Για το πρώτο άρθρο του James Lindsay, συνέχεια του οποίου είναι αυτό, κάντε κλικ εδώ.
Χθες, έγραψα ένα άρθρο για την εν τέλει θρησκευτική φύση της Οπισθοδρομικής Αριστεράς, ή ευρύτερη για τη Θρησκεία της Πολιτικής της Ταυτότητας (υπό την έννοια ότι και οι δύο δημιουργούν Ηθικές Κοινότητες Ιδεολογικής Έδρασης, ΗΚΙΕ, που επιχειρηματολόγησα ως είναι η ορθή γενίκευση της θρησκείας.) Σας συνιστώ να το διαβάσετε πριν συνεχίσετε εδώ καθώς θα χρησιμοποιήσω κάποιες έννοιες, αν και θα προσπαθήσω να τις ξαναορίσω στην πορεία. Σήμερα στόχος μου είναι να ερμηνεύσω την εμφάνιση της αυταρχικής συμπεριφοράς στην Οπισθοδρομική Αριστερά και να την ορίσω ως έκφανση του Αριστερού Αυταρχισμού, μια παραλλαγή της υπάρχουσας ψυχολογικής έννοιας που είναι γνωστή ως Δεξιός Αυταρχισμός. Θέλω να δείξω πως η ΗΚΙΕ της Οπισθοδρομικής Αριστεράς εμφανίζει τα ίδια χαρακτηριστικά και να διευκρινίσω τι μπορούμε να νοήσουμε ως Αριστερό Αυταρχισμό. Πράγματι, ελπίζω να το κάνω αυτό ορίζοντας έναν γενικότερο Ιδεολογικό Αυταρχισμό και να αφήσω Αριστερούς και Δεξιούς να οριστούν από μόνοι τους.
Αρχικά, λίγη ορολογία.
Μια ΗΚΙΕ είναι μια ηθική κοινότητα ιδεολογικής έδρασης, δηλαδή μια κοινότητα που ορίζεται από κοινές ηθικές συμπεριφορές (που αποκαλώ ηθικό πλαίσιο) και θεωρεί κάποιες από αυτές ως ιερές, δηλαδή πως έχουν άπειρη αξία και απόλυτη ορθότητα.
Ο αστείος όρος οφοβοφοβία αναφέρεται στον παράλογο φόβο να κατηγορηθεί κανείς ως μισαλλόδοξος, δηλαδή -φοβικός. Παραδείγματα είναι η Ισλαμοφοβοφοβία (ο φόβος να κατηγορηθεί κάποιος ως Ισλαμοφοβικός) και η πορνοφοβοφοβία (ο φόβος να κατηγορηθεί κάποιος ως σεξιστής επειδή η συμπεριφορά του ερμηνεύεται ως slut-shaming, πουριτανική ως προς την έκφραση της γυναικείας σεξουαλικότητας). Στο προηγούμενο άρθρο θεωρώ πως η οφοβοφοβία είναι η μεγαλύτερη κινητήρια δύναμη στη Θρησκεία της Πολιτικής της Ταυτότητας και κατ’επέκταση της Οπισθοδρομικής Αριστεράς -ο φόβος να στιγματιστείς δημόσια ως μισαλλόδοξος, που στις πλουραλιστικές κοινωνίες, όπως δικαίως θεωρείται η Δύση, είναι μια από τις χειρότερες προσβολές. Αυτό οφείλεται σε μια έντονη ψυχολογική ανάγκη για αυτοεκτίμηση, αλλά όπως εξήγησα, υπάρχουν και άλλοι λόγοι.
Δεξιός Αυταρχισμός είναι “ένα προσωπικό και ιδεολογικό χαρακτηριστικό” που ορίζεται από τρεις στάσεις (αντιγράφω από τον παραπάνω σύδεσμο στη Wikipedia, που αντλειται από αυτή την ανάλυση του Bob Altemeyer.)
