|
Beheading Ishmael: Islamic Extremism and the denial of History 10.05.2015 © Joseph Hoffmann |
Η παθολογία του θρησκευτικού κινήματος ονόματι Ισλαμικό Κράτος (ISIS) είναι μια σαρκοβόρος ασθένεια που προκύπτει από τις απόπειρες του συντηρητικού Ισλάμ να διορθώσει τις πρόσφατες αποτυχίες του.
Η πιο μεγάλη του επιτυχία, η 11η Σεπτεμβρίου 2001, είναι άνω δεκαετίας. Οι ηγέτες της Αλ Κάιντα έχουν μεγαλώσει, είναι ανοργάνωτοι και εύκολα χάνουν τις εντυπώσεις από πιο γερές και εντυπωσιακές στιγμές -αποκεφαλισμούς, πολιτισμικές καταστροφές, ομαδικές εκτελέσεις, βιασμοί και επιθέσεις τύπου blitzkrieg σε πόλεις και χωριά. Οι Ταλιμπάν κι αυτοί είχαν ατυχίες: παρόμοιες ομάδες, όπως η Μπόκο Χαράμ ή η Αλ Σαμπάμπ, δρουν πειρατικά, στα περιθώρια και από απόσταση. Όλες τους τροφοδοτούνται από την άγνοια, δαιμονικές μορφές ενθουσιασμού και έναν στρεβλό ιδεαλισμό που έχει πέραση, παραδόξως, σε έναν κόσμο όπου οι πιο τελετουργικές μορφές δυϊστικού πολέμου έχουν γίνει ντεμοντέ ή έχουν περιοριστεί στην επιστημονική φαντασία. Σε έναν κόσμο που έχει γίνει ηθικά τεμπέλης και προβλέψιμος, ένας σατανικός σκοπός που μπορεί να εκμεταλλευτεί την μη προβλεψιμότητα μπορεί εύκολα να νικήσει.
Ο τύπος Ισλάμ που βλέπουμε είναι επικίνδυνος, πολυμορφικός και ξεχειλίζει δηλητήριο. Αλλά είναι επίσης και ουροβόρος όφις που αργά ή γρήγορα θα προκαλέσει την καταστροφή του. Ενώ οι αρχαίες σάλπιγγες του συμπαντικού πολέμου έχουν σιγήσει πια στη σύγχρονη εποχή, με εξαίρεση ίσως στα αντιδιαφωτιστικά χαρακώματα στη Ζώνη της Βίβλου της Αμερικής και στο προάστιό της, την Ουάσινγκτον, ζει και βασιλεύει στον μουσουλμανικό κόσμο: η σάλπιγγα θα σαλπίσει, οι μάρτυρες και οι αληθινοί πιστοί θα ζουν την καλή ζωή στα καζίνο και τις μεζονέτες του Παραδείσου και οι άπιστοι θα ριχθούν σε μια λίμνη κοχλάζουσας φωτιάς, την Jahannam χωρίς δυνατότητας έφεσης. Ευκολότερη επιλογή από αυτή που σου δίνει το ριζοσπαστικό Ισλάμ δεν υπάρχει.
Τα διεθνή ΜΜΕ, με τη συνήθη προτίμησή τους στο βλακωδώς απλουστευμένο, δουλεύει με μια κλίμακα “φονταμενταλισμών” και τους ταξινομεί, όπως τους τυφώνες, από μέτριους μέχρι δριμείς. Έτσι, η Αλ Κάιντα είναι πολύ κακιά, αλλά το ISIS είναι φρικτό· οι Ταλιμπάν είναι μεσαιωνικοί, αλλά η Μπόκο Χαράμ είναι πρωτόγονη. Αυτά δεν είναι τελείως λάθος, αλλά η συνήθης χρήση του όρου “φονταμενταλισμός” για να περιγραφεί το ριζοσπαστικό Ισλάμ δεν είναι καλός τρόπος περιγραφής του Ισλαμ εν γένει και ειδικά αυτή τη μορφή ασθένειας.
