Οι προηγούμενες δύο παθήσεις επιτίθενται και οι δύο στην κοινή λογική που μας λέει ότι κάθε άνθρωπος έχει μία και ενιαία συνείδηση. Η καθαρή αμνησία εξολοθρεύει την έννοια ότι ο εαυτός είναι συνεχής στο χρόνο, πετσοκόβοντας το άτομο σε πολυάριθμους εφήμερους εαυτούς, ενώ η ρήξη μεσολοβίου δείχνει ότι ενυπάρχουν πολλές σφαίρες συνειδητότητας στο μυαλό μας, που συνήθως δεν αντιλαμβανόμαστε, αφού επικοινωνούν τέλεια μεταξύ τους. Μερικά πειράματα δείχνουν ότι αυτές οι συνειδήσεις μπορεί να έχουν και διαφορετικές επιθυμίες. Ωστόσο υπάρχει ένα σύνδρομο που καθιστά φανερό με τον πιο παράδοξο τρόπο ότι αυτές οι συνειδήσεις όχι μόνο υπάρχουν, αλλά είναι πολύ πιο σαφώς διαχωρισμένες και δε διαφέρουν μόνο ως προς την πρόσληψη αισθητηρίων ερεθισμάτων. Έχουν διαφορετικά συναισθήματα και διαφορετικές σκέψεις, όπως αποδεικνύεται από την εξωφρενική πάθηση που λέγεται "σύνδρομο ξένου χεριού".
Στην κλασσική μαύρη κωμωδία του Stanley Kubrick "Dr. Strangelove", ο κεντρικός χαρακτήρας πάσχει από μια παράξενη πάθηση· το ένα χέρι του δεν τον υπακούει. Προσπαθεί να χαιρετήσει ναζιστικά σε ακατάλληλες στιγμές ή ακόμα και να τον πνίξει και συχνά πρέπει να το ελέγξει με το άλλο του χέρι. Λένε ότι η πραγματικότητα είναι συχνά πιο παράξενη από τη φαντασία, αλλά σ’αυτή την περίπτωση είναι εξ ίσου παράξενες, αφού η ασθένεια του Dr. Strangelove υπάρχει στ’αλήθεια.
Πριν πάνω από 50 χρόνια, μια μεσόκοπη γυναίκα μπήκε στην κλινική του διάσημου για τις διαγνωστικές του ικανότητες νευρολόγου, Δρ. Kurt Goldstein. Η γυναίκα φαινόταν φυσιολογική και συζητούσε κανονικά. Δε φαινόταν να έχει τίποτα, αλλά είχε να παραπονεθεί για κάτι πολύ παράξενο. Μια στο τόσο το αριστερό της χέρι πεταγόταν στο λαιμό της και προσπαθούσε να τη στραγγαλίσει. Συχνά πάλευε μαζί του για να το ελέγξει ή και καθόταν πάνω του· τόσο αποφασισμένο ήταν να τη σκοτώσει. (Ramachandran 1998, σελ.12)
Η προφανής εξήγηση ήταν ότι το έκανε η ίδια επειδή ήταν ψυχικά ασθενής και όντως αυτή ήταν η διάγνωση πολλών άλλων γιατρών που την είχαν εξετάσει. Αλλά ο Δρ. Goldstein δε βρήκε σημάδια υστερίας ή άλλης ψυχικής ασθένειας. Πραγματικά φαινόταν ότι το αριστερό της χέρι είχε το δικό του μυαλό. Ο Goldstein πρότεινε μια ριζικά διαφορετική εξήγηση. Υπέθεσε πως το δεξί ημισφαίριο της γυναίκας (αυτό που ήλεγχε το αριστερό χέρι είχε "λανθάνουσες αυτοκτονικές τάσεις" (ibid.) Σε ένα φυσιολογικό άτομο, το αριστερό, πιο λογικό ημισφαίριο, θα κατέπνιγε αυτές τις τάσεις και δε θα τις άφηνε να εκδηλωθούν, αλλά αν η γυναίκα είχε υποστεί ρήξη μεσολοβίου, τότε αυτά τα σιγαστικά μηνύματα δε θα μπορούσαν να φτάσουν στο δεξί ημισφαίριο και να εμποδίσουν τις αυτοκαταστροφικές ορμές του.
