|
Politics is the Mind-Killer
18.02.2007 © Eliezer Yudkowsky |
Ο κόσμος χαζεύει όταν πιάνει την κουβέντα περί πολιτικής. Τα εξελικτικά αίτια γι’αυτό είναι τόσο προφανή που δεν απαιτείται και πολύ ανάλυση: στο περιβάλλον των προγόνων μας, η πολιτική ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Και σεξ και πλούτου και συμμαχιών και φήμης… Όταν σήμερα πιάνουμε την κουβέντα για τον αν “εμείς” θα έπρεπε να αυξήσουμε τον ελάχιστο μισθό, παίζουμε σε μια σύγχρονη απόδοση του προγονικού περιβάλλοντος, όταν το να είσαι στη λάθος μεριά της συζήτησης μπορούσε να σου στοιχίσει τη ζωή. Το να είσαι στη σωστή μεριά της συζήτησης ίσως επιτρέψει σε εσένα να σκοτώσεις έναν μισητό αντίπαλο!
Αν θέλεις να κάνεις μια δήλωση περί επιστήμης ή λογικής, η συμβουλή μου είναι να μην επιλέξεις ένα πεδίο που εμπλέκεται με την τρέχουσα πολιτική, ει δυνατόν. Αν αυτό που θες να πεις είναι αμειγώς περί πολιτικής, τότε μίλα καλύτερα για τον Λουδοβίκο ΙΣΤ΄ κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. Η πολιτική είναι σημαντικότατο πεδίο στο οποίο πρέπει να εφαρμόζουμε τη λογική μας —αλλά είναι χάλια πεδίο για να μάθουμε λογική ή να συζητήσουμε περί λογικής, εκτός κι αν όλοι οι συνομιλητές μας είναι ήδη λογικοί.
Η πολιτική είναι επέκταση του πολέμου με άλλα μέσα. Τα επιχειρήματα είναι στρατιώτες. Όταν αναγνωρίσεις με ποια πλευρά είσαι, τότε πρέπει να υποστηρίξεις όλα τα επιχειρήματα εκείνης της πλευράς και να επιτεθείς σε όλα τα επιχειρήματα που μοιάζει να ευνοούν τον αντίπαλο· διαφορετικά είναι σαν να μαχαιρώνεις τους στρατιώτες σου πισώπλατα —σαν να βοηθάς τον εχθρό. Άνθρωποι που, κατά τ’άλλα, θα ήταν ψύχραιμοι και λογικοί και θα ζύγιζαν όλες τις πτυχές ενός ζητήματος στην επαγγελματική τους ζωή ως επιστήμονες, μπορούν να μεταμορφωθούν σε ζόμπι που ψέλνουν μόνο συνθήματα όταν υπάρχει ζήτημα με πράσινη ή βένετη απάντηση.
Στην Τεχνητή Νοημοσύνη, και ειδικότερα στον κλάδο της μονοτονικής λογικής, υπάρχει ένα στάνταρ πρόβλημα: “Όλοι οι Κουακέροι είναι πασιφιστές. Οι Ρεπουμπλικάνοι όλοι δεν είναι πασιφιστές. Ο Νίξον είναι Κουακέρος και Ρεπουμπλικανός. Είναι ο Νίξον πασιφιστής;”
Γιατί επέλεξα αυτό ως παράδειγμα; Για να τσιτώσω τα πολιτικά συναισθήματα των αναγνωστών και να τους αποσπάσω την προσοχή από το βασικό ερώτημα; Για να κάνω τους Ρεπουμπλικανούς να νιώσουν άβολα στα μαθήματα ΤΝ και να τους αποθαρρύνω να εισέλθουν στον κλάδο; (Και πριν ρωτήσει κανείς, όχι, δεν είμαι Ρεπουμπλικανός. Ούτε Δημοκρατικός.)
Γιατί να επιλέξεις κανείς ένα τόσο αποπροσανατολιστικό παράδειγμα μονοτονικής λογικής; Ίσως επειδή ο συγγραφέας δεν μπορούσε να αντισταθεί να χώσει μια γερή, ύπουλη γροθιά στους μισητούς Πράσινους. Είναι πολύ ωραίο αίσθημα να ρίχνεις μια γερή γροθιά· είναι σαν να προσπαθείς να αντισταθείς σε μια σοκολατένια παστούλα.
Όπως και με τις παστούλες, ό,τι είναι ωραίο, δεν σημαίνει πως είναι και καλό. Και σίγουρα δεν είναι καλό για τους καημένους τους αναγνώστες που πρέπει να διαβάσουν όλα τα θυμωμένα σχόλια που προκάλεσε η ανάρτησή στο μπλογκ σου.
Δεν λέω πως η ιστοσελίδα “Overcoming Bias” θα πρέπει να είναι απολιτίκ, ή πως θα πρέπει να υιοθετεί την πολιτική της Ουδέτερης Οπτικής της Wikipedia. Αλλά προσπαθήστε να αποφεύγετε να ρίχνετε αυτές τις ωραίες, γερές γροθιές, αν μπορείτε. Αν το θέμα σας είναι η προσπάθεια απαγόρευσης της διδασκαλίας της εξέλιξης στο σχολείο, τότε μιλήστε ελεύθερα περί πολιτικής, αλλά μην κατηγορείτε ολόκληρο το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα· κάποιοι αναγνώστες σας μπορεί να είναι Ρεπουμπλικανοί που θεωρούν πως το πρόβλημα το δημιουργούν μερικοί παρείσακτοι και όχι όλο το κόμμα. Όπως και με την πολιτική της Ουδέτερης Οπτικής της Wikipedia, δεν έχει σημασία αν (νομίζεις) το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα πράγματι φταίει. Είναι απλά καλύτερο για την πνευματική ανάπτυξη της κοινότητας να συζητηθεί το θέμα χωρίς την επίκληση έγχρωμης πολιτικής.
On the way to Ithaca 
Τα σχόλιά σας είναι ευπρόσδεκτα / Your comments are welcome