Goodbye Facebook

Όσοι με έχετε φίλο στο Facebook ίσως να παρατηρήσατε πως είμαι αρκετά σιωπηλός τις τελευταίες ημέρες. Ο λόγος είναι πως για δεύτερη φορά μου ρίξανε το λογαριασμό μου.

Η πρώτη ήταν την ίδια ημέρα που ανάρτησα το άρθρο “Η σχιζοφρένεια του Ελληνοχριστιανοπουλισμού“. Εικάζω πως κάποιος βρήκε την περιγραφή στο άρθρο επαρκώς ακριβή για την αφεντομουτσουνάρα του και φρόντισε να μου κάνει report, που έβαλε το Facebook στη διαδικασία να ελέγξει το λογαριασμό και αποκαλύφθηκε πως δεν χρησιμοποιούσα το πραγματικό μου όνομα. Οπότε και ο λογαριασμός αχρηστεύθηκε, αφού προφανώς δεν θα μπορούσα να στείλω στο Facebook την ταυτότητά μου για να επαληθεύσει το όνομά μου.

Και για να είμαι ειλικρινής δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να στείλω σκαναρισμένο αντίγραφο της αστυνομικής μου ταυτότητας στο Facebook, ακόμα κι αν ο λογαριασμός ήταν συνδεδεμένος με το πραγματικό μου όνομα. Προσωπικά δεν εμπιστεύομαι το Facebook ούτε για να ανεβάσω φωτογραφίες της γάτας μου, πόσο μάλλον να τους δώσω και τα πραγματικά μου στοιχεία για να με φακελώσουν περαιτέρω.

Πηγή Εικόνας

Η δεύτερη πτώση του λογαριασμού μου έγινε αυτή τη φορά από οικεία βέλη και ειρωνικά ανήμερα την 21η Απριλίου. Μετά από έναν διαπληκτισμό στο “Πολιτικά για Άθεους” που διατηρεί η Ένωση Αθέων για να μην γίνεται χαμός με πολιτικές συζητήσεις, έχω την σοβαρή υποψία πως το συγκεκριμένο άτομο (ούτε που θυμάμαι το όνομά του καθώς δεν νομίζω να του είχα απευθύνει ποτέ το λόγο) με φλάγκαρε και επαναλήφθηκε η παραπάνω διαδικασία. Αν αναρωτιέστε γιατί, υποθέτω (και μόνο, γιατί δεν μπορώ να ξέρω στα σίγουρα, εκτός κι αν ο δράστης το κοκορεύτηκε) επειδή σχολίασα πως εν γένει οι άνδρες είναι επιθετικότεροι από τις γυναίκες (και χαρακτηρίστηκα ως σεξιστής, διότι η μόνη politically correct άποψη είναι ότι και τα δύο φύλα είναι εξ ίσου επιθετικά) και ενδεχομένως επειδή σχολίασα πως η Αμάντα Μάρκοτ βρίσκει τα πάντα σεξιστικά, σε άρθρο που εμφανίστηκε για πολλοστή φορά για το *sarcasm* πρόβλημα σεξισμού που έχει το αθεϊστικό κίνημα, επί τη ευκαιρία της επίσκεψης Dawkins στην Ελλάδα *end sarcasm*. Ενδεχομένως βέβαια να ήταν κάποιος αναγνώστης που απλά έκανε report χωρίς να συμμετάσχει στη συζήτηση. Από τη στιγμή που το Facebook δεν στέλνει λεπτομέρειες, προφανώς μόνο εύλογες εικασίες μπορώ να κάνω.

Η απόπειρά μου να δημιουργήσω τρίτο λογαριασμό στέφθηκε με παταγώδη αποτυχία εντός μίας ημέρας. Ή κάποιος αλγόριθμος στο Facebook κατάλαβε πως ήμουν το ίδιο άτομο ή, ακόμα χειρότερο, άτομο που θεωρούσα ως διαδικτυακό φίλο μου έκανε ξανά report με το που πήγα να αναδημιουργήσω τη λίστα με τους φίλους μου. Δεδομένου πως δεν πρόλαβα να κάνω Friend Request σε πολλούς, μόνο σε έναν ή δύο πάει το μυαλό μου (άτομα με τα οποία είχαμε διαφωνίες απόψεων, αλλά θεωρούσα σημαντικό το υλικό που ποστάρανε). Προφανώς αυτό είναι εικασία, αλλά αρκετά πιθανή για να με κάνει ελαφρώς παρανοϊκό.

