Φόβος και Μίσος και μια ανθρώπινη ιστορία

Στο ιστολόγιο “Common Sense Atheism” του Luke Muehlhauser εμφανίστηκε η παρακάτω ανθρώπινη ιστορία για ένα ζευγάρι Μουσουλμάνων και των παιδιών τους στη Νέα Υόρκη. Ολόκληρη η ιστορία σε ηχητικό αρχείο υπάρχει εδώ μετά το 7’15” (πατήστε στο “Play Episode”). Η παρακάτω ιστορία είναι συμπυκνωμένη.

Ο Luke τη χρησιμοποιεί για να απολογηθεί στους Μουσουλμάνους για τη μονόπλευρη (=αρνητική) παρουσίαση του Ισλάμ από το ιστολόγιό του. Εγώ την παραθέτω ως τροφή για σκέψη για τη δική μας κοινωνία, το φόβο του διαφορετικού, τις δεκαετίες συσσωρευμένης προκατάληψης και ως καθυστερημένη συμμετοχή στην παγκόσμια ημέρα κατά του φόβου. Γιατί το φόβο και τα θλιβερά του αποτελέσματα πρέπει να τα θυμόμαστε και πέρα από την 7η Φεβρουαρίου.

 

Η Σέρρυ, μια Μουσουλμάνα γεννημένη και μεγαλωμένη στις ΗΠΑ συνάντησε το σύζυγό της στη Δυτική Όχθη. Ήταν ευγενικός και με χιούμορ και γρήγορα γίναμε αδελφές-ψυχές, που λέμε. Παντρεύτηκαν και πήραν ένα σπίτι στη Νέα Υόρκη για να αποφύγουν το χάος που είχε βιώσει ο άντρας της στη Δυτική Όχθη. Κάνανε παιδιά, μετακόμισαν στα προάστια και ήταν πάρα πολύ ευτυχισμένοι.

Ήταν επίσης και πολύ αφομοιωμένοι στην αμερικανική κοινωνία. Δεν είχαν Μουσουλμάνους φίλους και δεν υπήρχε τζαμί κοντά στο σπίτι τους. Ήταν πολύ δημοφιλείς στους φίλους τους, ενδεχομένως επειδή η Σέρρυ και η κόρη της, η Χλόη (12 ετών τότε) ήταν πολύ εμφανίσιμες. Η Χλόη και οι φίλες της συχνά πήγαιναν ο ένας στο σπίτι του άλλης και μιλάγανε πολύ για άλογα. Οι φίλες της ξέρανε ότι ήταν Μουσουλμάνα, αλλά προφανώς δεν τους ένοιαζε.

Και μετά συνέβησαν τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου.

Η Σέρρυ, που φοράει μαντήλα, παρατήρησε πως οι οδηγοί στο δρόμο της κάναν κωλοδάχτυλο. Συνήθως τους έκανε το σήμα της ειρήνης και έφευγε. Ένα πρωί βρήκε το παρμπρίζ του αυτοκινήτου της σπασμένο και ένα σημείωμα που έλεγε να φύγει από τη χώρα.

Στην Δ’ Δημοτικού που πήγαινε η Χλόη, ο δάσκαλος έδωσε σε όλους στην τάξη να διαβάσουν ένα μικρό βιβλίο για την τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου. Έλεγε πως οι Μουσουλμάνοι μισούν τους Χριστιανούς. Ότι οι Μουσουλμάνοι μισούν τους Αμερικάνους. Ότι οι Μουσουλμάνοι πιστεύουν πως όποιος δεν είναι Μουσουλμάνος είναι σατανικός. Και πως το Κοράνι διδάσκει τον πόλεμο και το μίσος.

Μετά από αυτό όλοι οι συμμαθητές της Χλόης την κοιτάζανε κάθε φορά που ο δάσκαλος έλεγε τη λέξη “Μουσουλμάνος”. Τη ρωτάγανε “Είσαι και εσύ μια από αυτούς τους κακούς Μουσουλμάνους, ε;”

Η Σέρρυ πήγε στο διευθυντή, που είπε πως την κατανοούσε, αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, αφού το βιβλίο είχε σταλεί από το τοπικό γραφείο Παιδείας. Η Σέρρυ μίλησε και στο δάσκαλο για το βιβλίο, αλλά ο δάσκαλος δεν μπορούσε να καταλάβει ποιο ήταν το πρόβλημα.

Κάθε μέρα οι συμμαθητές της Χλόης τη φωνάζανε “χαμένη Μουσουλμάνα” και “Οσάμα” και λέγανε πως μάλλον ήταν συγγενής του Οσάμα Μπιν Λάντεν. Μετά βίας μπόρεσε να πείσεις τις καλύτερες φίλες της, που λέγανε “Αφού το λες εσύ, σε πιστεύουμε, αλλά είναι γραμμένο σε βιβλίο, άρα πρέπει να είναι αλήθεια”.