- Αυταρχική υποταγή — μεγάλου βαθμού υποταγής στις αρχές που θεωρούνται πως είναι νόμιμες στην εκάστοτε κοινωνία.
- Αυταρχική επιθετικότητα — γενική επιθετικότητα κατά αντιφρονούντων, εξωτερικών ομάδων και ατόμων που θεωρούνται στόχοι των αρχών
- Συντηρητικότητα — υψηλού βαθμού προσκόλληση στις παραδόσεις και τις κοινωνικές νόρμες που θεωρούνται πως γίνονται αποδεκτές από την κοινωνία και τις αρχές της και η πεποίθηση πως όλα τα μέλη της κοινωνίας θα πρέπει να υποχρεώνονται να προσαρμοστούν στις νόρμες αυτές.
Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, ο Δεξιός Αυταρχισμός δεν σχετίζεται με τις δεξιές πολιτικές πεποιθήσεις, αλλά προσπάθειες να την εντάξουν και στις αριστερές ομάδες είχαν αρκετές δυσκολίες. Με αυτό το δοκίμιο θα επιχειρήσω να χρησιμοποιήσω το φαινόμενο της Οπισθοδρομικής Αριστεράς για να πλάσω ένα γενικότερο μοντέλο Ιδεολογικού Αυταρχισμού. Σημαντικό είναι να θυμάστε πως εδώ εννοώ το “Δεξιός” και “Αριστερός” ως περιγραφή κοινωνικής πολιτικής, όχι ως οικονομικές θέσεις (αν και τα δύο συχνά συγχέονται κατά τη συζήτηση).
Για αρχή, λίγη φιλοσοφία της ψυχολογίας
Πριν ξεκινήσω θα ήθελα να αναφερθώ στο γιατί οι ΗΚΙΕ εν γένει τείνουν στον αυταρχισμό. Ο λόγος είναι η γενίκευση της πίστης που απορρέει άμεσα από την προσκόλληση σε ιερές αξίες. Όπως είπα προηγουμένως,
Φυσικά η ιερότητα περιγράφει μια πεποίθηση και όχι μια γνώση. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε το οτιδήποτε τόσο οριστικά για να είμαστε τόσο βέβαιοι για αυτό, πόσο μάλλον για μια ηθική στάση. Όταν κάτι θεωρείται “ιερό”, θεωρείται εντελώς ορθό και εντελώς δεδομένο, ήτοι αδιαμφισβήτητο. Φυσικά αυτό είναι υποκειμενική θέση
Όταν κάποιος θεωρεί πως έχει εντελώς και οριστικά δίκιο και ενισχύει αυτή τη στάση με αίσθημα αρετής και δικαιοσύνης, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα ακολουθήσει κι ο αυταρχισμός -ακόμη και σε περιπτώσεις που όντως έχει δίκιο. Γιατί; Επειδή έχει μια πεποίθηση, ακόμη κι αν είναι σωστή, για λάθος λόγο, για λόγο που δεν είναι καθόλου ορθός. Αντί για επιστημολογική αιτιολόγηση -δηλαδή το λόγο για τον οποίο το γνωρίζει- υπάρχει απλώς τυφλή πίστη και αυτό, στην πραγματικότητα, μόνο συμβαίνει όταν λείπει και στη θέση της επιστημολογικής αιτιολόγησης.
Κάθε παρέκκληση από την πεποίθηση ενεργοποιηεί γνωστική ασυμφωνία και η ασυμφωνία αυτή είναι άβολη και πρέπει να επιλυθεί. Ο αυταρχισμός είναι απλά ο φθηνότερος τρόπος να επιλυθεί το ζήτημα: το άτομο κάνει ότι μπορεί για να αναγκάσει τρίτους να συμφωνήσουν μαζί του. Μια πιο λογική προσέγγιση θα ήταν να προσπαθήσει να πείσει, αλλά όταν αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί με λογική, το μόνο που μένει είναι ο αυταρχισμός. Να σημειωθεί πως αυτό είναι σχεδόν αδύνατο με οποιαδήποτε ιερή αξία (αν μη τι άλλο επειδή η θεώρηση άπειρης αξίας σε μια ιδέα είναι απίθανο να είναι εύλογη).