Οπότε για την ώρα τελείωσα με το Facebook. Σχεδόν σίγουρα θα δημιουργήσω έναν αληθοφανή λογαριασμό κάποια στιγμή στο μέλλον για να μπορώ να παρακολουθώ τι γίνεται στη σελίδα της Ένωσης (χωρίς Facebook ούτε για το πότε θα έχουμε καμία συνάντηση δεν μπορώ να μάθω εύκολα) και προφανώς δεν θα πρέπει να μιλάω και πολύ διότι μπορεί να προδοθώ και φτου και πάλι από την αρχή. Κοινώς η παρουσία μου στο Facebook θα πρέπει να αυτολογοκρίνεται αυστηρά και εννοείται πως δεν θα μπορώ να ρυθμίσω να ανεβαίνει ενημέρωση αυτόματα από το μπλογκ στο Facebook διότι απλά θα προδοθώ από αυτό (έστω και σε φεϊσμπουκικό αλγόριθμο).

Προσωπικά θα το είχα χεσμένο το Facebook, αλλά πλέον όλη η κίνηση της εν Ελλάδι αθεϊστικής κοινότητας περνάει από εκεί, οπότε η όλη κατάσταση απλά θα με βγάλει εκτός επαφής για ένα διάστημα και μάλιστα με την ελληνική αθεϊστική κοινότητα και με άτομα με τα οποία είχα φιλικές σχέσεις και ανταλλάσσαμε συχνά απόψεις. Οι αγγλόφωνοι χρησιμοποιούν αρκετά την πλατφόρμα των ιστολογίων, οπότε η ενημέρωση από εκεί είναι ευκολότερη. Επίσης θα πρέπει να κυκλοφορώ περισσότερο στο Φόρουμ της Ένωσης (και πάνω που νόμιζα πως τα φόρουμ πέθαναν… να που μπορεί να καταστούν αναγκαία πάλι). Πάντως αυτή τη στιγμή (και κατανοώντας τη συναισθηματική φόρτιση που νιώθω και την υπερβολή της δήλωσης που κάνω λόγω αυτής) νιώθω πως αποκλείομαι από την κοινότητα που βοήθησα να χτιστεί και στην οποία αφιέρωσα ουκ ολίγο χρόνο και εθελοντική εργασία.

Πάντως θα είμαι εκτός Facebook επ’αόριστον, αφαίρεσα το λινκ προς το Facebook από το sidebar και για την ώρα θα περιοριστώ να χρησιμοποιώ το Twitter και το κατά πολύ λιγότερο δημοφιλές Google+. Οπότε όσοι θέλετε να έχετε άμεση, προσωπική επαφή μαζί μου, πέρα από αυτό το ιστολόγιο, θα πρέπει να αρκεστείτε σε αυτά τα μέσα. Το αυτό και για όσους περιμένατε να ενημερωθείτε για νέες αναρτήσεις από το Facebook επειδή σας είχα φίλους.

Το Facebook ως πρόβλημα

Το πρόβλημα που δημιουργεί η εν λόγω πολιτική του Facebook δεν είναι νέο, αλλά από πέρυσι το Φθινόπωρο χειροτέρεψε αρκετά. Είναι αρκετά προφανές για ποιο λόγο κάποιος μπορεί να θέλει να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητες δικτύωσης του Facebook, αλλά χωρίς το πραγματικό του όνομα και χειρότερα πλήττονται ομάδες ατόμων των οποίων η αποκάλυψη του πραγματικού τους ονόματος μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα (ακτιβιστές σε επικίνδυνες χώρες, η ΛΟΑΔ κοινότητα, εν γένει άθεοι σε μουσουλμανικές χώρες). Και φυσικά υπάρχουν και ομάδες, όπως Νεοπαγανιστές ή Ινδιάνοι, των οποίων τα ονόματα, αν και αληθινά, δεν φαίνονται επαρκώς mainstream.

Προσωπικά φυλάω το πραγματικό μου όνομα ως κόρη οφθαλμού. Προφανώς δεν φοβάμαι για τη ζωή μου, αλλά αναγνωρίζω τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει στην καθημερινότητα ή την επαγγελματική μου κατάσταση η σύνδεση του πραγματικού μου ονόματος με τις απόψεις που περιέχονται σε αυτό το ιστολόγιο (ίσως επειδή επιβεβαιώνουν πως είμαι ουσιαστικός άθεος και όχι κομμουνιστής :P). Οι φίλοι μου γνωρίζουν πως είμαι άθεος, αλλά δεν θα το καταλαβαίνατε από τον κανονικό μου λογαριασμό στο Facebook, ο οποίος είναι και εν γένει ανενεργός. Πρακτικά η ψευδώνυμη online ζωή μου είναι απείρως σημαντικότερη από την σχεδόν ανύπαρκτη επώνυμη.