Σύντομα η Χλόη δεν μπορούσε να αντέξει άλλο και αποκήρυξε το Ισλάμ για να σταματήσει ο κόσμος να τη μισεί. Η Σέρρυ αναστατώθηκε, αφού βρίσκει πολύ παρήγορη την πίστη στο Θεό, αλλά ούτε αυτή, ούτε ο άντρας της θέλανε να επιβάλουνε το Ισλάμ στην κόρη τους. Οι ίδιοι δε γίνανε ακόμα πιο διακριτικοί με την άσκηση της πίστη τους.

Κοντά στα Χριστούγεννα ο δάσκαλος της Χλόης είπε στην τάξη πως το αίμα του Χριστού μπορούσε να τους σώσει και χωρίς αυτό θα πηγαίνανε στην Κόλαση. Τώρα τα άλλα παιδιά κοροϊδεύανε τη Χλόη πως θα πήγαινε στην Κόλαση και η Χλόη άρχισε να ανησυχεί πως αυτή και η οικογένειά της θα καίγονταν αιώνια στο πυρ το εξώτερο. Για βδομάδες η σκέψη της είχε κολλήσει σ’αυτό. Αρρώστησε από τη στεναχώρια της και αρνούνταν να πάει στο σχολείο για αρκετές μέρες.

Στη μέση της χρονιάς ο δάσκαλος είπε στη Χλόη πως θα πρέπει να μεταφερθεί σε άλλο τμήμα. Η Χλόη ήθελε να μείνει γιατί όλες της οι φίλες ήταν εκεί, αλλά ο δάσκαλος επέμενε. Κάποια παιδιά στην τάξη της είπαν “Άντε χάσου, χαμένη Μουσουλμάνα! Δε σε θέλουμε εδώ!” Ο δάσκαλος δεν είπε τίποτα.

Γύρισε στο σπίτι, πήγε κατ’ευθείαν στο κρεβάτι της και έμεινε σπίτι την επόμενη μέρα. Οι φίλες της την πήραν τηλέφωνο και της είπαν πως τους έλειπε, οπότε πήγε σχολείο την επομένη, αλλά με το γύρισε οι συμμαθητές της τής είπαν “Γιατί είσαι εδώ, χαμένη Μουσουλμάνα; Ο δάσκαλος σου είπε να φύγεις!”

Η Χλόη γύρισε σπίτι και έκλαιγε στο κρεββάτι της για πέντε μέρες. Κόντευε να σκάσει από τους λυγμούς.

Τώρα άρχισαν να παρενοχλούνται και οι άλλες κόρες της Σέρρυ. Μία έφαγε μπουνιά στο πρόσωπο. Στο μεσημεριανό διάλειμμα τα παιδιά κάνενα πως δήθεν κατεβάζαν τα φερμουάρ του παντελονιού τους και λέγανε “Πάμε όλοι να την κατουρήσουμε”.

O άντρας της Σέρρυ άλλαξε εντελώς. Έπαθε κατάθλιψη από το μαρτύριο των παιδιών· σταμάτησε ακόμα και να γελάει. Ήθελε να μετακομίσουν όλοι πίσω στην Παλαιστίνη, παρά τα εκεί προβλήματα. Η Σέρρυ ήθελε να μείνουν στην Αμερική.

Η Χλόη υποχρεώθηκε να αλλάξει τμήμα, αλλά όταν συνάντησε στο διάδρομο την καλύτερη φίλη της -τη μόνη που της είχε απομείνει- και την χαιρέτησε, εκείνη της γύρισε την πλάτη. Όλοι είχαν στραφεί εναντίον της. Η Χλόη παράτησε το σχολείο και άρχισε να κάνει μαθήματα κατ’οίκον.

Η Σέρρυ μετέφερε τα άλλα παιδιά της σε διαφορετικό σχολείο. Ο άντρας της εξακολουθούσε να θέλει να επιστρέψει στη Δυτική Όχθη. Η Σέρρυ δεν μπορούσε να το κάνει. Ο άντρας της την εγκατέλειψε.

Από το 2006 η Σέρρυ μένει σε ένα μικρό διαμέρισμα με τα 5 παιδιά της. Δούλευε πλήρες ωράριο για πάνω από μια δεκαετία, αλλά τώρα πρέπει να κάνει δυο δουλειές και πηγαίνει σχολείο το βράδυ. Ως εκ τούτου σπάνια βλέπει τα παιδιά της. Έβαλε ένα γραμματοκιβώτιο στην κουζίνα και ζήτησε από τα παιδιά της να γράφουν γράμματα με την καθημερινή τους ζωή, πώς πέρασαν τη μέρα τους κ.λπ. Αργά το βράδυ, ενώ τα παιδιά κοιμούνται, διαβάζει τα γράμματα στο κρεββάτι της, γελώντας και κλαίγοντας.