Η γενεαλογία του Ιησού

Χρόνια πολλά και καλά Χριστούγεννα σε όλα τα αθεούδια. Σήμερα, ένεκα η ημέρα, είπα να πιάσω ένα θέμα για το οποίο έχουν χυθεί κυριολεκτικά τόνοι απολογητικής μελάνης· τα προβλήματα με τη γενεαλογία του Ιησού, όπως αυτή μας παραδίδεται στη Βίβλο.

Η ΟΟΔΕ έχει κάνει ομολογουμένως καλή δουλειά στη συμπύκνωση των κατά καιρούς απολογητικών προσπαθειών, ιδίως από Προτεστάντες συγγραφείς, οι οποίοι και έχουν το μεγαλύτερο κόλλημα με το αλάνθαστο της Βίβλου (πόσο κολακευτική είναι η σωρηδόν αντιγραφή προτεσταντικών επιχειρημάτων δεν το γνωρίζω…) Τα δύο άρθρα είναι εδώ και εδώ.

“Η Ρίζα του Ιεσσαί”, τοιχογραφία από τον Αγ. Νικόλαο Τσαριτσάνης
Πηγή: Ελασσόνα-Όλυμπος

Στοιχεία για τη γενεαλογία του Ιησού μπορούμε να αντλήσουμε από 4 πηγές συνολικά: τα ευαγγέλια του Ματθαίου και του Λουκά, το Α΄ Παραλειπομένων και από το Βιβλίο της Σπηλιάς των Θησαυρών, ένα απόκρυφο της Καινής Διαθήκης του 6ου μ.Χ. αι. Οι γενεαλογίες παρατίθενται παρακάτω μέχρι και τον Δαβίδ. Οι γενεαλογίες των ευαγγελίων πάνε και παλιότερα, αλλά για την ανάλυσή μας αρκεί ο Δαβίδ καθώς είναι και επιβεβαιωμένο ιστορικό πρόσωπο και επειδή οι επιπλέον πηγές δεν πάνε παραπίσω, οπότε θα είχε λίγο νόημα να πούμε πως απλώς “διαφέρουν” (αυτό το ξέραμε ήδη).

Όλα τα στοιχεία παρατίθενται στον πίνακα που ακολουθεί και οι γενεαλογίες είναι ευθυγραμμισμένες στα λιγοστά κοινά ονόματα.