Προφανώς φταίμε κι εμείς. Το Facebook γιγαντώθηκε σε τέτοιο σημείο που η διαγραφή ενός λογαριασμού μπορεί να παραλύσει εντελώς την online δραστηριότητα. Όπως προανέφερα, με το μπλοκάρισμα του λογαριασμού μου πρακτικά θα χάσω την καθημερινή επαφή με φίλους από την Ένωση. Με λίγη τύχη το Φόρουμ είναι επαρκώς ζωντανό, παρόλο που οι περισσότεροι είχαμε μετακομίσει στο Facebook. Θα το ομολογήσω πως είδα τα σημάδια και τα αγνόησα. Μέγα σφάλμα. Κι ενώ το Facebook γινόταν ΤΟ κομβικό σημείο ακτιβιστικών ομάδων, το ίδιο συμπεριφερόταν και συνεχίζει να συμπεριφέρεται λες και ο ρόλος είναι αποκλειστικά μόνο να βρούμε τη μικρή Αννούλα που παίζαμε μαζί κρυφτό στο δημοτικό (α, και να αρμέγουμε ιντερνετικά γελάδια).

Και το κακό είναι πως το πρόβλημα επηρεάζει τόσα λίγα άτομα και είναι τόσο μικρό και σε συγκεκριμένο κομμάτι του Facebook, που η εταιρεία ασχολείται με αυτό περιστασιακά και κατά περιπτώσεις, ειδικά όταν πλήττουν το προφίλ της. Οπότε ή θα πρέπει να παίζεις κρυφτούλι με το Facebook και με ρουφιάνους ή θα στραφείς σε άλλο μέσο και, ως έχει η κατάσταση, να είσαι φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Εκτός και αν το πάρουν απόφαση και ανατρέψουν την πολιτική πραγματικών ονομάτων (ίσως μετά από κάποιο σκάνδαλο υποκλοπής των ταυτοτήτων χρηστών ή κάτι συναφές).

Κατάρα στο Λαδέμπορα

Το ότι το report μάλλον το έφαγα από συνάθεο είναι και αυτό που τσούζει περισσότερο από όλα. Τα μαθήματα του Christopher Hitchens κατά της απόπειρας λογοκρισίας πήγαν χαμένα. Ίσως επειδή μας άφησε χρόνους και δεν μπορεί να τα επαναλάβει. Ας κάνουμε μια επανάληψη λοιπόν:

Ενδεχομένως ψιλά γράμματα, ειδικά στο “Πολιτικά για Άθεους” στο Facebook. Καλά να πάθω που πήγα να σχολιάσω εκεί. Τά’θελε κι εμένα ο κώλος μου.

Αλλά εξ ίσου εκνευριστικό είναι ότι ξαναθυμήθηκα τα “παγωμένα ροδάκινα” (“freeze peach”, ομόηχο του “free speech”) της περιόδου που μεσουρανούσε η διαμάχη για την Αθεΐα+. Το επιχείρημα τότε στις ΗΠΑ ήταν ότι η Ελευθερία του Λόγου είναι απλά και μόνο η προστασία του πολίτη από την κρατική λογοκρισία. Αλλά προφανώς μια κοινωνία που θεωρεί την Ελευθερία του Λόγου αρκετά σημαντική για να τη βάλει στο βασικό της νομοθέτημα, αλλά δεν θέλει να την εφαρμόσει σε ατομικό επίπεδο, μάλλον κάπου χωλαίνει -ειδικά σε μια περίοδο που ιδιώτες έχουν εξίσου τη δύναμη για αποτελεσματική λογοκρισία με την κυβέρνηση, και μάλιστα για ζητήματα με τα οποία μια κυβέρνηση δεν θα ασχολούνταν καθόλου. Και στη δική μου περίπτωση δεν έχουμε καν το φαινόμενο του αποκλεισμού από κάποιο ιδιωτικό ιστολόγιο, αλλά έναν αποκλεισμό από μια ολόκληρη κοινότητα με τη μονομερή ενέργεια μέλους της (αν ήταν καν). Ειλικρινά θέλω να πιστεύω πως όταν έκανε ό,τι έκανε, δεν περίμενε να καταλήξει εδώ το πράγμα (αν και ο οπτιμισμός μου, με αυτά που έχω δει τα τελευταία χρόνια στο εξωτερικό, είναι εξαιρετικά περιορισμένος).

Θα σταματήσω εδώ γιατί νιώθω πως θα γυρίσω το άρθρο σε διάλεξη περί της ελευθερίας του λόγου και πως θα αρχίσω να γλιστράω χειρότερα στην πλαγιά της αυτο-θυματοποίησης, κάτι που πάντα θεωρούσα ιδιαίτερα εκνευριστικό. Woe is me! Δε γαμιέται… ζούσαμε και πριν το Facebok. Δεν τό’χα και στο χωριό μου, άλλωστε!

Και μία παράκληση

Κάποιος αναγνώστης του ιστολογίου που είναι μέλος σε μία από τις ομάδες Ελλήνων Αθέων ας κάνει τον κόπο να ποστάρει το άρθρο αυτό στο Facebook. Ομοίως όποια ανάρτηση μελλοντική από εδώ και πέρα θεωρείτε αξιόλογη, αναρτήστε τη. Προφανώς κωλύομαι…

Advertisement