Ο ισλαμικός εξτρεμισμός δεν είναι κίνημα σχεδιασμένο να γλιτώσει το Κοράνι από την φιλελεύθερη απολογητική ή τις αλυσίδες του δόγματος ή της θεωρητικής θεολογίας. Το φάσμα του ισλαμικού δόγματος κυμαίνεται από βέβαιη, αυτάρεσκη και γαλήνια ορθοδοξία μέχρι επιθετική, επεκτατική και βίαιη υπερ-ορθοδοξία. Η μετριοπάθεια, όπως στο “μετριοπαθές Ισλαμ” δεν είναι αρετή· δεν είναι καν επιλογή. Η μετριοπάθεια είναι δειλία, κατάθεση όπλων και το αντίθετο της πλήρους πνευματικής και ιδεολογικής παράδοσης που οι ηγέτες του κινήματος θεωρούν πως ο Αλλάχ απαιτεί από τους ακολούθους του. Το φάσμα απόψεων που υπάρχει στον Ιουδαϊσμό ή τον μεταρρυθμισμένο Χριστιανισμό μέχρι τον Χασιδισμό, το Ρωμαιοκαθολικισμό ή τον κυρίως Προτεσταντισμό μέχρι τον ευαγγελικό Πεντηκοστιανισμό δεν έχει αντίστοιχο στην ισλαμική παράδοση ή θεολογία.
Το ISIS αντιπροσωπεύει εκείνη τη μορφή υπερορθοδοξίας που παραλείπει τις έννοιες της λεπτομέρειας, της ομολογίας, της διαφοράς άποψης βάση προσεκτικής ανάγνωσης (ijtihad) και απαιτεί, με την αυστηρότερη έννοια, υποταγή (استسلاما) στις μόνες αρχές που θεωρεί ως πλήρως ισλαμικές. Το μοντέλο που χρησιμοποιεί για να επιβάλει αυτό το καθεστώς δεν είναι η κουλτούρα της μάθησης που διαδόθηκε από την Αραβία και την Περσία μετά τον 8ο αιώνα, αλλά η περίπου 100 ετών βίαιη περίοδος πολέμων διαδοχής που ακολούθηκε το θάνατο του Προφήτη το 632. Οι πολεμιστές του ISIS δεν κάνουν επεκτακτικό πόλεμο για τα εδάφη και μόνο· πολεμούν τις δυνάμεις του κακού για να αποκαταστήσουν το dar-al-Islam σε μια κατάσταση φαντασιακής καθαρότητας που υπήρξε κάπου-κάποτε στον Κααβά. Είναι ταυτόχρονα εξοτικό και εφιαλτικό, ρομαντικό και αποκρουστικό, επειδή εκτείνεται πίσω στο χρόνο όταν οι άνθρωποι πίστευαν πως το αίμα μπορεί να καθαγιάσει την άμμο.
Σε μερικά βιβλία, ιδιαίτερα στο “Δίκαιος Πόλεμος και Τζιχάντ: Αναπτύσσοντας το ζήτημα της θρησκευτικής βίας,” προσπάθησα να στηρίξω την άποψη πως δύο πράγματα πάνε στραβά στον Majorem islamica mundi που οδήγησαν στον ισλαμικό ριζοσπαστισμό: Η περιφρόνηση της κοσμικής μάθησης, ειδικά της μη επιστημονικής που σχετίζεται με τη Δύση και την κλασσική παιδεία, και το ισλαμικό δόγμα της “τελεολογίας”.
1. Περιφρόνηση της Ανθρωπιστικής Μάθησης
Το πρόβλημα που σχολιάζεται ελάχιστα από τους πολιτικούς αναλυτές για το φαινόμενο του ISIS είναι η σχεδόν πλήρης απουσία ενός ανεπτυγμένου και ανταγωνιστικού εκπαιδευτικού συστήματος στον ισλαμικό κόσμο.