Ματθαίος 1,1-17		Α΄ Παρ 3,4-19	Λουκάς 3,23-38		Σπηλιά των Θησαυρών Fol.37a(2)-37b(2)
1	Ιησούς		1	Ιησούς	1	Ιησούς
2	Ιωσήφ		2	Ιωσήφ	2	Ιωσήφ	+	Μαρία
3	Ιακώβ		3	Ηλί	3	Ιακώβ	+	Hadbhîth
4	Ματθάν		4	Ματθάν	4	Ματθάν	+	Sebhrath
5	Ελεάζαρ		5	Λευΐ	5	Ελεάζαρ	+	Dîbath
6	Ελιούδ		6	Μελχί	6	Ελιούδ	+	Beshtîn
7	Αχείμ		7	Ιωαννά	7	Αχείμ	+	Heskath
8	Σαδώκ		8	Ιωσήφ	8	Σαδώκ	+	Kaltîn
9	Αζώρ		9	Ματταθίας	9	Αζώρ	+	Yalpath
10	Ελιακείμ		10	Αμώς	10	Ελιακείμ	+	Hâlâbh
11	Αβιούδ		11	Ναούμ	11	Αβιούδ	+	Zakhyath
			12	Εσλίμ
			13	Ναγγαί
			14	Μαάθ
			15	Ματταθίας
			16	Σεμεΰ
			17	Ιωσήφ
			18	Ιωδά
		Ιωανάν	19	Ιωαννάν
		Ελιθενάν	20	Ρησά
		Νωαδιά
		Σαμαΐα
		Σεχενίας
		Ανανίας
12	Ζοροβάβελ	Ζοροβάβελ	21	Ζοροβάβελ	12	Ζοροβάβελ	+	Malkath
					13	Nedabijah
13	Σαλαθιήλ	Σαλαθιήλ	22	Σαλαθιήλ	14	Σαλαθιήλ
14	Ιεχωνίας	Ιεχονίας	23	Νηρί	15	Ιεχονίας
		Ιωακίμ			16	Ιωακίμ
15	Ιωσίας	Ιωσιά	24	Μελχί	17	Ιωσιά
16	Αμών	Αμών	25	Αδδί	18	Αμών
17	Μανασσής	Μανασσής	26	Κωσάμ	19	Μανασσής
18	Εζεκίας	Εζεκίας	27	Ελμωδάμ	20	Εζεκίας
19	Αχάζ	Άχαζ	28	Ηρ	21	Άχαζ
20	Ιωάθαμ	Ιωάθαμ	29	Ιωσή	22	Ιωάθαμ
21	Οζίας	Αζαρίας	30	Ελιέζερ	23	Αζαρίας
		Αμασίας			24	Αμασίας
		Ιωάς			25	Ιωάς
		Οχοζίας			26	Οχοζίας
22	Ιωράμ	Ιωράμ	31	Ιωρείμ	27	Ιωράμ
			32	Ματθάτ
			33	Λευΐ
			34	Συμεών
			35	Ιούδας
			36	Ιωσήφ
			37	Ιωνάς
23	Ιωσαφάτ	Ιωσαφάτ	38	Ελιακείμ	28	Ιωσαφάτ
24	Ασά	Ασά	39	Μελεά	29	Ασά
25	Αβιά	Αβιά	40	Μαϊνάν	30	Αβιά
26	Ροβοάμ	Ροβοάμ	41	Ματταθά	31	Ροβοάμ
27	Σολομών	Σολομών	42	Νάθαν	32	Σολομών
28	Δαβίδ	Δαβίδ	43	Δαβίδ	33	Δαβίδ

ΠΕΡΙΕΧΟMENA Πρώτες Παρατηρήσεις Οι γενεαλογίες δεν είναι πλήρεις Ανδραδελφικοί Γάμοι Η μία γενεαλογία είναι της Παναγίας Τελικά;

Πρώτες Παρατηρήσεις

Όπως φαίνεται ο Ματθαίος βασίζεται αρκετά στη γενεαλογία του Α΄ Παραλειπομένων για να γράψει τη δικιά του, ενώ ο Λουκάς ουσιαστικά καθόλου. Επίσης η Σπηλιά των Θησαυρών ακολουθεί και αυτή σχεδόν πιστά το Ματθαίο, καταγράφοντας και τις μανάδες, που είναι αρκετά ιδιαίτερο, αν και σύμφωνα με την τακτική του Ματθαίου, που αναφέρει ονόματα μανάδων (μάλιστα μη εβραϊκής καταγωγής ή χαμηλής ηθικής υποστάθμης, για προφανείς συμβολικούς λόγους).

Είναι προφανές πως οι δύο ευαγγελικές γενεαλογίες διαφέρουν σημαντικότατα και αυτό είναι γνωστό από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, οπότε και ξεκίνησαν οι απολογητικές απόπειρες. Πριν όμως τις δούμε αναλυτικότερα, είναι σημαντικό να πούμε δύο λογάκια για το ρόλο που διαδραματίζουν οι γενεαλογίες στο ευρύτερο πλαίσιο των ευαγγελίων.

Το να θεωρούμε πως οι Ευαγγελιστές έκατσαν κι έγραψαν γενεαλογίες με σκοπό την ακριβή καταγραφή της γενεαλογίας του Ιησού είναι τουλάχιστον αφελές.