Λίγο μετά την επίσκεψη στον Δρ. Goldsten η γυναίκα πέθανε (όχι, δε στραγγάλισε τον εαυτό της). Η νεκροψια επιβεβαίωσε τις υποψίες του. Είχε πάθει εγκεφαλικό και το μεσολόβιό της είχε πάθει ζημιά, κόβωντας την επικοινωνία μεταξύ των ημισφαιρίων και αφαιρώντας το φρένο που έβαζε το αριστερό ημισφαίριο στο δεξί.
Σήμερα έχουμε περισσότερα στοιχεία που στηρίζουν την εξήγηση του Δρ. Goldstein. Είναι γνωστό ότι το δεξί ημισφαίριο είναι υπεύθυνο για την παραγωγή αρνητικών συναισθημάτων, όπως η οργή και η λύπη. Συχνά ασθενείς με βλάβη στο δεξί ημισφάιριο χάνουν την ικανότητα να νιώσουν αυτά τα συναισθήματα και γίνονται απαράδεκτα χαρωποί και ευφορικοί (θα ασχοληθούμε με αυτή η περίπτωση αργότερα). Αν και παράδοξο, αυτό έδειξε ότι στο μυαλό της γυναίκας υπήρχαν δύο χωριστές σφαίρες συνείδησης που νιώθαν και επιθυμούσαν διαφορετικά πράγματα.
Εγείρεται άλλο ένα ερώτημα: Αν ο μισός εγκέφαλος της γυναίκας ήταν αυτοκτονικός, τι συνέβαινε με το άλλο μισό; Ποιο ήταν εκείνο το κομμάτι της που δεν ήθελε να αυτοκτονήσει και καταπολεμούσε το "δαιμονισμένο χέρι";
Η απάντηση είναι, φυσικά, το λογικό, αριστερό ημισφαίριο που, επειδή ήταν αποκομμένο, δεν επηρεαζόταν από τα αρνητικά συναισθήματα που ξερνούσε το δεξί. Μιας και το αριστερό ημισφαίριο ελέγχει τη γλώσσα, η γυναίκα μπορούσε να εκφράσει τη φρίκη της για την παράλογη συμπεριφορά του μισού της σώματος. Αλλά αυτό υπονοεί ότι αυτό που ένας φυσιολογικός άνθρωπος αναγνωρίζει ως τον "εαυτό του" είναι μόνο το αριστερό ημισφαίριο. Αυτό είναι το κομμάτι που δημιουργεί μια διήγηση και τη μεταδίδει στον έξω κόσμο. Παράλληλα, όμως, υπάρχει και άλλη μια χωριστή συνειδητότητα στο κεφάλι μας· το σιωπηλό δεξί ημισφαίριο. Επειδή δεν μπορεί να ελέγξει τη γλώσσα, δεν μπορεί να γνωστοποιήσει την παρουσία του άμεσα και ούτως ή άλλως το κάνει μέσω του αριστερού ημισφαιρίου, οπότε δεν το αντιλαμβανόμαστε ως χωριστή οντότητα. Αλλά μια ρήξη μεσολοβίου μπορεί να φέρει αυτή τη σιωπηλή παρουσία που παρακολουθεί τα πάντα στην επιφάνεια και τα αποτελέσματα μπορεί να είναι συγκλονιστικά.