Το Ισλάμ, στον οργανικό, δογματικό του πυρήνα σαπίζει από μέσα προς τα έξω.Δεν του λείπει μόνο μια κεντρική εξουσία αντίστοιχη με αυτή της παλιότερης κυβέρνησης και γραφειοκρατίας του κόσμου, την Ρωμαιοκαθολική Κουρία, ή ενός πολύ μορφωφένου συνόλου ραββίνων στον Ιουδαϊσμό, με κλασσική παιδεία και κριτική σκέψη πέραν της θεολογίας και των βιβλικών σπουδών, αλλά επίσης δεν έχει ούτε ένα εξέχον κέντρο μάθησης ή ιερατική σχολή που να διδάσκει αξιόλογα την ισλαμική ιστορία, θεολογία και θρησκεία. Και αυτό παρά το γεγονός ότι κάθε πόλη στον ισλαμικό κόσμο έχει δεκάδες μαντράσες και κολέγια που προσφέρουν πτυχία στις ισλαμικές “επιστήμες”.
Εκατοντάδες χιλιάδες Μουσουλμάνοι σπουδαστές περιφρονούν τα ισλαμικά πανεπιστήμια στις χώρες τους, οι οποίες ανταγωνίζονται να φτιάξουν πανεπιστήμια αμερικανικού τύπου (κυρίως στελεχωμένα με ντόπιους και λίγους ξένους δασκάλους) σε μέρη τόσο απόμακρα όσο η Sharjah του Αφγανιστάν και το βόρειο Ιράκ. Η φυγή μυαλών από τον ισλαμικό κόσμο είναι απλά το πιο κρίσιμο παράδειγμα της παγκόσμιας ζημίας που προκαλεί το ISIS και τα ξαδέρφια του στη Μέση Ανατολή.
Για να βρει ο “μέσος” Μουσουλμάνος καλύτερη περίοδο παιδείας πρέπει να αναζητήσει την πνευματική αναγέννηση του 10ου αιώνα. Αλλά οι ευσεβείς (όχι οι ριζοσπαστικοί) θεωρούν πως ο Χρυσούς Αιών τους (δυτική έκφραση του 19ου αιώνα, ποτέ ισλαμική έκφραση) ήταν μια περίοδος χαλάρωσης και αίρεσης και προσυπογράφουν αντ’αυτού τη θεωρία της “αποθήκης γνώσης”: Αυτή η άποψη λέει πως όλη η γνώση είτε εκφράζεται, είτε υπονοείται, είτε κρύβεται στο Κοράνι και απλά αποκαλύπτεται ως ορθή με την αναλυτική ή πειραματική έρευνα.
Αυτό έχει ένα ενδιαφέρον διπλό αποτέλεσμα: από τη μία παρεμποδίζει τη σοβαρή έρευνα (αν όλη η αλήθεια βρίσκεται στο Κοράνι, η πειραματική ανακάλυψη δεν είναι θέμα ανάγκης ή προσπάθεια, αλλά θείας θέλησης). Από την άλλη προστατεύει το Ισλάμ από τους παραλογισμούς του χριστιανικού φονταμενταλισμού, που θεωρεί την αλήθεια της Βίβλου ως υπεράνω και στατική και έρχεται σε αντιπαράθεση με την επιστήμη -συγκεκριμένα εξέλιξη ή “δημιουργία”.