Να τονίσω πως δε λέω πως το να έχεις μια ιερή πεποίθηση θα ενεργοποιήσει σίγουρα αυταρχικές τάσεις. Λέω πως ο αυταρχισμός συχνά προκύπτει σε τέτοιες περιστάσεις. Ο βαθμός κατά τον οποίο αυτό δε συμβαίνει εξαρτάται από το πόσο ισχυρά κοσμικιστής είναι κάποιος, με την ευρύτερη έννοια (δηλαδή πως η ιερότητα είναι υποκειμενική και κατ’επέκταση τοπική και όχι αντικειμενική και παγκόσμια).
Ιδεολογικός Αυταρχισμός
Θα μου επιτρέψεται να αλλάξω κάπως τον ορισμό του Δεξιού Αυταρχισμού του Bob Altemeyer και να τον γενικεύσω ως Ιδεολογικό Αυταρχισμό (οι αλλαγές και προσθήκες μου είναι με πλάγια γράμματα, ενώ οι αφαιρέσεις διαγράφονται)
- Ιδεολογική αυταρχική Υποταγή — μεγάλου βαθμού υποταγής στις αρχές που θεωρούνται πως είναι νόμιμες στην εκάστοτε κοινωνίκή ιεραχία που ορίζεται από την ΗΚΙΕ στην οποία υπάγεται το άτομο.
- Ιδεολογική αυταρχική Επιθετικότητα — γενική επιθετικότητα κατά αντιφρονούντων, εξωτερικών ομάδων και ατόμων που θεωρούνται στόχοι των αρχών.
- Ιδεολογική Συντηρητικότητα — υψηλού βαθμού προσκόλληση στις
παραδόσεις και τιςκοινωνικές νόρμες που θεωρούνται πως γίνονται αποδεκτές από την HKIE και τις αρχές της και η πεποίθηση πως όλα τα μέλη της κοινωνίας εντός κι εκτός της ΗΚΙΕ θα πρέπει να υποχρεώνονται να προσαρμοστούν στις νόρμες αυτές.
Επιτρέψτε μου να αιτιολογήσω στα γρήγορα τις αλλαγές αυτές και μετά θα επικεντρωθώ στον Αριστερό Αυταρχισμό όπως εμφανίζεται στην Οπισθοδρομική Αριστερά και την ευρύτερη θρησκεία της Πολιτικής της Ταυτότητας. Επίσης θα σημειώσω στα γρήγορα πως τα χαρακτηριστικά αυτά δεν είναι εντυπωσιακά δεδομένου του ψυχολογικού πλαισίου που ήδη ανέφερα.
Στην αυταρχική υποταγή, άλλαξα τη φράση “εκάστοτε κοινωνία” to “εκάστοτε κοινωνίκή ιεραχία που ορίζεται από την ΗΚΙΕ στην οποία υπάγεται το άτομο”. Ο λόγος είναι πως η σχετική μεταβλητή είναι το λειτουργικό ηθικό μοντέλο και όταν μιλάμε για “αρχές” πρέπει να θυμόμαστε πως αυτές ορίζονται από την κοινωνική ιεραρχία. Εν γένει θα έλεγα πως ο Δεξιός Αυταρχισμός συχνά ορίζει το καλό στο ηθικό του πλαίσιο βάσει του status quo (ή συχνότερα το φανταστικό status quo ενός εξωραϊσμένου παρελθόντος). Υποπτεύομαι πως ο Αριστερός Αυταρχισμός εν γένει ορίζεται αδρά βάσει ενός φανταστικού εξωραϊσμένου (ουτοπικού) μέλλοντος. Σημειώστε πως η τάση των Οπισθοδρομικών Αριστερών να κατασπαράζουν τα μέλη τους είναι χαρακτηριστικό αυτής της τάσης, όχι εκτροπή από αυτή. Είναι απλά το αποτέλεσμα μιας καμπάνιας ιδεολογική εκκαθάρισης με στόχο την αλλαγή φρουράς.
