Ο κόσμος δημιουργήθηκε το 5508 π.Χ.

Σίγουρα κάποιοι θα το έχετε ακούσει αυτό ή κάτι παρόμοιο, ειδικά σε συζητήσεις με Δημιουργιστές. Την περίοδο που η αντιμαχία Αθέων-Δημιουργιστών μεσουρανούσε στο YouTube, εκτιμήσεις για την ηλικία του Σύμπαντος βάσει βιβλικών περιγραφών και ημερομηνιών έδιναν κι έπαιρναν. Η ιστορία βέβαια δεν είναι καινούρια.

Από νωρίς κάποιοι Πατέρες της Εκκλησίας συνειδητοποίησαν πως η Βίβλος περιέχει χρονολογίες και περιγραφές γεγονότων που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να εκτιμηθεί η ηλικία του κόσμου. Τελικά η Βυζαντινή Αυτοκρατορία υιοθέτησε μια εκ των εκτιμήσεων αυτών και έθεσε τη Δημιουργία του Κόσμου στο έτος 5509 π.Χ. Το πρώτο έτος του ημερολογίου αυτού είναι από την 1η Σεπτεμβρίου 5509 π.Χ. ως την 31η Αυγούστου 5508 π.Χ. Φαίνεται αστείο αλλά το ημερολόγιο “Από Κτίσεως Κόσμου” (ή “Anno Mundi” στα Λατινικά) χρησιμοποιήθηκε για πολλούς αιώνες. Ξεκίνησε τον 7ο αιώνα και άρχισε να αντικαθίσταται με το “μ.Χ.” και “π.Χ.” μόλις τον 16ο αιώνα (στη Ρωσία το άλλαξε ο Πέτρος ο Μέγας το 1700).

Από εδώ προέρχεται η γνωστή εικόνα από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, που έχει λοιδορηθεί κατά κόρον στους ελληνικούς αθεϊστικούς κύκλους.

Advertisement

Read Full Post »

[MF] Πότε έχουν σημασία οι σύγχρονες ή πρώιμες πηγές στην Αρχαία Ιστορία;

Εδώ και πολύ καιρό ήθελα να καταπιαστώ με άρθρα που γράφει στο ιστολόγιό του ο Matthew Ferguson, διδάκτωρ Κλασσικών Σπουδών από το Πανεπιστήμιο Irvine της Καλιφόρνιας, αλλά πάντοτε έβρισκα άλλα πράγματα μπροστά μου. Τώρα βρήκα ευκαιρία να επικοινωνήσω μαζί του, να πάρω την άδειά του, οπότε θα μπορέσω να αρχίσω να σας παρουσιάζω μερικά από τα πιο αξιόλογα άρθρα του, ξεκινώντας με αυτό. Περισσότερα προσεχώς (τα άρθρα του θα τα σημειώνω στην αρχή με [MF].

When Do Contemporary or Early Sources Matter in Ancient History? 05.01.2015 © Matthew Ferguson

Ένα από τα πιο παρεξηγημένα μεθοδολογικά ζητήματα στις συζητήσεις περί της ιστορικότητας του Ιησού είναι η σχετικότητα των σύγχρονων ή πρώιμων πηγών κατά την ανάπλαση μιας αξιόπιστης βιογραφίας της ζωής του Ιησού. Πολύ συχνά γίνονται συγκρίσεις με άλλες ιστορικές φιγούρες, όπως ο Μέγας Αλέξανδρος, ο οποίος (υποτίθεται) πως δεν έχει σύγχρονες πηγές για το βίο του, παρά τις αξιόπιστες ιστορικές πληροφορίες που έχουμε για αυτούς. Οι απολογητές λοιπόν ισχυρίζονται πως η έλλειψη σύγχρονων πηγών για τον Ιησού και το γεγονός πως όλες οι αρχαίες πηγές που αναφέρουν τον Ιησού απέχουν από το θάνατό του δεκαετίες ή αιώνες, δεν καθιστούν τον ιστορικό Ιησού πιο απόκρυφο ή λιγότερο γνώσιμο από άλλες ιστορικές προσωπικότητες της αρχαιότητας.