Αλλά η “αποθήκη γνώσης” είναι μια στρατηγική των απολογητών του 20ου αιώνα. Οι ελευθεροστοχαστές του Χρυσού Αιώνος προσπαθούσα (όπως και οι Χριστιανοί μοναχοί στη Δύση) να εναρμονίσουν τα έργα τους με τις θρησκευτικές αρχές και κείμενα. Αυτό το έκαναν με δυο τρόπους: είτε έλεγαν πως η φιλοσοφία είναι ενδιαφέρουσα, αλλά εν τέλει άχρηστη για την ανεύρεση ανώτερων αληθειών της θρησκείας (al-Ghazali) ή προσπαθούσαν να εναρμονίσουν τη φιλοσοφία και τη θρησκεία ως παράλληλες, μη αντιφατικές οδούς προς την αλήθεια -περίπου ότι έχει ορίσει ο Stephen Jay Gould ως “μη αλληλοεπικαλυπτόμενα πεδία” (Ibn Rushd). Οι αστρονόμοι και οι χειρουργοί της εποχής των Αββασιδών ήταν οι πρώτοι που διαχώρισαν την πίστη και την αξιωματική γνώση από την επιστημονική εργασία. Αυτό φυσικά δημιούργησε σύγκρουση ανάμεσα στους ουλεμάδες και τους λόγιους, σε μια εποχή που το να είσαι λόγιος ήταν σημαντικά διαφορετικό από το να είσαι θρησκευτική αυθεντία. “Το μελάνι ενός λόγιο είναι πιο άγιο από το αίμα ενός μάρτυρα”, λέει μια (ψευδής) χαντίθ που θεωρήθηκε τόσο επικίνδυνη που η επανάληψή της αποκηρύχθηκε με φετφά, ήταν συνηθισμένη άποψη την περίοδο των Αββασιδών.
Κατά τον πόλεμο της θρησκευτικής ελίτ και των φιλοσόφων του Ισλάμ, ο συγγραφέας του 11ου αιώνα Omar Khayyam -πιο γνωστός ως λόγιος, παρά ως ποιητής- είπε το εξής:
Η κρυφή λέξη ίσως να είναι Αλλάχ.
Αν είναι Αλλάχ, το κρατά καλά κρυφό το μυστικό.
Αυτό που έκρυψε, ποιος ελπίζει να το βρει;
Μήπως θα πει ο Θεός το μυστικό του στο σκουλίκι;
Το Κοράνι! Έλα, δοκίμασέ με-
Ωραίο, βιβλίο παλιό, ντυμένο με λάθη φριχτά-
Πίστεψέ με, κι εγώ ξέρω να απαγγέλω το Κοράνι,
Ο άπιστος είναι που γνωρίζει το Κοράνι καλύτερα.
Οι Μογγολικές Εισβολές, ένα κίνημα περίπου σαν το ISIS, έκανε στη Βαγδάτη και στο Ιράν (ο Khayyam ήταν Πέρσης) ό,τι έκανε και η λεηλασία της Ρώμης στην Αυτοκρατορία και μέχρι το 15ο αιώνα η μόρφωση εξαλειφόταν κι από την Ισπανία με την ήττα του ισλαμικού βασιλείου του al-Andalus. Αν και είναι γνωστός και χυδαίος μύθος πως οι Σταυροφορίες φταίγανε για την διάλυση της μουσουλμανικής πνευματικής ζωής, αυτό είναι σχεδόν τελείως λάθος και σχεδιασμένο να κρύψει το γεγονός πως οι εξισλαμισμένες φυλές υπό των διαδόχων του Τζένγκις Χαν ήταν που απαιτούσαν ευσέβεια και όχι πνευματική καλλιέργεια ως δείγμα καλού Μουσουλμάνου.
Με αυτό δεν είχαν σχεδόν τίποτα να κάνουν οι Ευρωπαίοι ιππότες, των οποίων η διαμονή στη Μέση Ανατολή ήταν σύντομη, άχαρη και επικεντρωμένη στη μεσογειακή ακτή. Η αποικιοκρατία ακόμη λιγότερο.