Κατ’αρχάς είναι φανερό πως οι γενεαλογίες είναι ελλειπείς, σίγουρα του Ματθαίου, αν όχι και του Λουκά (βλ. κόκκινα ονόματα στον πίνακα). Έπειτα είναι φανερό πως ο Ματθαίος ενδιαφέρεται περισσότερο να κάνει τον Ιησού απόγονο του Δαβίδ, σε σημείο που να χωρίζει τις γενεές σε δεκατετράδες (το 14 είναι ο λεξάριθμος του “Δαβίδ” στα Εβραϊκά דָּוִד = 4+6+4=14). Ο Λουκάς ενδιαφέρεται περισσότερο να χαράξει πορεία μεταξύ του Ιησού και του Θεού και να τονίσει τη θεϊκή φύση του. Αμφότεροι εκμεταλλεύονται τρανταχτά ονόματα της Παλαιάς Διαθήκης και αμφότεροι μοιάζει να έχουν ως κίνητρο τις φημολογίες που ήδη είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν στο Ισραήλ περί του κατά πόσον ήταν ο Ιησούς ήταν νόθος ή όχι γιος Ρωμαίου στρατιώτη (όπως σώζει ο Κέλσος στον “Αληθή Λόγο” και μας μεταφέρει ο Ωριγένης στο “Κατά Κέλσου” και όπως σώζει και το Ταλμούδ).

Σίγουρα κανέναν δεν μοιάζει να τους απασχολεί το ασχημάτιστο εκείνη την εποχή δόγμα περί παρθενογένεσης και το πώς θα περιέπλεκε τα πράγματα. Η νομική εξασφάλιση του Ιησού ως παιδιού του Ιωσήφ τους απασχολεί πολύ περισσότερο. (Η νύξη που κάνει ο Λουκάς με τον άγγελο που “εἰσελθὼν πρὸς αὐτὴν” μπορεί να θεωρηθεί αρχικό ψήγμα του δόγματος, αλλά η έκφραση είναι κάπως προβληματική καθώς παρεμφερείς ιδιωματισμοί χρησιμοποιούνται και για σαρκική επαφή, π.χ. Γεν 6,4· Γεν 26,21.30 κ.λπ.)

Εν τέλει οι αθεϊστικές επιθέσεις κατά των γενεαλογιών του Ιησού είναι εν γένει άγονες, αφού βασίζονται και αυτές σε μια προτεσταντικά στρεβλή άποψη περί αλάθητου της Βίβλου. Δυστυχώς το ίδιο ισχύει και για τις απολογητικές απόπειρες να διασωθεί η ιστορικότητα των γενεαλογιών πάσι θυσία (λες και η πίστη του κάθε Χριστιανού βασίζεται σε δυο λίστες που κατά πάσα πιθανότητα ούτε έχει διαβάσει ποτέ του). Εν πάσι περιπτώσει, οι κυριότερες απολογητικές απόπειρες είναι οι ακόλουθες:

▲

Οι γενεαλογίες δεν είναι πλήρεις

Ξεκινώ με αυτή την απολογητική γραμμή που είναι εν μέρει ορθή. Ότι δηλαδή οι γενεαλογίες δεν είναι πλήρεις, αλλά αλληλοσυμπληρώνονται.

Ο Ματθαίος στην προσπάθειά του να δημιουργήσει 14άδες, παραλείπει κάποια ονόματα, ειδικά βασιλέων που θεωρούνται κακοί, (ο Οχοζίας, ο Ιωάς, ο Αμασίας και ο Ιωακίμ). Παραδόξως αφήνει τον Μανασσή, που επανέφερε την ειδωλολατρεία και έκανε φιλέ μινιόν τον Ησαΐα (αλλά υποτίθεται πως μετανόησε στο τέλος, οπότε ίσως το όνομα παραμένει για να τονιστεί η άφεση αμαρτιών) Τα ίδια ονόματα παραλείπει και ο Λουκάς.