Και άλλες περιπτώσεις του Συνδρόμου του Ξένου Χεριού (ΣΞΧ) στηρίζουν αυτή την εξήγηση. Αν και αυτό το σύνδρομο μπορεί να παρουσιαστεί και στα δύο χέρια, η βλάβη του μεσολοβίου παράγει σχεδόν αποκλειστικά αριστερά ξένια χέρια (η βλάβη στους μετωπικούς λοβούς μπορεί να προκαλέσει είτε αριστερό, είτε δεξί ξένο χέρι). Επιπλέον, όπως θα περίμενε κανείς, επειδή το ΣΞΧ προκαλείται από την άρση των αναστολών του πιο ευερέθιστου δεξιού ημισφαιρίου, τα ξένα χέρια σπάνια είναι ευπροσήγορα ή ευχάριστα. Συχνά συμβαίνει το αντίθετο και οι πράξεις τους κυμαίνονται από απλά παιδιάστικα κακές μέχρι και επιθετικές ή τρομακτικές. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου ένα ξένο χέρι σήκωνε το τηλέφωνο, αλλά μετά δεν άφηνε το ακουστικό, έχυνε ποτά ή και πετούσε βίαια αντικείμενα. Άλλες φορές ο ασθενής ανοίγει το συρτάρι με το ένα χέρι, ενώ το άλλο το κλείνει ή κουμπώνει το πουκάμισο με το ένα χέρι και το άλλο ξεκουμπώνει από κάτω. Σε μια περίπτωση ένα ξένο χέρι προσπάθησε να σχίσει χρήματα (Feinberg 2001, σελ.94-97).
Πιο ανησυχητικά είναι τα ξένα χέρια που είναι καθαρά βίαια. Συχνά συμβαίνουν κινήσεις στραγγαλισμού. Σε μια άλλη περίπτωση του Δρ. Michael Gazzaniga, το ένα χέρι του είχε αρπάξει τη γυναίκα του και την κουνούσε βίαια, ενώ με το άλλο ο άνθρωπος προσπαθούσε να βοηθήσει τη γυναίκα του να το ελέγξει. Σε μια άλλη περίπτωση, είχε επισκεφτεί έναν ασθενή και παίζανε μαζί στην πίσω του αυλή, πετώντας πέταλα, όταν το αριστερό χέρι του ασθενή πήρε το τσεκούρι που στηριζόταν στον τοίχο του σπιτού.
Επειδή υπήρχε η πιθανότητα να είχε τον έλεγχο το επιθετικό δεξί ημισφαίριο, έφυγα διακριτικά. Δεν ήθελα να είμαι το θύμα στη δίκη όπου η κοινωνία θα αποφάσιζε πιο ημισφαίριο να εκτελέσει.” (παρατίθεται στον Feinberg 2001, σελ.98).
Όπως σοφά παρατήρησε ο γιατρός, θα ήταν πραγματικό πρόβλημα για το ποιος θα έφταιγε, αν ο ασθενής κατάφερνε να πραγματοποιήσει το επαπειλούμενο. Αλλά το πρόβλημα δεν περιορίζεται στη δικαιοσύνη. Ο Θεός πώς θα έκρινε την περίπτωση;
Ο δυϊστής πρέπει να απαντήσει πώς όλα αυτά είναι συμβατά με την ύπαρξη ψυχής. Μήπως η ψυχή κατοικεί μόνο στο αριστερό ημισφαίριο; Τότε ποιος κατοικεί στο άλλο; Ή μήπως θα ισχυριστεί ότι η ψυχή σχίζεται στα δύο λόγω τραύματος στον υλικό εγκέφαλο;
η Ελλάδα έχει πάθει εγκεφαλικό προ πολλού….