Αλλά ακόμα και στην περίοδο που ακολούθησε τις Σταυροφορίες και τις εξ ανατολών εισβολές, μέχρι και την οθωμανική περίοδο, το Ισλάμ, ως πίστη, δεν είναι εξ ορισμού εχθρικό στην κοσμική μάθηση, όπως είναι τώρα· κάτι που αποκρύπτεται, αλλά δεν έρχεται σε αντίθεση από τους ναούς του καταναλωτισμού και του μοντερνισμού στο Ντουμπάι και το Άμπου Ντάμπι. Μία από τις ειρωνείες του ριζοσπαστικού Ισλάμ είναι πως τις τεχνολογίες που ξεπηδούν από τον πολιτισμό που απεχθάνεται -τραίνα, αεροπλάνα, αυτοκίνητα, τηλεπικοινωνίες, οπτικά μέσα, ιατρική- τις απορροφούν λαίμαργα, ενώ οι προαπαιτούμενες δυτικές αξίες της περιέργειας, την ελεύθερης έρευνας και του σκεπτικισμού καταπιέζονται ή θεωρούνται απαγορευμένες ως ιδιαίτερα δυτικές και παρακμιακές.
Αυτή η ριζοσπαστικοποιημένη διχοτόμηση έχει δημιουργήσει μια τρύπα στο κέντρο της ισλαμικής ύπαρξης, που τη νιώθουν ιδίως οι Μουσουλμάνοι δεύτερης και τρίτης γενιάς που ζουν έξω από τις παραδοσιακές ισλαμικές χώρες, όπως στο Μάντσεστερ, στο Λος Άντζελες και στο Παρίσι.
Δεν κάνει εντύπωση πως η πίστη αυτή παρήγαγε τα πρώτα ιδρύματα πανεπιστημιακής μορφής, όπως το al-Qarawiyyin και το Al-Azhar κατά τον 10ο αιώνα, που δεν παρήγαγαν όμως αργότερα ούτε μια Πάδοβα, ούτε Σορβόννη, ούτε Οξφόρδη, ούτε Κέιμπριτζ, ούτε Χάρβαρντ, ούτε Τζώρτζταουν, παρόλο που όλα ιδρύθηκαν από Χριστιανούς μοναχούς ή προτεστάντες ιερωμένους. Το αποτέλεσμα ήταν πως η Δυτική θρησκεία και η παιδεία μεγάλωσαν παράλληλα, αν όχι πάντα ειρηνικά. Η ανάπτυξη της μόρφωσης ήταν μια ανταποδοτική διαδικασία, στην οποία η ανεμπόδιστη “πρόοδος της μάθησης” (όπως το έλεγε ο Φραγκίσκος Βάκων) θεωρούταν το ιδανικό. Στην Δύση η Αναγέννηση ακολούθησε το Μεσαίωνα και η Μεταρρύθμιση της θρησκεία ακολούθησε κατά πόδας (και καθοδηγήθηκε) από την Αναγέννηση. Στο Ισλάμ η Αναγέννηση ακολουθήθηκε από το Μεσαίωνα, καθιστώντας μια μεταρρύθμιση σχεδόν αδύνατη.
2. Τελεολογία και η ιστορική Θεωρία του Χάσματος
Η δεύτερη και σημαντικότερη πρόκληση, πάντως, είναι το ισλαμικό δόγμα της τελειότητας και της “τελεολογίας” (غائية) που εκφράζεται ιδιαίτερα ριζοσπαστικά στον σαουδαραβικό Σουνισμό.
Ο Scott Lucas στο “Οι τέχνη της Σύθνεσης Χαντίθ και της Κριτικής: Μια μελέτη της εμφάνισης του Σουννισμού κατα το 9ο αιώνα” (University of Chicago, 2002) λέει πως “οι περισσότεροι Μουσουλμάνοι και μη-Μουσουλμάνοι λόγιοι θεωρούν τον Σουννισμό ως την κανονική έκφανση του Ισλάμ.” Ουσιαστικό αυτό σημαίνει πως οι περισσότεροι μελετητές, Μουσουλμάνοι και μη, θεωρούν τον Σουνισμό ως την ορθόδοξη μορφή της θρησκείας -όχι μια απλή ομολογία, αλλά την αποκλειστική μορφή της πίστης, όπως βιώνεται από την συντριπτική πλειοψηφία των Μουσουλμάνων για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας τους.