Δυστυχώς, η άποψη ότι οι γεναλογίες αλληλοσυμπληρώνονται είναι μάλλον παρατραβηγμένη. Από τον Δαβίδ μέχρι τον Ιησού και οι δύο οι γενεαλογίες περιέχουν (μαζί με τα 4 ονόματα που λείπουν) ένα σύνολο 61 ονομάτων. Μετρώντας τον Δαβίδ από το 1000 π.Χ., αυτό μας βγάζει μια διάρκεια γενεάς 16 ετών, υπερβολικά μικρή. Το παράδοξο είναι ότι αυτούσια η γενεαλογία του Λουκά, με 43 ονόματα, παράγει μια γενεά 23 ετών, σχεδόν στην ιδανική διάρκεια, οπότε η άποψη ότι η γενεαλογία του Λουκά είναι ελλιπής δεν είναι ακριβώς εύλογη. Αν μάλιστα συμπεριλάβουμε και τα 4 σβησμένα ονόματα των “κακών” βασιλιάδων, τότε η διάρκεια της γενεάς πέφτει στο 21. Αν τέλος βάλουμε και τα ονόματα από το Α΄ Παραλειπομένων μεταξύ Ιωανάν και Ζοροβαβέλ, που παραλείπει ο Λουκάς, τότε πέφτουμε στα 19 έτη κατά μέσο όρο.

Το πρόβλημα περιπλέκεται αν αναλογιστούμε πως ο Ματθαίος τοποθετεί 14 γενεές από την επιστροφή από τη Βαβυλώνια Αιχμαλωσία μέχρι τον Ιησού. Θεωρώντας το τέλος της Αιχμαλωσίας όταν ο Ζοροβαβέλ επέστρεψε στο Ισραήλ και ξεκίνησε το χτίσιμο του νέου Ναού στα 515 π.Χ., αυτό μας βγάζει το εξωφρενικό νούμερο των 36 ετών ανά γενεά. Ομοίως τραβηγμένο είναι και το νούμερο από τον Δαβίδ μέχρι την Αιχμαλωσία, (1000 ως 600 π.Χ.) που παράγει γενεά 29 ετών. Πρόβλημα στην αρίθμηση δεν υπάρχει πάντως, καθώς η Βαβυλώνια Αιχμαλωσία ξεκινά περίπου την περίοδο του Ιεχωνία (#14).

Το όλο ζήτημα μας οδηγεί στην επόμενη απολογητική γραμμή.

▲

Ανδραδελφικοί Γάμοι

Η θεωρία αυτή βασίζεται στην οδηγία του μωσαϊκού νόμου που εμφανίζεται στο Δευτ 25,5-10:

 