Άσχετο με το θέμα, αλλά όχι απαραιτήτως λανθασμένο. Ίσως έχουμε λοβοτομηθεί και λιγάκι 😛
Όσον αφορά το θεό πιστεύω θα κρίνει μια περίπτωση ασθενούς(ο οποίος είχε άλλη προσωπικότητα πρίν τη εγκεφαλική βλάβη και άλλη μετά)με βάση την προσωπικότητα πριν τη βλάβη,το οποίο είναι λογικό μιας και πρίν τη βλάβη ο άνθρωπος είχε την πλήρη συνείδηση του εαυτού του,γιατί δεν είναι δυνατόν ο θεός να μην γνωρίζει τις ασθένειες του εγκεφάλου,αφού ο ίδιος τον δημιούργησε
έτσι πιστεύω θα τον κρίνει με βάση τις πράξεις του πρίν τη βλάβη του εγκεφάλου.
Α. Δημητρίου
Με αυτά που τραβάμε θα αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε αν τελικά είναι κακό η όχι να εξεγερθεί το χέρι μας λόγο αποσύνδεσης μεσολοβίου…:DDDDDDDDDD
Πάντως μια θεωρία του sperry,βασισμένη σε πειράματα που έγιναν σε υγιείς ασθενής,υποστηρίζει ότι η φυσιολογική συνείδηση είναι δυαδική,με μερικώς ξεχωριστές παράλληλες διαδικασίες στα δύο ημισφαίρια,οι οποίες κάποιες φορές πράγματι έχουν ως αποτέλεσμα ένα σημαντκό αίσθημα “διαμάχης” μέσα στο ίδιο το μυαλό του φυσιολογικού ασθενή και αυτό το αίσθημα γίνεται αντιληπτό όταν είμαστε αναποφάσιστοι η όταν καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα σε δύο αντικρουόμενες,ως προς το αποτέλεσμα που θα προκαλέσουν,σκέψεις,ενώ τις περισσότερες φορές υπάρχει συνένωση των απόψεων των δύο ημισφαιρίων σε μία ενιαία συνειδητότητα.
Σε τέστ πλευρίωσης,τα οποία αναδυκνείουν την εξειδίκευση των ημισφαιρίων σε διάφορες λειτουργίες και τα οποία χρησιμοποιούνται για ασθενής με χωρισμένο εγκέφαλο,υγιείς συμμετέχοντες(σε αυτά τα τέστ τα οποία είναι φτιαγμένα για ασθενής με αποσύνδεση ημισφαιρίων)βρέθηκε ότι συμπεριφέρονται όπως οι ασθενείς με διχασμένο εγκέφαλο,παρουσιάζοντας αυθόρμητη η δυναμική λειτουργική αποσύνδεση,δηλαδή στα πειράματα αυτά,στο μυαλό των υγιών ανθρώπων δημιουργούνταν είτε εκούσια είτε ακούσια,δύο διαφορετικές συνειδητότητες οι οποίες ήταν αντικρουόμενες,ακριβώς όπως συμβαίνει σε ασθενής με αποσύνδεση ημισφαιρίων…
Στη καθημερινή πράξη όμως αυτό δεν φαίνεται καθώς τα δύο ημισφαίρια δεν αναμειγνύονται σε ανοιχτή διαμάχη,αλλά δημιουργούν μια ενιαία οντότητα,τα ειδικά πειράματα όμως βρέθηκε ότι βγάζουν στην επιφάνεια δύο κεχωριστές συνειδήσεις,ακόμη και σε φυσιολογικά άτομα με ακαίρε το μεσολόβιό τους…
στη 5η σειρά που λέω του φυσιολογικού ασθενή ήθελα να γράψω του φυσιολογικού ανθρώπου.