Το κίνημα που κατηγορείται συχνότερα για τον ζήλο που γέννησε τον ριζοσπαστισμό του 20ου και 21ου αιώνα στο Ισλάμ είναι ο Ουαχαμπισμός, από το όνομα του κήρυκα και λόγιου του 18ου αιώνα, Muhammad ibn Abd al-Wahhab (1703–1792) από την Najd, αν και έχει υπερκεραστεί από τον Σαλαφισμό ως το πιο γρήγορα αναπτυσσόμενο ισλαμικό κίνημα παγκοσμίως. Και οι δυο σέκτες, που διαφέρουν μόνο ως προς το ζήλο για ένα φαντασιακό, αυστηρά ευσεβές παρελθόν, είναι κατά της μάθησης και καταδικάζουν τη χρήση της αναλυτικής φιλοσοφίας (καλάμ) στη θεολογία επειδή δεν υπήρχε την εποχή του Προφήτη. Κάθε εναλλακτική θέαση της ιστορίας μπορεί να θεωρηθεί αιρετική, όχι μόνο ο Σιισμός, αλλά και μεταρρυθμιστικές και “μετριοπαθείς” τάσεις μέσα στο Σουνισμό.
Οι Σαλαφιστές αποτελούνται από αλληλεπικαλυπτόμενες ομάδες πουριστών, ακτιβιστών και τζιχαντιστών, αλλά ο βασικός τους στόχος είναι η εγκαθίδρυση της Σαρίας ως το θεμέλιο της κοινωνίας: “Είναι πολύ απλό,” λέει ο Mohammed Abdel-Rahman, “Θέλουμε Σαρία, Σαρία στην οικονομία, στην πολιτική, στην δικονομία, στα σύνορά μας και στις διεθνείς μας σχέσεις.” Όπως τη χρησιμοποιούν οι Σαλαφιστές ειδικοί, η “Σαρία” μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, αλλά εν γένει σημαίνει απόρριψη των δυτικών αξιών, απόρριψη του συμβιβασμού του Ισλάμ με την κοσμική κουλτούρα και τον μοντερνισμό και αναζήτα την αποκατάσταση των νόμων, κανόνων και τιμωριών που θεωρούν οι ακόλουθοί της πως εφαρμόζονταν για τους αποστάτες κατά την πρώιμη ummah.
Δεν υπάρχει ενδιαφέρον για την ιστορία της Σαρία ή τους χιλιάδες ξεδιαλεγμένους κορανικούς στίχους που συνθέτουν την κατήχησή τους -μόνο το γεγονός ότι θεωρούνται όλα αληθινά. Το ριζοσπαστικό Ισλάμ είναι κείμενο χωρίς συμφραζόμενα.
Αλλά η άποψη πως ο Σουνισμός ή οποιαδήποτε από τα ριζοσπαστικά παρακλάδια του είναι ορθόδοξη “μορφή” του Ισλάμ, καταρρέει αν εξεταστεί προσεκτικά. Ο Σουνισμός που παρήγαγε τον al-Wahhab τον 18ο αιώνα και αναπτύχθηκε κατά την αποικιοκρατία ως οπισθοδρομική μορφή της θρησκεία δεν ήταν ο Σουνισμός που ποδοπάτησαν οι Μογγόλοι το 1268 με την καταστροφή του Bayt al-Hikma (بيت الحكمة), του Οίκου της Σοφίας. Η ιστορίας της πνευματικής ανάπτυξης του Ισλάμ από τον καιρό του νεότερου θείου του Μωάμεθ, Abbas ibn Abd al-Muttalib, ιδρυτή της δυναστείας των Αββασιδών, είναι σχεδόν άγνωστοι από αυτούς τους μεταγενέστερους Σουνίτες και πουριστές και, όσα γνωρίζουν, τα θεωρούν ντροπιαστικά.