Δεν έκανα καμιά αλλαγή στην αυταρχική επιθετικότητα, αν και είναι πιθανό η Αριστερά και η Δεξιά να εκφράζουν αυτή την τάση διαφορετικά. Η αντίληψή μου είναι πως η Δεξιά τείνει περισσότερο προς την φυσική βία, την αστυνόμευση και τη στρατιωτική βία από την Αριστερά, αλλά και οι δύο χρησιμοποιούν εξίσου τη δημόσια διαπόμπευση βάσει των ηθικών αξόνων που ανταποκρίνονται στην ηθική τους διαίσθηση (βλ. το The Righteous Mind του Jonathan Haidt για περισσότερα). Και πάλι ενημερώνω τον αναγνώστη να θυμάται πως ως “αρχές” εδώ εννοώ τις φωνές εξουσίας στην αντίστοιχη κοινωνική ιεραρχία, όπως αυτή οργανώνεται από τη σχετική ΗΚΙΕ και τη λειτουργία της.
Στον συντηρητισμό, έσβησα τις “παραδόσεις” για δύο λόγους: πρώτον, οι παραδόσεις συγκαταλέγονται ήδη στις κοινωνικές νόρμες και δεύτερον, τα δεξιά ηθικά πλαίσια ασχολούνται περισσότερο με τις παραδόσεις από τα αριστερά. Επίσης άλλαξα την “κοινωνία” σε “ΗΚΙΕ” για τον ίδιο λόγο που προανέφερα. Πρόσθεσα επίσης την δεύτερη αναφορά στην κοινωνική απαίτηση συντηρητισμού εντός της ΗΚΙΕ (που περιγράφεται καλύτερα ως “συμμόρφωση”) και στην ευρύτερη κοινωνία εκτός της ΗΚΙΕ, που είναι και η ρίζα της αυταρχικής τάσης, την οποία θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε υποταγή. Αυτή είναι η διαφορά κατ’αναλογία μεταξύ της Αμερικανικής Θρησκευόμενης Δεξιάς (που ευαγγελίζονται και απαιτούν συντηρητική, χριστιανική, θεοκρατική νομοθεσία) και των Αμις (που είναι πολύ συντηρητικότεροι και κομφορμιστές, αλλά δεν απαιτούν συμμόρφωση των εκτός της ομάδας).
Αυτά πρέπει να αρκούν για να μας δώσουν έναν ορισμό εργασίας για τον Ιδεολογικό Αυταρχισμό που δεν είναι προκατειλημμένος μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς και μπορεί να εφαρμοστεί σε κάθε ΗΚΙΕ ασχέτως πολιτικού ή κοινωνικού προσανατολισμού.
(Οπισθοδρομικός) Αριστερός Αυταρχισμός
Έβαλα το “οπισθοδρομικός” εντός παρενθέσεως επειδή εδώ είναι μάλλον περιττός. Ο Ιδεολογικός Αυταρχισμός, όπως ορίστηκε παραπάνω, είναι μάλλον αποκλειστικά Οπισθοδρομικός ακόμη κι όταν εξυπηρετεί προοδευτικές πολιτικές. Πάντως ο όρος “Οπισθοδρομική Αριστερά” δεν είναι περιττός επειδή ακριβώς κινητοποιείται από μια όχι φανερή, κοινωνικά οπισθοδρομική πολιτική τάση που σχετίζεται με στοιχειώδη χαρακτηριστικά (όπως η φυλή ή το φύλο) και πολιτισμικές κοσμοθεωρίες (όπως η θρησκεία), αν και υπάρχουν μεταβλητές που επηρεάζουν (π.χ. ο Χριστιανισμός και ο Ιουδαϊσμός δέχονται επίθεση επειδή υπάρχει μεγαλύτερη έμφαση στη “δυτικότητά” τους ή τη “λευκότητά” τους, ενώ το Ισλάμ όχι επειδή τονίζονται χαρακτηριστικά όπως η θυματοποίησή τους από τον δυτικό/χριστιανικό/ιουδαϊκό ιμπεριαλισμό και αποικιοκρατία ή το γεγονός ότι η θρησκεία είναι “μελαμψή”, αν και αυτό είναι ρατσιστικό κριτήριο).