5 Ἐὰν δὲ κατοικῶσιν ἀδελφοὶ ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ ἀποθάνῃ εἷς ἐξ αὐτῶν,σπέρμα δὲ μὴ ᾗ αὐτῷ, οὐκ ἔσται ἡ γυνὴ τοῦ τεθνηκότος ἔξω ἀνδρὶ μὴ ἐγγίζοντι· ὁ ἀδελφὸς τοῦ ἀνδρὸς αὐτῆς εἰσελεύσεται πρὸς αὐτὴν καὶ λήψεται αὐτὴν ἑαυτῷ γυναῖκα καὶ συνοικήσει αὐτῇ. 6 καὶ ἔσται τὸ παιδίον, ὃ ἐὰν τέκῃ, κατασταθήσεται ἐκ τοῦ ὀνόματος τοῦ τετελευτηκότος, καὶ οὐκ ἐξαλειφθήσεται τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐξ Ἰσραήλ. 7 ἐὰν δὲ μὴ βούληται ὁ ἄνθρωπος λαβεῖν τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ, καὶ ἀναβήσεται ἡ γυνὴ ἐπὶ τὴν πύλην ἐπὶ τὴν γερουσίαν καὶ ἐρεῖ· οὐ θέλει ὁ ἀδελφὸς τοῦ ἀνδρός μου ἀναστῆσαι τὸ ὄνομα τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ ἐν Ἰσραήλ, οὐκ ἠθέλησεν ὁ ἀδελφὸς τοῦ ἀνδρός μου. 8 καὶ καλέσουσιν αὐτὸν ἡ γερουσία τῆς πόλεως αὐτοῦ καὶ ἐροῦσιν αὐτῷ, καὶ στὰς εἴπῃ· οὐ βούλομαι λαβεῖν αὐτήν· 9 καὶ προσελθοῦσα ἡ γυνὴ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ ἔναντι τῆς γερουσίας καὶ ὑπολύσει τὸ ὑπόδημα αὐτοῦ τὸ ἓν ἀπὸ τοῦ ποδὸς αὐτοῦ καὶ ἐμπτύσεται κατὰ πρόσωπον αὐτοῦ καὶ ἀποκριθεῖσα ἐρεῖ· οὕτω ποιήσουσι τῷ ἀνθρώπῳ, ὃς οὐκ οἰκοδομήσει τὸν οἶκον τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ ἐν Ἰσραήλ· 10 καὶ κληθήσεται τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐν Ἰσραὴλ Οἶκος τοῦ ὑπολυθέντος τὸ ὑπόδημα.

Κοινώς, αν κάποιος άνδρας πέθαινε χωρίς να κάνει παιδί, ο αδελφός του μπορούσε να κάνει εκείνος παιδί με τη χήρα, αλλά το παιδί θεωρούνταν του νεκρού αδελφού με όλα τα νομικά δικαιώματα ως τέκνο του θανόντος. Αν και αυτό συνέβαινε αυτόματα, αυτός ο “γάμος” (στα εβραϊκά “yibbum”) μπορούσε να αρθεί και η γυναίκα να παντρευτεί κάποιον άλλον μετά την περιγραφόμενη τελετή αποκύρηξης (halizah). Οι περιορισμοί ήταν ότι ο θανών δεν έπρεπε να έχει καθόλου παιδιά και ο αδελφός έπρεπε να είναι από τον ίδιο πατέρα.

Οπότε η θεωρία είναι πως η μία λίστα περιλαμβάνει τους βιολογικούς πατέρες, ενώ η άλλη τους πεθαμένους συζύγους των μανάδων που αργότερα γονιμοποιήθηκαν από τους αδελφούς της πρώτης λίστας. π.χ. στο #3, ο Ιακώβ πέθανε και ο Ηλί (ο αδελφός του) γονιμοποίησε τη γυναίκα του η οποία γέννησε τον Ιωσήφ ή το αντίθετο.

Η θεωρία αυτή δημιουργεί επιπλέον προβλήματα, καθώς η διάρκεια γενεάς παραμένει χαμηλή στα 19 έτη. Κατ’ αρχάς δεν είναι ιδιαίτερα πιστευτό ότι από τη γεναλογική γραμμή μεταξύ Ιησού και Δαβίδ μονάχα 6 άτομα έζησαν αρκετά για να παντρευτούν και να κάνουν και οι ίδιοι ένα παιδί (μόνο το 16%· πολύ γκαντέμικο σόι). Κατά δεύτερον, δεν υπάρχουν θετικά στοιχεία για αυτή τη θεωρία, επειδή σχεδόν για όλα τα άτομα στις γενεαλογίες δεν είναι γνωστό απολύτως τίποτα. Οπότε είναι μια απλή υπόθεση χωρίς ψήγμα απόδειξης και με προϋποτιθέμενη την ορθότητα της Βίβλου.