Η απόρριψη όσων δεν θεωρούν κανονιστικά ή mubah (επιτρεπτά) δεν είναι απλά μια θεωρία μεταξύ του ISIS και των τζιχαντιστών που το βοηθούν· είναι ένα πρόγραμμα που απαιτεί να ολοκληρωθεί αυτό που πολλοί ριζοσπάστες θεωρούν τον ατελή καθαρμό του κόσμο από τον Προφήτη και τους συντρόφους του, τους Mubajirun. Η συμβολική τους στιγμή είναι η μη κορανική ιστορία του καθαρμού του Κααβά (η πραγματική ιστορία προέρχεται από το 59ο βιβλίο του Sahih Al-Bukhari) και αρκετά γεγονότα-κλειδιά πριν το θάνατό του: τη Μάχη της Τάφρου, τη σφαγή των εβραϊκών φυλών Qurayzah και την εγκαθιδρυση του “πρωτοχαλιφάτου” τρία χρόνια πριν το θάνατό του. Για αυτούς το Ισλάμ είναι μάχη και έριδα, όχι ειρήνη και γαλήνη. Δεν χτίζει, ούτε χρειάζεται πανεπιστήμια. Χρειάζεται πολεμιστές.
Η Τελική Λύση
Για να καθαρίσουν την ιστορία τους και να δικαιολογήσουν την νίκη τους στις κυρίως σουνιτικές περιοχές περιοχές που κατέκτησαν στο Ιράν και τη Συρία, οι τζιχαντιστές απορρίπτουν κάθε άποψη πως το Ισλάμ πρέπει να ακολουθήσει πρακτικές που απαλύνθηκαν με τους αιώνες από τον καιρό του Προφήτη: δεν υπάρχει απαίτηση να γίνουν σεβαστές οι διαφορετικές πρακτικές μεταξύ των πιστών και κατ’επέκταση δεν υπάρχει λόγος να γίνουν σεβαστοί οι άπιστοι.
Ο Ibrahim είναι προφήτης επειδή πίστευε στο Θεό και ήταν πργματικός Μουσουλμάνος. Ο Ιησούς (Ισά) είναι προφήτης όχι επειδή είναι σημαντικός για τους Χριστιανούς, αλλά επειδή του απονέμεται ο τίτλος στο Ισλάμ. Το ίδιο ισχύει για όλες τις θρησκευτικές φιγούρες του παρελθόντος από τον Αβραάμ και μετά. Οι Χριστιανοί και οι Εβραίοι δεν είναι πιστοί, αλλά άπιστοι που δεν μπορεί να τους εμπιστευτεί κανείς, παραβίασαν την εμπιστοσύνη του Μωάμεθ και απέρριψαν την προφητική του ιδιότητα: “Ω, εσείς που πιστεύεται! Μην έχετε Εβραίους και Χριστιανούς για φίλους· είναι φίλοι μεταξύ τους· και όποιος από εσάς τους δέχεται για φίλους είναι σίγουρα ένας από αυτούς· σίγουρα ο Αλλάχ δεν καθοδηγεί τους αδίκους.” (Κοράνι 5,51).