Όπως δηλώνει ο γενικότερος ορισμός μου για τον Ιδεολογικό Αυταρχισμό, το σχετικό αντικείμενο για την Οπισθοδρομική Αριστερά και αυτό το είδος Αριστερού Αυταρχισμού είναι η ΗΚΙΕ που την ορίζει. Στο προηγούμενο άρθρο μου όρισα αυτή την ΗΚΙΕ και επιχειρηματολογησα πως βασίζεται πολύ, αν όχι αποκλειστικά, στην οφοβοφοβία.
Δεδομένης της οφοβοφοβικής εμμονής της Οπισθοδρομικής Αριστεράς με την Πολιτική της Ταυτότητας, είναι αναμενόμενο πως η γλώσσα που διευκολύνει την επικάλυψη των δύο κλάδων της Οπισθοδρομικής Αριστεράς είναι οι υπερβολικές καταγγελίες ρατσισμού, κάτι που παράγεται απευθείας από τους βαθύτερους φόβους τους. Αυτές οι συχνά ψευδείς και με τρομερές συνέπειες καταγγελίες ρατσισμού μοιάζουν παράδοξες εν πρώτοις δεδομένου πως κινούνται σε τραγικά υπεραπλουστευμένες, σχεδόν καρτουνίστικες, γραμμές κοινωνικής ιεραρχικής εξουσίας -που ορίζονται με σχεδόν κωμικές αξιολογήσεις κοινωνικής διαμαρτυρίας και καταπίεσης. Η τυφλωτική φύση της προσκόλλησης στην ΗΚΙΕ της Οπισθοδρομικής Αριστεράς καθιστά αόρατο στους οφοβοφοβικούς το γεγονός πως τέτοιες εξουσιαστικές κοινωνικές δυναμικές είναι συχνά πολύ πιο περίπλοκες.
Εξήγησα επίσης πως η έννοια της θυματοποίησης είναι κεντρική σε αυτές τις στενά συσχετισμένες ΗΚΙΕ.
Κοινός τόπος και των δύο [μεγάλων ομολογιών Οπισθοδρομικού Αριστερισμού] είναι πως κεντρικό στοιχείο είναι η θυματοποίηση. Οι ισλαμοφοβοφοβικοί θεωρούν τους Μουσουλμάνους θύματα, συχνά του δυτικού ιμπεριαλισμού, μιλιταρισμού, εκμεταλλεύσης και απόρριψης (λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων). Οι ακόλουθοι της πιο σολιψιστικής εκδοχής αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους και τους ομοίους του κυρίως ως θύματα (αν και έχουν ολόκληρη ηθική ιεραρχία θυματοποίησης) που ορίζονται από καθαρά εξωτερικά γνωρίσματα και όχι στοιχεία του χαρακτήρα τους. Και οι δυο ομάδες είναι υπερευαίσθητες ως προς τη θυματοποίησή τους από συστημικές κοινωνικές δυνάμεις και θεωρούν πως οι πεποιθήσεις τους για τις συστημικές δυναμικές (είτε υπερβολικές, είτε ορθές, είτε εντελώς επίπλαστες) υπερνικούν την πραγματικότητα που παράγει τη θυματοποίηση, εκμετάλλευση, ανισότητα και μισαλλοδοξία στον πραγματικό κόσμο.
