον έφαγαν τα άτιμα τα τσιγάρα (πάντα με ένα στο χέρι ήτανε). Ο ίδιος όμως δεν μετάνοιωσε ποτέ τον μποέμικο τρόπο ζωής του, ακόμα και όταν αρρώστησε, καθώς θεωρούσε πως δυνάμωνε την εμπειρία του κατά το συγγράφειν.

Του αναγνωρίζω πάντως ότι μέσα στην ατυχία του να αρρωστήσει πάνω που απολάμβανε το μεγαλύτερο κοινό στην καριέρα του, φρόντισε να το αξιοποιήσει και να μιλήσει ανοιχτά για το θάνατο και την ανυπαρξία (ειδικά σε μια χώρα όπως οι ΗΠΑ που είναι σχεδόν θέμα-ταμπού) αλλά όχι από την ασφάλεια μια υγιούς ζωής. Ο Hitch φαινόταν άνθρωπος που τον ενδιέφερε η εμφάνισή του (αν και αρεσκόταν στο να τσαλακώνει επιτηδευμένα το ίματζ του) και σίγουρα το να μιλάς για το θάνατο ενώ βλέπεις τον εαυτό σου να καταρρέει και ενώ προσπαθείς να αντέξεις χημειοθεραπείες και ακτινοθεραπείες δεν πρέπει να είναι καθόλου εύκολο. Του βγάζω το καπέλο. Ο θάνατος του πήγαινε πολύ.

Ο Χριστόφορος (ειρωνεία, ε;) δεν υπάρχει πια, αλλά άφησε πίσω του ένα συγγραφικό έργο περίπου 30 ετών, σε βιβλία και άρθρα. Διαβάστε αν θέλετε το τελευταίο του άρθρο στο Vanity Fair σχετικά με το “ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό”. Είναι τα τελευταία λόγια που έγραψε μετά από μια παυσίπονη ένεση.

Με ελκύει η γερμανική ετυμολογία της αγγλικής λέξης “stark” και τη χρήση της από τον Νίτσε στο συγκριτικό βαθμό “stärker” που θα πει “δυνατότερος”. Στα Γίντις το να πεις κάποιον “shtarker” σημαίνει ότι είναι μαχητικός, ένας σκληρός άντρας, κάποιος που δουλεύει σκληρά. Μέχρι στιγμής έχω αποφασίσει να υπομείνω ότι μου φέρει η ασθένειά μου και να μείνω μαχητικός ενώ ζυγιάζω την αναπόφευκτη παρακμή μου. Επαναλαμβάνω πως αυτό είναι το ίδιο που αναγκάζεται να κάνει κι ένα υγιές άτομο, απλά σε αργή κίνηση. Είναι η κοινή μας μοίρα. Εν πάσι περιπτώσει, μπορούμε να βάλουμε στην άκρη απλοϊκές “γενικές αρχές” που δεν είναι άξιες της θέσης που κατέχουν.

Η μνήμη του Χριστόφορου τώρα είναι φρέσκια. Προσωπικά εύχομαι άμα σε μερικές δεκαετίες από τώρα ξαναδώ την πρώτη μποέμικια φωτογραφία με το τσιγαράκι, το τσουλούφι και την ανασηκωμένη καμπαρντίνα που είναι σα να λέει “πίσω και σ’έφαγα”, να έχω το ίδιο μειδίαμα στα χείλη που έχω και τώρα.

Read Full Post »