Παρά την κάποια αμφισημία προς τις άλλες θρησκείες στο Ισλάμ, η πρακτική της “μεταστροφή ή θάνατος” που έχουν σοκάρει τον κόσμο είναι καλά ριζωμένες σε μια ερμηνεία του ISIS μιας πληθώρας στίχων (Κοράνι 3,28, 3,118, 9,23, 53,29, 3,85, 7,44) που θεωρεί κανονιστικούς. Το να καις απίστους σε κλουβιά είναι χαλάλ. Το να σφάζεις εκατοντάδες Γιαζίντι ή άλλες θρησκευτικές μειονότητες, ειδικά Σούφι και Μανδαίους, δεν είναι απλά επιτρεπτό, αλλά υποχρεωτικό. Η καταστροφή αρχαιολογικών χώρων στην Νιμρούντ ή την ασσυριακή πρωτεύουσα Χορσαμπάντ, στο μουσείο της Μοσούλης, στον τάφο του Γιούνας, στη Χάτρα, στο μεγάλο τζαμί της Βασόρας· όλα είναι πράξεις ευσέβειας και πλήρως εναρμονισμένες με τη θέληση του Θεού, όπως την κατέβεσε στον Προφήτη. Όπως είπε ο αρχαιολόγος του Κορνέλ, Sturt Manning, σχεδόν υποτονικά, “η τρομοκρατική οργάνωση καταστρέφει τις αποδείξεις της μεγάλης ιστορίας του Ιράκ· πρέπει, αφού η ιστορία αυτή προδίδει μια πλούσια εναλλακτική στον βαρβαρικό μηδενισμό του.” Πολύ απλά, το ISIS πιστεύει πως η βίαιη εικονοκλασία του είναι θρησκευτική πράξη. Το να πεθάνεις επί τω έργω δεν είναι τιμωρία, αλλά μαρτύριο.
Ο ισλαμικός εξτρεμισμός δεν απορρίπτει μόνο τα είδωλα των παγανιστών και των άλλων θρησκειών, αλλά την ιστορία εν γένει: η ιστορία όπως πραγματικά βιώθηκε -ως μια ιστορία που ξεδιπλώνεται, ως η ένωση πεποιθήσεων και η διακλάδωση ιδεών, συμπεριλαμβανομένων ιδεών για το Θεό και την ανθρωπότητα- δεν έχει νόημα εδώ. Η ιστορία που δεν βασίζεται στην πρόνοια του Θεού, που εργάζεται με αναλογίες, που ανακαλύπτει την έλλειψη πρωτοτυπίας περισσότερο από την πρωτοτυπία και αναζητά αίτια για τα αποτελέσματα, είναι ένα ψέμα που πρέπει να αναιρεθεί, να θαφτεί και όσοι τη στηρίζουν να τους κλειστεί το στόμα. Η ανόητη απέχθεια για όλη την ιστορία από τους εξτρεμιστές (αυτό ο Manning θεωρείτε “μηδενισμό”) έχει αφήσει μια τεράστια τρύπα στο κέντρο του Ισλάμ: είναι η απουσία μιας κριτικής παράδοσης που θα επέτρεπε στο Ισλάμ να μεγαλώσει και αν αναπτυχθεί οργανικά, διατηρώντας τις κεντρικές πεποιθήσεις του για τη μοναδικότητα του Θεού και το κύρος του Προφήτη. Δεν είναι η σατανική Δύση που εμποδίζει αυτή τη διαδικασία. Είναι η αποτυχία του Ισλάμ ως σύνολο να παράσχει πνευματικές εναλλακτικές σε μια γελοία, αλλά θανατηφόρα συμπαντική μάχη στην οποία οι τζιχαντιστές νομίζουν πως συμμετέχουν με τους δικούς τους όρους.
Οι μεμονωμένες κραυγές, μουγκρίσματα, συλλυπητήριες δηλώσεις και συγγνώμες που προσφέρουν (όχι πάντα με όλη τους την καρδιά) οι ιμάμηδες και λοιποί αναρμόδιοι των “ανώτατων ισλαμικών συμβουλίων” μετά από κάθε νέα κατακραυγή, κάθε νέα σπασμωδική ενέργεια, δεν είναι θεραπεία για αυτά που πραγματικά και ουσιαστικά πάνε στραβά με το Ισλάμ.
On the way to Ithaca 
Τα σχόλιά σας είναι ευπρόσδεκτα / Your comments are welcome