Το υπόλοιπο άρθρο περιγράφει πως οι Οπισθοδρομικές Αριστερές ΗΚΙΕ εκδηλώνονται και πιθανά ψυχολογικά κίνητρα για τις εκδηλώσεις αυτές.
Έτσι δεν είναι δύσκολο να συλλάβουμε την Οπισθοδρομική Αριστερά ως ένα είδος θρησκευτικού φαινομένου (αν και μη θεϊστικού και όχι απροκάλυπτα θρησκευτικού, δεδομένου πως η ΗΚΙΕ είναι η ορθή γενίκευση της θρησκείας). Η σχετική κοινωνική ιεράρχηση είναι μια που περιλαμβάνει σχεδόν κωμικές υποθέσεις για τις κοινωνικές δυναμικές (όπως αυτές προκύπτουν από τον μετα-στρουκτουραλισμό και την κριτική θεωρία φυλής/φύλου, σε συνδυασμό με μια ενοχική αντιδυτική οπτική) και σε συνδυασμό με υπερβολές σχετικά με τα ψυχολογικά δεινά της αδικίας. Οι κατέχοντες της εξουσία εντοπίζονται στους πιο εμφανείς προπαγανδιστές και δημαγωγούς της.
Ένα από τα πιο εξόφθαλμα χαρακτηριστικά της είναι η ταυτόχρονη απαίτηση για συμμόρφωση (για τους εντός της ομάδας) και υποταγής (για τους εκτός της ομάδας) στο ηθικό πλαίσιο της θεωρούμενης θυματοποίησης και των δυναμικών εξουσίας και της σχέσης τους με τις δυτικές ενέργειες και συμπεριφορές καθώς και στα πλαίσια ορθής συμπεριφοράς που προκύπτουν από αυτά. Αυτά τα χαρακτηριστικά πληρούν τις προϋποθέσεις (1) και (3) του Ιδεολογικού Αυταρχισμού. Ίσως το χειρότερο χαρακτηριστικό είναι η αγάπη που υπάρχει για την δημόσια διαπόμπευση, συμπεριλαμβανομένων των υπερβολικών συκοφαντιών, της κοινωνικής δολοφονίας, της οχλαγωγίας, της παρενόχληση εργοδοτών, των μαύρων λιστών και του doxxing (αποκάλυψη προσωπικών στοιχείων σε όχλους του ίντερνετ). Αυτές οι συμπεριφορές συμφωνούν με το (2), ιδεολογική αυταρχική επιθετικότητα και θεωρώ πως είναι αδιαμφισβήτητες.
Μια βασική διάκριση
Μια βασική διάκριση για την αυταρχική συμπεριφορά έχει να κάνει για το πώς εκφράζεται αυτή. Συνήθως θεωρούμε πως ο αυταρχισμός είναι κρατικιστικής φύσης και αυτό έχει προφανώς δημιουργήσει προσχώματα στην διερεύνηση τόσο του Δεξιού, όσο και του Αριστερού Αυταρχισμού. Μάλλον είναι καλύτερο να θεωρούμε τον κρατισμό ως μέσο έκφρασης του αυταρχισμού που κάποιοι άνθρωποι τείνουν να χρησιμοποιούν (αριστεροί και δεξιοί), αν και με διαφορετικές μορφές. Άλλωστε ο κρατισμός είναι απλά ένας εύκολος τρόπος άσκησης εξουσίας.