στην προτελευταία σειρά ήθελα να γράψω
ξεχωριστές και κεχωριστές
και στην τελευταία ακαίρεο και όχι ακαίρε
Πάρα πολύ ενδιαφέρον αυτό. Αν αυτή η δυαδική φύση του εγκεφάλου είναι φυσιολογική, πως τη συνδυάζεις εσύ με τις τυπικές θεωρίες περί ψυχής;
Evan T
Αυτή η φυσιολογική δυαδική φύση της συνείδησης στον εγκέφαλο αφορά αντικρουόμενες σκέψεις μέσα στο ίδιο μυαλό,προϊόντα της διαφορετικότητας των δύο ημισφαιρίων,όμως η ψυχή μάλλον αφορά τη διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπου σε σχέση με την μετ έπειτα ζωή,γιατί ο εγκέφαλος,όταν θα πεθάνουμε,δεν μπορεί να πάει στην άλλη ζωή,καθώς μάλλον εκεί οι εκπολώσεις και οι υπερπολώσεις κυττάρων δεν θα έχουν κανένα νόημα,όπως μάλλον δεν μπορεί η ψυχή να κάνει καμία λειτουργία εδώ,έτσι και το εγκεφαλικό παρέγχυμα δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα εκεί,τη ζωή εκεί θα την παρέχει η ψυχή…
Εγώ όπως είχα πεί σε προηγούμενο σχόλιο πιστεύω στη συνείδηση του εγκεφάλου που δημιουργείται για να καταλαβαίνουμε ότι είμαστε εμείς με αυτό το σώμα και όχι κάποιος άλλος και ότι τα ερεθίσματα αυτού του υλικού κόσμου αφορούν εμάς και μετά πιστεύω στην ύπαρξη της ψυχής,η οποία δεν κάνει κάτι με τον εγκέφαλο μαζί(ίσως),απλώς μας εξασφαλίζει τη μετ έπειτα ζωή,μετά απο εκείνη τη μέρα που θα κλείσουμε τα μάτια μας και ο δικτυωτός σχηματισμός δεν θα ξαναενεργοποιήσει ποτέ ξανά το φλοιό μας…..δηλαδή ένας άνθρωπος ζεί με τον εγκέφαλό του διαλέγοντας τις πράξεις που θα κάνει στην εκάστοτε περίπτωση και αν ο θεός τον επιλέξει ως δίκαιο και κάλο τότε η ψυχή του θα πάει κοντά στο θεό για να ζήσει με τα δικά της στάνταρ λειτουργίας,ενώ αν δεν τον επιλέξει τότε θα ζήσει μακρία απο αυτόν πάλι με την ψυχή….
Εν κατακλείδι,κατά τη γνώμη μου,ο εγκέφαλος είναι γι αυτή τη ζωή και η ψυχή για την άλλη και μάλλον χωρίς η λειτουργία του ενός να έχει σχέση με τη λειτουργία της άλλης…
Αυτή είναι η γνώμη μου.
Να σου προτείνω κάτι;;γιατί δεν γράφεις η δεν μεταφράζεις ένα άρθρο για την εξωσωματική εμπειρία,είναι πολύ ενδιαφέρουσα κατάσταση και απ ότι δίαβασα πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν μερικές εξωσωματικές εμπειρίες κάθε χρόνο,βλέπουν π.χ τον εαυτό τους έξω απο το σώμα τους σαν να είναι κάποιοι παρατηρητές.
Όπως επίσης εξ ίσου ενδιαφέρουσα είναι και η μεταθανάτια εμπειρία,όπου πολλοί τέτοιοι άνθρωποι λένε ότι πήγαν σε ένα άγνωστο μέρος και ξαναγύρισαν,ενώ οι νευροεπιστήμονες που είχαν εξετάσει τους εγκεφάλους τους δεν βρήκαν καμία εγκεφαλική κατάσταση όμοια με την ονειρική κατάσταση,πράγμα που συμένει ότι δεν είδαν κάποιο όραμα η όνειρο.
Τέλος πολλοί λένε ότι λίγο πριν μας πάρει ο ύπνος,το δεύτερο σώμα μας(ψυχή) υπερίπταται μερικά εκατοστά πάνω απο το κρεβάτι μας και αυτό το έχουν νιώσει πολλοί και ένας απο αυτούς είμαι και εγώ.
Αν θές εισήγαγε ένα τέτοιο θέμα εδώ.