Όπως αποκάλυψα στην συνέντευξη του απολογητή Lee Strobel με τον Craig Blomberg στο βιβλίο The Case for Christ, το σφάλμα αυτό γίνεται όταν οι απολογητές μπερδεύουν τις παλαιότερες υπάρχουσες πηγές (εκείνες που επιβίωσαν της μεσαιωνικής αντιγραφής χειρογράφων) με τις παλαιότερες πηγές που γράφτηκαν (και ήταν διαθέσιμες σε μεταγενέστερους ιστορικούς) στην αρχαιότητα. Ο Strobel και ο Blomberg, για παράδειγμα, νόμιζαν πως ο Πλούταρχος και ο Αρριανός (που έγραψαν 400 χρόνια μετά τον Αλέξανδρο) ήταν οι πρώτοι βιογράφοι του [1], όταν στην πραγματικότητα ο βιογράφος Καλλισθένης ο εξ Ολύνθου ήταν αυτόπτης μάρτυρας και σύγχρονος του Αλεξάνδρου, που ταξίδεψε μαζί του στην εκστρατεία του. Η βιογραφία του Καλλισθένη σώζεται ακόμη εν μέρη σε σπαράγματα, τα οποία διαβάζονται, μελετώνται και χρησιμοποιούνται για πληροφορίες και σήμερα από σύγχρονους ιστορικούς, όπως το βιβλίο του Felix Jacoby Σπαράγματα των Ελλήνων Ιστορικών. Υπάρχουν και αρκετοί άλλοι σύγχρονοι και αυτόπτες ιστορικοί που κατέγραψαν τα έργα του Αλεξάνδρου, όπως ο Αναξιμένης ο εκ Λαμψάκου, ο Αριστόβουλος ο εκ Κασσανδρείας, o Ευμένης, και ο Νέαρχος, μεταξύ άλλων.

Read Full Post »

[JH] Ο εξευτελισμός του Θεού: Το πραγματικό κόστος της ισλαμικής τρομοκρατίας

Μία σειρά άρθρων του Joseph Hoffmann για τα προβλήματα του σύγχρονου μουσουλμανικού κόσμου και τον μαινόμενο ισλαμικό φονταμενταλισμό. Η άποψή του έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς έχει ζήσει και έχει διδάξει πολλά χρόνια σε πανεπιστήμια σε μουσουλμανικές χώρες. Το δεύτερο άρθρο θα βρίσκεται σε λίγες μέρες εδώ, το τρίτο εδώ και το τέταρτο εδώ.

Ευρετήριο κειμένων του Joseph Hoffmann

 

Humiliating God:
The real cost of islamic terror
03.01.2015 © Joseph Hoffmann

 

ἀπὸ δὲ τῶν ἡμερῶν Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ ἕως ἄρτι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν (Μτ 11,12).

Υπάρχουν Μουσουλμάνοι που πιστεύουν πως ο Αλλάχ κοίταζε επιδοκιμαστικά όταν το 2001 -ή όπως μετράει το χρόνο- κάποιοι από τους πιστούς του έριξαν αεροπλάνα με επιχειρηματίες και δασκάλους, γιαγιάδες και μωρά, σε δύο ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης, σκοτώνοντας άλλους 2000 εργαζόμενους, γραμματείς, φύλακες, καθαριστές και πωλητές σάντουιτς.

Υπάρχουν Μουσουλμάνοι που πιστεύουν πως ο Αλλάχ επιδοκίμασε, αν όχι διέταξε, την δολοφονία 136 παιδιών και δεκάδων άλλων σε δημοτικό σχολείο στην Πεσαβάρ το Δεκέμβριο του 2014.

Υπάρχουν Μουσουλμάνοι που πιστεύουν πως οι απαγωγή, ο βιασμός και ο βίαιος γάμος και εξισλαμισμός των 400 κοριτσιών στη Νιγηρία στηρίζεται από τις γραφές και αντικατοπτρίζει τη θέληση του Θεού.

Read Full Post »

[JH] Η τελική μορφή του Ισλάμ;

Μία σειρά άρθρων του Joseph Hoffmann για τα προβλήματα του σύγχρονου μουσουλμανικού κόσμου και τον μαινόμενο ισλαμικό φονταμενταλισμό. Η άποψή του έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς έχει ζήσει και έχει διδάξει πολλά χρόνια σε πανεπιστήμια σε μουσουλμανικές χώρες. Το δεύτερο άρθρο θα βρίσκεται σε λίγες μέρες εδώ, το τρίτο εδώ και το τέταρτο εδώ.

Ευρετήριο κειμένων του Joseph Hoffmann

 

The final form of Islam?
21.08.2014 © Joseph Hoffmann

 

Οι ημέρες που δικαιολογούσαμε τη θρησκευτική βία του Ισλάμ ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα των Δυτικών ενεργειών πέρασαν.

Για δύο δεκαετίες —από τότε που ο Οσάμα Μπιν Λάντεν έβγαλε φετφά κατά της Αμερικής το 1996 και το 1998– υπάρχει ένα λαϊκιστικό κίνημα εντός του Ισλάμ αποτελούμενο κυρίως (αλλά όχι αποκλειστικά) από νέους, έντονα ιδεολόγους που υπάρχουν και πέρα από τον αραβικό κόσμο και τροφοδοτούνται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η 11η Σεπτεμβρίου 2001 ήταν η πρώτη ριπή και η πρώτη επιτυχία του κινήματος αυτού.