Εν γένει οι Οπισθοδρομικοί Αριστεροί φαίνεται να είναι και κρατιστές και αναρχικοί, οπότε αυτό περιπλέκει το ζήτημα. Κάποιοι είναι καθαρά κρατιστές και γίνονται εύκολα κατανοητοί στα πλαίσια του αυταρχισμού: το τάδε και το δείνα (λόγος ή συμπεριφορά) θα πρέπει να είναι παράνομη και να έχει βαριές ποινές, το κράτος (ή το πανεπιστήμιο) θα πρέπει να μας νταντεύει κ.ο.κ. Κάποιοι είναι αντικρατιστές (π.χ. ο Glenn Greenwald) και αντιδρούν σε κάθε έννοια νομοθέτησης και τιμωρίας από το κράτος (προσωπικά θεωρώ πως αυτό οφείλεται στην έλλειψη εμπιστοσύνης στους κρατικούς λειτουργούς, αλλά αυτό είναι άσχετο). Κάποιοι 0πιθανώς οι περισσότερο- δεν είναι σαφείς στο ρόλο που θέλουν να παίξει το κράτος, το πώς δουλεύει το κράτος, οπότε βρίσκονται μετέωροι μεταξύ κρατισμού και αντικρατισμού.
Πάντως το χαρακτηριστικό που ενώνει και τις δύο ομάδες είναι πως, ασχέτως πόση κρατική παρέμβαση επιθυμούν, θέλουν να ικανοποιήσουν την αυταρχική τους τάση μέσω κοινωνικής επιβολής. Θέλουν να αλλάξουν το πολιτισμικό πλαίσιο έτσι ώστε αυτό που εκείνοι θεωρούν αδιανόητο να θεωρείται αδιανόητο από όλους· και αυτό είναι καθαρά αυταρχική επιδίωξη. Επιθυμούν κράξιμο. Επιθυμούν δημόσια διαπόμπευση, μερικές φορές σε μεγάλη κλίμακα. Επιθυμούν απτές συνέπειες, όπως αφαίρεση χώρων για δημόσιο λόγο, μαύρες λίστες, απολύσεις, ατομική περιθωριοποίηση (εν αντιθέσει με την περιθωριοποίηση ιδεών) και ίσως ακόμη και αυτόκλητους τιμωρούς (αν και όχι απαραίτητα σε επίπεδο φυσικής βίας) ως απάντηση σε θεωρούμενες αποκλείσεις, που συχνά ξεπερνούν κάθε λογική έννοια “δικαιοσύνης”. Θέλουν τιμωρία και θέλουν οι παραβάτες να τιμωρούνται παραδειγματικά. Αυτό είναι αυταρχική τάση. Είτε ενεργεί το κράτος, είτε ο όχλος, είτε (όπως θα προτιμούσαν) η περιρρέουσα κοινωνική κουλτούρα, και τα τρία μπορούν να ενεργήσουν αποτελεσματικά με ίση (ή και κάποια με μεγαλύτερη) ισχύ και συνέπειες.
Όχι όλοι οι Οπισθοδρομικοί Αριστεροί
Θέλω να κλείσω με αυτό που προανέφερα νωρίτερα εν τη ρύμη του λόγου. Δεν είναι όλοι οι (κοινωνικοί) Αριστεριστές Οπισθοδρομικοί Αριστεροί και ομοίως όλοι οι Οπισθοδρομικοί Αριστεροί δεν είναι Οπισθοδρομικοί Αυταρχικοί Αριστεροί. Η διάκριση έγγειται στον κοσμικισμό με την ευρύτερη έννοια.
Από τη μεριά μου είμαι πρόθυμος να δεχθώ πως η Οπισθοδρομική ΑΡιστερά είναι μια διακριτή ΗΚΙΕ που μπορεί να περιλαμβάνει, όπως όλες οι θρησκείες/ΗΚΙΕ, μέλη που είναι έντονα κοσμικιστές. Κάποιος μπορεί να αποδέχεται ως ιερή την οφοβοφοβική ιεραρχία της θυματοποίησης και να μην επιθυμεί να καταφύγει σε αυταρχικές ενέργειες. Υπάρχουν όντως πολλοί τρόποι για να δραστηριοποιηθεί κανείς. Η ιερότητα είναι δρόμος προς τον αυταρχισμό, αλλά δε χρειάζεται να δελεαστεί κανείς από αυτή. Μπορεί άνετα να αναγνωρίσει πως η συζήτηση και ο συμβιβασμός (και ο κοσμικισμός που τα διευκολύνει) είναι και αυτά ανταγωνιστικές ιερές αξίες. Όπως όλες οι εξτρεμιστικές τάσεις, όμως, ο αυταρχισμός πάντα φαντάζει πιο βολικός μέσα από μια ΗΚΙΕ, απ’ό,τι από έξω.