Ενδιαφέρουσες απόψεις Ανδρέα (όχι ιδιαίτερα πρωτότυπες, ομολογουμένως) αλλά at the end of the day, σημασία έχει τι μπορούμε να αποδείξουμε και όχι τι μας κάνει να νιώθουμε καλά. Άμα πέρνουμε τη αναπόδεικτη ψυχή και την ανακατεύουμε και μ’ένα αναπόδεικτο θεό και πασπαλίζουμε και με λίγο new age, τρέχα γύρευε. Άκρη δε βγάζουμε. 😀
Άμα βρω κάτι αξιόλογο για εξωσωματικές εμπειρίες και τα συναφή θα δω, γιατί τα περισσότερα που έχω διαβάσει είναι αρλούμπες ολκής.
Evan T
Εγώ όπως σου έχω ξαναπεί δεν μπορώ να αποδείξω τίποτα για όσα πιστεύω,γνώμη μου είναι ότι κάποια μέρα θα μάθουμε.
Όταν διαβάσω το άρθρο(Περιστασιακή Δραστηριοποίηση Κροταφικού Λοβού),θα γράψω το λόγο που πιστεύω ότι υπάρχει ο θεός,για την ψυχή έχω πεί τη γνώμη μου και γιατί πιστεύω ότι υπάρχει,σε εκείνο το άρθρο θα πώ και για τον θεό.
Όσον αφορά την εξωσωματική εμπειρία υπάρχουν μερικά άρθρα που μιλούν για σατανισμούς και τα λοιπά που δεν είναι ενδιαφέροντα και μερικές φορές τρομάζουν τον κόσμο,ψάξε εξωσωματικές εμπειρίες με βάση την εγκεφαλική λειτουργία και συγκεκριμένα τη γωνιώδη έλικα η οποία μπορεί να δημιουργήσει μια τέτοια κατάσταση όταν ερεθιστεί.
Η εξωσωματικές εμπειρίες έχουν προκληθεί και “ελεγχόμενα” και πιθανότατα θα μπορούσαν να έχουν θεραπευτική δράση στον ψυχισμό του ατόμου. Μια κλάση ουσιών που φημίζεται για αυτές είναι η αναστολείς του NMDA υποδοχέα (πχ κεταμίνη, η οποία ξαναέρχεται στο προσκήνιο της θεραπείας)
Επίσης, “παράξενες” εμπειρίες οι οποίες φλερτάρουν με την “εξωσωματική” και έχουν δείξει πως μπορούν να βοηθήσουν μακροχρόνια κάποια άτομα έχουν μελετηθεί απο το ίδρυμα john hopkins:
http://www.hopkinsmedicine.org/press_releases/2006/07_11_06.html
και το followup 14 μήνες μετά : http://csp.org/psilocybin/Hopkins-CSP-Psilocybin2008.pdf
Ενδιαφέρον έχουν επίσης το Heffter institute : http://www.heffter.org/
και το MAPS : http://www.maps.org/
Eizenik
Όντως είναι πολλά άτομα τα οποία έχουν πεί ότι μπορούν να δημιουργήσουν απο μόνα τους μια εξωσωματική εμπειρία και το κάνουν,ενώ κάποιοι άλλοι στους οποίους συμβαίνει,είναι χρήστες παραισθησιογόνων ουσιών…
Πάντως άτομα στα οποία θα μπορούσαν να έχουν ευεργετικές ιδιότητες οι εξωσωματικές εμπειρίες είναι άτομα τα οποία ο εγκέφαλός τους στερείται πληροφορίας απο το περιβάλλον,όπως π.χ κάποιοι που μένουν μακρία απο τον κόσμο,χωρίς να παίρνουν εξωτερική πληροφορία,οπως κάποιος που είναι κλεισμένος σε ένα κέλι φερ ειπείν χωρίς να βλέπει τίποτα…
όταν ο εγκέφαλος στερείται πληροφορίας,παράγει ψευδαισθήσεις,ενώ στην περίπτωση των ουσιών και τη δημιουργία τέτοιων εμπειριών,επηρεάζονται οι υποδοχείς που ανέφερες.