Το πρόβλημα εδώ είναι ότι, πέρα από τις γενεές, η σχέση Ιησού και Δαβίδ δημιουργείται με νομικιστικό τερτίπι και ο Ιησούς δεν είναι άμεσος απόγονος του Δαβίδ. Επιπλέον υπάρχει και το πρόβλημα ότι ο Ιωσήφ ήταν απλά θετός πατέρας του Ιησού, οπότε η σχέση συγγένειας με τον Δαβίδ δεν είναι βιολογική, ἐκ σπέρματος Δαυῒδ κατὰ σάρκα, όπως θέλει ο Παύλος στο Ρωμ 1,3. Αυτό οδήγησε κάποιους να εκφράσουν την ακόλουθη άποψη:

▲

Η μία γενεαλογία είναι της Παναγίας

Η θεωρία αυτή εδράζεται αποκλειστικά στην επιθυμία των θεολόγων ο Ιησούς να έχει άμεση καταγωγή από τον Δαβίδ.

Για την Ορθόδοξη παράδοση η υπόθεση αυτή είναι απορριπτέα. Οι γονείς της Μαρίας έχουν γνωστά ονόματα, είναι αγιοποιημένοι και το θέμα θεωρείται λήξαν. Τον πατέρα της Μαρίας τον έλεγαν Ιωακείμ, ούτε Ηλί, ούτε Ιακώβ (παραδόξως, βάσει του αιρετικού κατά τα άλλα Πρωτευαγγελίου του Ιακώβου). Παραμένει το ερώτημα αν η Παναγία καταγόταν από τον Δαβίδ.

Άγνωστο. Ξέρουμε πως το σόι της ήταν από ιερατική οικογένεια, Λευίτες, και όχι από τη φυλή του Ιούδα, όπως ο Δαβίδ. Ξέρουμε επίσης πως ο Γαβριήλ θεωρεί τον Δαβίδ πατέρα του Ιησού, όπως αναφέρεται στο Λκ 1,32. Αυτά. Η μετέπειτα χριστιανική απολογητική έπλασε μια καταγωγή της Μαρίας από τον Δαβίδ απλά με θεολογικά κριτήρια και χωρίς περαιτέρω αποδείξεις. Και η ΟΟΔΕ αναφέρει πως η πληροφορία για την καταγωγή της Παναγίας από τον Δαβίδ διασώζεται στους πατέρες, αλλά δεν αναφέρεται σε ποιους και είναι ούτως ή άλλως αδιάφορο.*

Φυσικά έρχεται και η ερώτηση, γιατί η Μαρία δεν αναφέρεται στην γενεαλογία. Η συνήθης απάντηση είναι ότι οι γυναίκες δεν καταγράφονταν στους γενεαλογικούς πίνακες των Εβραίων. Νομικιστική απάντηση και ελλιπής. Ο Λουκάς ούτε Εβραίος ήταν, ούτε έγραφε για εβραϊκό κοινό. Δεν είχε καμία υποχρέωση να ακολουθήσει τα εβραϊκά έθιμα ως προς αυτή τη λεπτομέρεια.

Σε αντίθεση με άλλες αποληγητικές προσπάθειες, αυτή είναι η πιο οφθαλμοφανώς τρύπια.

---

*ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 10.09.2015: Σε συζήτηση με αναγνώστη στα σχόλια, μου επεσήμανε δύο σημεία της πατερικής γραμματείας όπου διαφαίνεται η από νωρίς παράδοση της καταγωγής της Παναγίας από τη γενιά του Δαβίδ.

Το ένα είναι από την Προς Εφεσίους επιστολή του Ιγνατίου του Θεοφόρου, το οποίο όμως είναι αρκετά ασαφές (και εύκολο στην παρανόηση με ελλιπή γνώση σύνταξης): “Ὁ γὰρ Θεὸς ἡμῶν Ἰησοῦς ὁ Χριστὸς ἐκυοφορήθη· ὑπὸ Μαρίας κατ’ οἰκονομίαν Θεοῦ ἐκ σπέρματος μὲν Δαυείδ, πνεύματος δὲ ἁγίου· ὃς ἐγεννήθη καὶ ἐβαπτίσθη, ἵνα τῷ πάθει τὸ ὕδωρ καθαρίσῃ.”