On the way to Ithaca 
Καταρχήν δεν ξέρω αν θέλεις να σου γράψω τα σημεία που εντόπισα τυπογραφικά ή (υποψιάζομαι) νοηματικά λάθη.
Δεύτερον υπάρχει σε κάτι που κολλάω. Ο άνθρωπος κατά την εξέλιξή του φυσικά και δημιουργεί ή προσπαθεί να δημιουργήσει συμβάσεις σύμφωνα με τις οποίες θα έχει ένα καλύτερο περιβάλλον (κοινωνικό, πολιτικό, οικολογικό κτλ). Στη φύση αν το πάρουμε κυριολεκτικά ο ρατσισμός σε μεγάλο βαθμό είναι ο κανόνας (μιλώντας για τα πρωτεύοντα φυσικά). Ο ξένος, ο διαφορετικός είναι εχθρός. Επίσης ο αδύνατος είναι απλά τροφή του δυνατού. Η ανθρώπινη κοινωνία μέσα από την ιστορική της εξέλιξη ήταν που προσπάθησε σε ένα βαθμό να το εξαλείψει. Θέτοντας ως μελλοντική φαντασιακή αξία την ισότητα και την ισονομία. Αντικειμενικά δεν υπάρχουν. Είναι παράλογο κάποιος να τα υποστηρίζει; Ο ανθρωπισμός φυσικά και είναι ανθρώπινο δημιούργημα και σε ένα βαθμό θεωρείται ως αξία στον σύγχρονο κόσμο. Αλλιώς δεν θα προκαλούσαν φρίκη οι εικόνες από διάφορους πολέμους. Η αξία του ανθρωπισμού γιατί πχ μπορεί να είναι κακή ή οπισθοδρομική; Το να έχει καποιες αξίες. έστω ιερές. ένας άνθρωπος γιατί είναι κακό; Ένα παιδί όταν ξεκινά δεν πρέπει να του περάσεις κάποιες αξίες; Ότι σεβόμαστε πχ τον διπλανό; Ότι δεν χρησιμοποιούμε βία για πλάκα; Γενικά πολλά τα ερωτήματα και νομίζω ότι κάπου τα ισοπεδώνει χωρίς να προτείνει λύσεις. Όσοι σκεφτόμαστε λίγο παραπάνω γνωρίζουμε ότι αυτά ειναι συμβάσεις. Κατά πόσο όμως είναι άχρηστες ή κενές;
Γεια σου, φίλε μου. Σόρρυ για την αργοπορία, αλλά έλειψα αρκετά το καλοκαίρι και με προσωπικά ζητήματα.
Δεν καταλαβαίνω την ένστασή σου, καθώς το άρθρο δεν έχει στόχο τον ανθρωπισμό, αλλά τις αυταρχικές τάσεις της αριστεράς και τις παραθρησκευτικές προεκτάσεις αυτού του φαινομένου.
Προφανώς και δεν είναι κακό να έχεις αξίες. Πρόβλημα είναι να θες α) να τις επιβάλεις και β) το να τις θεωρείς “ιερές” καθώς μια ιερή αξία δεν τίθεται προς αμφισβήτηση, ανάλυση και αναθεώρηση και αυτό είναι ενάντιο σε κάθε μορφή ελευθεροστοχασμού.
Για τα ορθογραφικά, δεν θα πεθάνουμε κιόλας, αλλά αν νομίζεις πως ξέφυγαν νοηματικά και δε βαριέσαι, κάθε βοήθεια ευπρόσδεκτη.