Ευεργετικές θα μπορούσαν να ήταν -ελεγχόμενα πάντα- και σε περιπτώσεις που ο άλλος δεν στερείται πληροφορίας, σε αυτο που θα έλεγες έναν καθημερινό άνθρωπο : τουλάχιστον η μελέτη πάνω σε αυτά αναζοπυρώθηκε. Δεν κυνηγάει το αν αυτά αποδεικνύουν την ύπαρξη του “παραπέρα”, βλέπει αν μπορεί να έχει θετική χρήση στην καλυτέρευση ψυχικών παραμέτρων του ανθρώπου.
Εδώ αν εστιαστώ πάνω στην παραίσθηση (ή την ψευδαίσθηση, διαφέρουν αυτά τα δύο) δεν θα καταπιαστώ με το αν φέρουν κάποια αντικειμενική αλήθεια αλλα στον προσωπικό ψυχολογικό αντίκτυπο.
Αυτές οι κλάσεις ουσιών έχουν τρομερό ενδιαφέρον αλλα δυστυχώς το κοινωνικοπολιτικό κλίμα δεν βοηθάει στην μελέτη τους διότι πρώτα πρέπει να ξανασκεφτούμε πολλά ταμπού και να το προσεγγίσουμε με επιστημονικές μεθόδους, πράγμα που για πολύ κόσμο (και για την “κοινή άποψη”) θα ήταν όχι άτοπο αλλά ατοπότατο.
Ανδρέα, κάτι που ήθελα να στο ρωτήσω : είπες ότι ενδιαφέρεσαι για νευροεπιστήμες! Πολύ όμορφα, και εμένα μου αρέσουν! Τι ακριβώς σκέφτεσαι να κάνεις (πχ σπουδές; επάγγελμά; ) Θα με ενδιέφερε πολύ να μάθω τα “σχέδιά σου” επι τούτου.
Αρκετά ενδιαφέρον , συνδέει βιοχημικές λειτουργίες του εγκεφάλου με βίωση υπερβατικών-“μυστικιστικών”* εμπειριών: http://www.scientificamerican.com/article.cfm?id=psilocybin-study-leads-to-spiritual-realization
Προσοχή! “Correlation does not imply causation”. Το βρίσκω αρκετά ενδιαφέρον όμως το πώς με μικροαλλαγές στο βιολογικό υπόστρωμα κάποιος μπορεί να βιώσει τέτοια φαινόμενα. Και αυτά όχι σαν”μια παράξενη εμπειρία που θα έχεις να την λές” , αλλα σαν μια εμπειρία που ίσως σε βοηθήσει στην καθημερινότητά σου (μέσω ψυχολογίας). Το τι γίνεται βιοχημικά σε αυτές τις περιπτώσεις έχει πολύ ενδιαφέρον , θα postάρω σχετικά link.
*Η μυστικιστική εμπειρία μπορει να “μετρηθεί”. Τα συναισθήματα και οι αισθήσεις που την χαρακτηρίζουν έχουν καταγραφεί και υπάρχουν σχετικά ερωτηματολόγια. Φαίνεται επίσης να έχει “παγκόσμια” χαρακτηριστικά, πράγμα πουέγω θα το ερμήνευα πως πιθανώς αναφέρεται σε “καλωδιωμένες” λειτουργίες του εγκεφάλου, με την έννοια πχ με τον ίδιο τρόπο που τα συναισθήματα ειναι παγκόσμια.
To πρώτο βίντεο με τον Dr David Nichols:
Neurochemistry and Receptors as Mediators of Consciousness – David E. Nichols, Ph.D.
http://www.btci.org/bioethics/videos/vid3.html
Το δεύτερο βίντεο από Franz X. Vollenweider :
Neuronal Network and Neurotransmitter Dynamics
και
http://www.btci.org/bioethics/videos/vid6.html
Είναι η ίδια ομιλία αλλά σε δυο διαφορετικά ακροατήρια, διαφέρουν οι ερωτήσεις στο τέλος.
