“Τα κορίτσια με τα μαύρα” τσαντίζουν τους μητροπολίτες σε Ξάνθη και Πάτρα (πρωτότυπον!)

Τι πρωτότυπο! Η Εκκλησία προσπαθεί να βάλει χέρι στο τι μπορεί να παρακολουθήσει το ελληνικά θεατρόφιλο κοινό.

Μετά την αποτυχία του Μητροπολίτη Ξάνθης και Περιθεωρίου, Μιχαήλ Καλαφάτη, να μπλοκάρει το ανέβασμα του έργου στην πόλη της Ξάνθης μέσα στον Αύγουστο (μπορείτε να διαβάσετε την ανακοίνωση εδώ) σειρά είχε τις προάλλες η Πάτρα.

Ο Μητροπολίτης Πατρών, Χρυσόστομος Σκλήφας, φαίνεται πως κατάφερε να πιέσει αρκετά το Δημοτικό Συμβούλιο της Πάτρας, ώστε αφαιρεθεί η παράσταση “Τα Κορίτσια με τα μαύρα” των Αλέξανδρου Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου από το πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας 2011 και την αιγίδα του Δήμου Πατρών (εδώ η είδηση στο thebest.gr), ενώ φέρεται πως σχεδιάζονταν και διαμαρτυρίες. Εκδόθηκε σκληρότατη επιστολή-απάντηση των Ρήγα-Αποστόλου, ενώ κατετέθη και εξώδικο διότι απ’ό,τι φαίνεται παραβιάστηκε και κάποιο συμβόλαιο που είχε υπογραφεί. Τελικά η παράσταση ανέβηκε χωρίς την αιγίδα του Δήμου Πατρών το Σαββατοκύριακο 3 και 4 Σεπτεμβρίου στο Αρχαίο Ωδείο, ενώ μια μέρα πριν ο Αλέξανδρος Ρήγας κατέβασε μερικά καντήλια ακόμα. Η όλη δημοσιότητα βέβαια δεν τους χάλασε διότι το ωδείο ήταν εν τέλει κατάμεστο. Οι θεατές προφανώς δεν ήταν Αληθινοί Χριστιανοί™.

Είναι πρόβλημα ένας μητροπολίτης να βγάλει μια ανακοίνωση προς τους πιστούς για να αποφύγουν μια παράσταση; ΟΧΙ. Είναι πρόβλημα να επηρεάζει ή/και να απειλεί εμμέσως ή αμέσως ένα δημοτικό συμβούλιο για να περάσει την ατζέντα του; ΝΑΙ. Είναι πρόβλημα να θες να είσαι υπεράνω κριτικής; ΟΧΙ Είναι πρόβλημα να θες να είσαι υπεράνω κριτικής και να ζητάς νομιμοποίηση από εκλεγμένους εκπροσώπους; ΝΑΙ (και ενδεχομένως να διαπράττεις και το θανάσιμο αμάρτημα της υπεροψίας και στις δύο περιπτώσεις). Και κάποιοι το βλέπουν όλο αυτό πολύ πιο καχύποπτα από εμένα.

Όποιος δε θέλει να πάει να δει την παράσταση, να μην πάει. Όπως φαίνεται και από την αφίσα της παράστασης, είναι προφανέστατο πως θα υπάρχει κάποιο είδος θρησκευτικής σάτιρας. Και δεν είναι στο χέρι καμιάς μητρόπολης να μας ορίσει τι είναι τέχνη και τι όχι. Χώρια ότι άμα δείτε, ο μοναχισμός αναφέρεται συχνά και στην ανακοίνωση της Μητρόπολης Ξάνθς και σε φιλικά προσκείμενες ιστοσελίδες ως “ιερο και όσιο”. Δυστυχώς στη συνείδηση των Ελλήνων ο μοναχισμός δεν είναι ιερό και όσιο. Οι Έλληνες κατεβάζανε καντήλια στον Εφραίμ πέρυσι, βγάζουν καντήλες στην ιδέα ότι τα παιδιά τους πάνε να μονάσουνε και πιάνουν τ’αρχίδια τους όταν δουν καλόγερο ή παπά στο δρόμο… το οποίο εν μέρει εξηγεί και την τρομερή επιτυχία της παράστασης (και δεν είμαι καν σίγουρος ότι μετράει ως ιερό και όσιο και δογματικά, όχι ότι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για το μέσο Έλληνα).

Ο Έλληνας ξέρει πως χρειάζεται κόπος και επιμονή για να μονάσει κανείς (γι’αυτό και σέβονται όσους θεωρούν καλούς μοναχούς) και ως επί το πλείστον θεωρεί το μοναχισμό σημαντικό στοιχείο της Ορθόδοξης παράδοσης, όμως ξέρει πως στα μοναστήρια γίνονται και έκτροπα (μέχρι και του πικάντικου είδους) και ενδόμυχα συνειδητοποιεί πως ο μοναχισμός δεν είναι φυσιολογικός (εξ ου και η… συγκράτηση του όσχεου στη θέα καλόγερου). Το bottom line είναι πως ο Έλληνας, ειδικά από την Τουρκοκρατία και δώθε, πάντα έβαζε στο στόχαστρο της λοιδορίας τους λειτουργούς της θρησκείας και ποτέ δε μπέρδευε τα θεία με τους παπάδες.

Αν οι μητροπολίτες ζορίζονται από αυτό και δεν τους αρέσει αυτή η ελληνικότατη παράδοση, τολμώ να τους προτείνω ξυδάκι (και για όποιον του περισσεύουν, υπάρχει και το μπαλσάμικο).