Εταιρία: Dimension Films Σκηνοθεσία: Kurt Wimmer Σενάριο: Kurt Wimmer Πρεμιέρα: 26 Φεβρουαρίου 2003 Πρωταγωνιστούν: Βραβεία: Υποψήφια βραβείου χορογραφίας μάχης (Αμερικανικά Βραβεία Χορογραφίας) και Παρεξηγημένης Ταινίας (Κριτικοί Κινηματογράφου Φοίνιξ) |
Σύνοψη: Ένα φασιστικό, δυστοπικό μέλλον, όπου το συναίσθημα απαγορεύεται και καταπνίγεται με φαρμακευτικές ουσίες και μας παρουσιάζεται κάτι που οι περισσότεροι γνωρίζουμε: ότι το πιο επικίνδυνο χαρακτηριστικό μας είναι αυτό που μας κάνει ανθρώπους. Μια παρεξηγημένη ταινία, όπου ο σεναριογράφος θεώρησε σκόπιμο να κρύψει το βαθύτερο νόημα της ταινίας με άφθονη χολυγουντιανή δράση.
Το είδα δει παλιά, πολύ καλή ταινία και δεν ακούστηκε καθόλου (ή τουλάχιστον εγώ δεν την είχα ακούσει καθόλου, τυχαία την είδα).
Όντως την έφαγε η αφάνεια αυτή την ταινία. Εντυπωσιάστηκα ευχάριστα όταν την είδα (περίμενα ταινία δράσης, να πω την αλήθεια) και μου προέκυψε παραλλαγή του 1984.
Έχω κι εγώ χρόνια που την είδα. Ήταν και τότε ψιλοάγνωστη, αλλά και μένα μου άρεσε πολύ. Όπως αδικημένο θεωρώ και το άλλο του Bale, το Machinist (2004).
Η αγαπημένη μου αμερικάνικη ταινία ( μακράν καλύτερη από το Matrix), βασισμένη στον οργουελικό εφιάλτη αλλά με την επικουρία των πολεμικών τεχνών κάποιες στιγμές ξεχνάς ότι η ταινία είναι εμπνευσμένη από το “1984” (Ο Μεγάλος Αδελφός). Το V for Vendetta και το Oldboy συμπληρώνουν την αγαπημένη μου τριάδα.