Ελπίζω να βρείτε τα βίντεο ενδιαφέροντα. Είναι πιο πολύ στην βιοχημική πλευρά αλλά και τα δύο περιέχουν σχετικά “φρέσκα” δεδομένα.
Eizenik
Συγγνώμη που άργησα να σου απαντήσω φίλε μου στο σχόλιο σου στις 24,δεν το είδα.
Όντως κανείς δεν θέλει μελέτες πάνω στον εγκέφαλο σε τέτοιο επιπέδο,πολλοί δεν θέλουν τέτοιες έρευνες για ηθικούς λόγους,ότι δηλαδή αυτά δεν είναι σωστά και τα λοιπά ενώ άλλοι παραπονιούνται ότι εν μέσω οικονομικής κρίσης θα ήταν ανόητο να δωθούν πόροι για τέτοιες έρευνες….
Ανδρέα, κάτι που ήθελα να στο ρωτήσω : είπες ότι ενδιαφέρεσαι για νευροεπιστήμες! Πολύ όμορφα, και εμένα μου αρέσουν! Τι ακριβώς σκέφτεσαι να κάνεις (πχ σπουδές; επάγγελμά; ) Θα με ενδιέφερε πολύ να μάθω τα “σχέδιά σου” επι τούτου.
Λοιπόν,πιστεύω δεν έχω τις δυνατότητες να ασχοληθώ με αυτό που θέλω γι αυτό θα συμβιβαστώ με έναν άλλο κλάδο της νευροεπιστήμης,αν τα καταφέρω,στην ερώτηση τι θα ήθελα απαντάω νευροψυχολόγος σε ερευνητικό πεδίο,αλλά το ερευνητικό πεδίο απαιτεί φοβερές γνώσεις,σίγουρα κάποιο μεταπτυχιακό πρόγραμμα στο εξωτερικό και αυτό συνεπάγεται γνώσεις όχι μόνο αγγλικων αλλά και άλλων γλωσσών και φυσικά όρεξη και ταλέντο στις νευροεπιστήμες,απο αυτά εγώ σε εμένα διακρίνω την όρεξη,ίσως λιγάκι το ταλέντο,μίας και πολλοί καθηγητές και δική μου,μου λένε ότι για δυόμιση χρόνια που ασχολούμε με τον εγκέφαλο ξέρω αρκετά,δεν ξέρω βέβαια πολλά,γιατί για έναν κλάδο όπως η νευροεπιστήμη πρέπει να ασχοληθείς πολλά χρόνια για να πείς-ξέρω- αλλά γενικά μου αρέσει πολύ ο εγκέφαλος και ασχολούμαι ιδιαίτερα,όσον αφορά τις ξένες γλώσσες και τα αγγλικά δεν ξέρω κάτι ιδιαίτερο,έφτασα μέχρι pre-lower επίπεδο,αλλά μέχρι εκεί,γενικά όμως με τις ξένες γλώσσες δεν τα πάω καλά,τέλος πάντων για να μην τα πολυλογώ είμαι Τ.Ε.Ι τώρα τμήμα ιατρικών εργαστηρίων και σκοπεύω όταν τελειώσω να δόσω για ιατρική και μετά να διαλέξω νευρολογία,οπότε για να απαντήσω σε αυτό που με ρώτησες θα ήθελα να γίνω νευρολόγος.
Θα σε ρωτούσα και εσένα,αλλά διάβασα το σχόλιό σου στο άρθρο(Μια ερώτηση προς την ελληνική ιατρική κοινότητα)οπότε κατάλαβα περίπου με τι ασχολείσαι
Πρέπει να σου πώ ότι είσαι πολύ ψαγμένος,συνέχισε έτσι.