Το δεύτερο, που είναι και σαφέστερο, του Αγίου Ιουστίνου: “Ἀπεκάλυψεν οὖν ἡμῖν πάντα ὅσα καὶ ἀπὸ τῶν γραφῶν διὰ τῆς χάριτος αὐτοῦ νενοήκαμεν, γνόντες αὐτὸν πρωτότοκον μὲν τοῦ θεοῦ καὶ πρὸ πάντων τῶν κτισμάτων, καὶ τῶν πατριαρχῶν υἱόν, ἐπειδή, διὰ τῆς ἀπὸ γένους αὐτῶν παρθένου σαρκοποιηθείς, καὶ ἄνθρωπος ἀειδής, ἄτιμος καὶ παθητὸς ὑπέμεινε γενέσθαι […] υἱὸν οὖν ἀνθρώπου ἑαυτὸν ἔλεγεν, ἤτοι ἀπὸ τῆς γεννήσεως τῆς διὰ παρθένου, ἥτις ἦν, ὡς ἔφην, ἀπὸ τοῦ Δαυεὶδ καὶ Ἰακὼβ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἀβραὰμ γένους, ἢ διὰ τὸ εἶναι αὐτὸν τὸν Ἀβραὰμ πατέρα καὶ τούτων τῶν κατηριθμημένων, ἐξ ὧν κατάγει ἡ Μαρία τὸ γένος”

Οπότε φαίνεται πως η παράδοση της δαβιδικής καταγωγής της Παναγίας είχε ξεκινήσει από νωρίς (πιθανώς για να καλύψει την προφητική ανάγκη δαβιδικής καταγωγής του Μεσσία απουσία βιολογικού πατέρα).

▲

Τελικά;

Το διά ταύτα: ένας σοβαρός μελετητής της Βίβλου θα πρέπει να πάρει απόφαση ότι εν τέλει οι Ευαγγελιστές δεν κατέγραψαν γενεαλογίες με σκοπό να μεταφέρουν την ορθή, ακριβή γενεαλογία του Ιησού. Τα κίνητρά τους ήταν θεολογικά και δογματικά. Θέλανε να αποδείξουν μια σχέση του Ιησού με το Δαβίδ για να εμφανιστεί εκπληρωμένη η προφητεία που θέλει τον Μεσσία να κατάγεται από το Δαβίδ και θέλανε σίγουρα να κλείσουν τα στόματα όσων διέδιδαν πως ο Ιησούς ήταν νόθος. Ο δε Ματθαίος μεταφέρει και ψήγματα αποδοχής για αμαρτωλούς και Εθνικούς, καταγράφοντας ονόματα γυναικών μη εβραϊκής καταγωγής και που δεν ήταν υποδείγματα ηθικής (όπως προαναφέραμε). Η δε αριθμολογική προσέγγιση τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Δεν θεωρώ πως ενδιέφερε οποιονδήποτε από τους δύο αν η γενεαλογία ήταν έστω και λίγο σωστή.

▲

Οι απολογητές μπορούν να πιστεύουν ό,τι θέλουν, αλλά δεν νομίζω πως έχουν βάση για να κατηγορούν τρίτους για κακοπιστία και υπερσκεπτικισμό για αυτό το συγκεκριμένο θέμα. Η τακτική της εκκίνησης βάσει του αλάθητου της Βίβλου προφανώς μπορεί να πείσει μόνο κάποιον που ήδη τη δέχεται… προφανώς.

Ασχέτως, Καλά Χριστούγεννα να περάσετε σήμερα, καλοφάγωτη η γαλοπούλα και το γουρουνόπουλο και τα λέμε πλέον από το νέο έτος.

Advertisement