Ήταν, όπως λένε, μια παραδειγματική στιγμή κατά την οποία οι ριζοσπάστες νόμισαν μέσα στην άγνοιά τους πως έπληξαν ανεπανόρθωτα τη Δυτική ψυχή. Οι φονταμενταλιστές Μουσουλμάνοι τώρα ψοφάνε για μια δεύτερη ευκαιρία και θα κάνουν οτιδήποτε για να το πετύχουν. Όπως οι πρόδρομοί τους που μηχανεύτηκαν τη χρήση επιβατικών αεροπλάνων ως βόμβες, πιστεύουν στο μαρτύριο και προσυπογράφουν ένα περίεργο (αλλά διόλου ασήμαντο) είδος ισλαμικής σκέψης που θεωρεί πως ο φόνος άλλων Μουσουλμάνων και απίστων είναι από τις σημαντικότερες επιδιώξεις της πίστης τους.

Το Ισλαμικό Κράτος δεν μπορεί να ηττηθεί στο πεδίο της μάχη γιατί δεν υπάρχει συμβατικό πεδίο μάχης. Δεν μπορεί να εξοντωθεί, να παραιτηθεί, να ελεγχθεί από τη “Δύση”. Δεν πρόκειται να λογικευτεί γιατί δεν θεωρεί ότι η λογική καθορίζει τις πράξεις της. Είναι θανάσιμο και, για να χρησιμοποιήσω κι εγώ τη λέξη που χρησιμοποιείται τη σήμερον ημέρα, κακόηθες.

Για να το πω απλά, δεν υπάρχει γιατρειά για αυτό το είδος Ισλάμ πέρα από το ίδιο το Ισλάμ, επειδή οι σκοποί του δεν είναι εξωγενείς των πεποιθήσεων και των πιστών. Είναι μέρος του σώματός αυτού. Είναι μια από τις πολλές γενετικές εξελίξεις που θα καθορίσουν την τελική μορφή του Ισλάμ.

Read Full Post »

[JH] Αμόρφωτο Ισλάμ

Μία σειρά άρθρων του Joseph Hoffmann για τα προβλήματα του σύγχρονου μουσουλμανικού κόσμου και τον μαινόμενο ισλαμικό φονταμενταλισμό. Η άποψή του έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς έχει ζήσει και έχει διδάξει πολλά χρόνια σε πανεπιστήμια σε μουσουλμανικές χώρες. Το δεύτερο άρθρο θα βρίσκεται σε λίγες μέρες εδώ, το τρίτο εδώ και το τέταρτο εδώ.

Ευρετήριο κειμένων του Joseph Hoffmann

 

Illiterate Islam
04.04.2013 © Joseph Hoffmann

 

Οι τρεις από τους τελευταίους τέσσερις πάπες υπήρξαν καθηγητές πανεπιστημίου, μαζί με τον τρέχοντα, που ήταν καθηγητής Θεολογίας και Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Σαν Μιγκέλ στην Αργεντινή, πριν ανέλθει στην ιεραρχία της εκκλησίας. Κάποιοι πάπες, όπως ο Βενέδικτος ΙΣΤ΄, ο Πίος ΙΒ΄, ο Παύλος ΣΤ΄ και ο Ιωάννης Παύλος Β΄, ήταν γνωστοί κυρίως ως λόγιοι με εκπληκτικές γλωσσικές ικανότητες. Όπως έδειξε ο Βενέδικτος και ο Παύλος ΣΤ΄, η χαρισματικότητα δεν είναι απαραίτητη. Ενίοτε εκλέγεται ένας, όπως ο Ιωάννης ΚΓ΄, ο οποίος ανέρχεται κυρίως ως “πάστορας” ή διαχειριστής. Αλλά η ιστορία του παπικού θεσμού είναι η ιστορία ευφυών ανθρώπων που τους δίνουνε να φορέσουν λευκά άλλοι ευφυείς άνθρωποι που φοράνε κόκκινα.

Ακόμα κι αν διαφωνείτε με τη θεολογία τους (και ποιος δεν το κάνει άλλωστε;) είναι δύσκολο να βρει κανείς ελλείψεις στην παιδεία και την ευφυΐα τους. Κι ενώ η “νέα αθεΐα” διαρκώς αποδεικνύει την ιστορική άγνοιά της σε σχέση με τη διατήρηση του πολιτισμού και της παιδείας, θα ήταν λάθος να πούμε πως η Καθολική Εκκλησία δεν σήκωσε τα βάρη που της αντιστοιχούσαν.

Read Full Post »